ดีครับเรื่องที่ผมจะระบายบางคนอาจจะมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระบ้างปัญญาอ่อนบ้างแต่ผมแค่อยากระบายนะครับไม่เคยตั้งกระทู้ในพันทิปเลยครับคือชีวิตของผมไม่รู้จะเริ่มจากอะไรก่อนย้อนไปตอนประถมผมเป็นเด็กเฮอาเข้ากับเพื่อนได้ง่ายมีเพื่อนสนิทอยู่3คนแต่ชีวิตของผมก็เริ่มเปลี่ยนไปตอนขึ้นป.6ผมเริ่มเป็นเด็กเก็บกดไม่คุยกับเพื่อนไม่สนอะไรทั้งนั่นนั่งเรียนเสร็จก็กลับบ้าน
จากที่มีเพื่อนสนิท3คนก็ไม่เหลือแล้วเพราะตอนนั่นย้ายห้องด้วยแล้วผมก็ไม่คุยกับใครเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรอาจเป็นเพราะช่วงนั่นผมติดเกมส์ออนไลน์อย่างมากกลับจากโรงเรียนก็เล่นเกมส์นี้อย่างเดียวการบ้านไม่ทำไปโรงเรียนก็นั่งเงียบไม่คุยกับใครโดนครูลงโทษหนักมากก็โดน สมุดแข็งตีหัวน้ําตาซึมเลยครับแต่ไม่กล้าร้องอายเพื่อนเป็นแบบนี้หนักขึ้นจนผมขึ้นม.1โรงเรียนนึงแต่โรงเรียนนี้เด็กเกเรเยอะมากต่างจากโรงเรียนที่ผมเคยเรียนอยู่มากๆผมเข้าไปวันแรกโดนเพื่อนแกล้งเลยครับมันมีอยู่กลุ่มนึงที่เห็นผมเป็นตัวตลกชอบมาแกล้งอยู่เรื่อยๆผมเริ่มเก็บกดกว่าเดิมทั้ง
เพื่อนทั้งระดับตอนนั่นแถบจะรู้จักผมเพราะผมเป็นเด็กเงียบที่โดนเพื่อนแกล้งประจำในห้องชีวิตผมตอนนั่นน่าสมเพศมากๆอยู่โรงเรียนก็โดนแกล้งพอกลับบ้านก็เจอปัญหาที่บ้านอีกพ่อผมเป็นคนดุมากเวลาผมทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะตบหัวบ้างเอาผมไปเปรียบเทียบเด็กคนอื่นบ้างจำได้วันแรกที่ผมไปสมัครเรียนขึ้นม.1ผมเข้าไปคนที่3ผมลืมสวัสดีครูพอสมัครเสร็จพ่อผมก็ดึงผมเดินออกจากห้องแล้วก็ด่าสารพัดทั้งอายเพื่อนก็อายพอขึ้นรถผมก็นั่งเงียบพ่อก็ด่าต่อพอกลับถึงบ้านผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมคือเล่นเกมส์ออนไลน์เกมนั่นเพราะผมรู้สึกว่าเป็นที่ระบายของ
หลังจากที่ผมโดนเพื่อนแกล้งทุกวันเป็นคนไร้ตัวตนในห้องผมก็รู้สึกแย่มากๆที่หนักกว่านั่นคือมีเด็กคนนึงในห้องผมมันชอบแกล้งผมคนเดียวโดนหนักสุดก็โดนบอลเตะอัดหน้าโดนเตะตัดขาบ้างโดนกระโดดเตะหลังบ้างจนงานกีฬาสีผมทนไม่ไหวจนผมคิดจะสู้กลับเพราะมันตบหัวผมต่อหน้าเพื่อนๆแล้วเยาะเย้ยผมลุกขึ้นผลักมันพอเท่านั่นแหละครับมันเตะผมร้องไห้เลยเพราะสู้มันไม่ได้
มันแข็งแรงมากเหมือนมันจะเป็นมวยด้วยหลังจากวันนั่นมันก็เริ่มแกล้งผมหนักขึ้นผมเห็นมันเป็นตัวอันตรายในห้องเลยหละมันแกล้งคนอื่นไปทั่วบางทีกลุ่มมันเองมันก็ยังแกล้งเพื่อนในห้องไม่ชอบมันทั้งนั่นแล้วแกล้งแต่ละทีไม่ใช่แกล้งตามประสาเด็กมันแกล้งแรงสุดก็จุดไฟจะเผากางเกงผม ชกต่อยบ้างผมบ้างพอมันเดินมาหาผมทุกทีในใจผมคิดไว้ว่าโดนอีกแล้วกูต้องโดนมันแกล้งอีกแล้วแล้วก็เป็นอย่างนั่นเรื่อยมาจนจบม.1ขึ้นม.2มันก็ออกจากโรงเรียนไปผมก็เก็บกดเหมือนเดิมสุดท้ายผมก็ออกจากโรงเรียนเพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้สรุปแล้วเวลาที่ผมไปเรียน2ปีเสียเปล่าไม่ได้อะไรเลยช่วงนั้นผมพอผมไม่ได้เรียนแล้วผมก็อยู่แต่ในบ้านเล่นเกมส์ไปวันๆพอเวลาผ่านไปนานขึ้น
ผมก็เริ่มคิดอยากจะหางานทำไปสมัครที่ไหนก็ไม่รับเพราะเค้าจำกัดวุฒิผมเลยไปสมัครเรียนกศนกศน.ม3. จนตอนนี้ผมก็กำลังจะจบม.3รู้สึกว่าชีวิตผมแย่กว่าเพื่อนคนอื่นๆมากผมอายุ17แล้วน่าจะอยู่ ม.5 ได้แล้วยังนั่งเรียน กศน ม.ต้น อยู่เลย เวลาเห็นเพื่อนสมัยประถมเรียนในห้องถ่ายรูปกับเพื่อนสนุกกับชีวิตก็รู้สึกใจหายขึ้นมาแล้วก็มองตัวเองว่าชีวิตผมมันแย่กว่าเพื่อนทุกๆคนที่ผมเคยเรียนด้วยพอนานเข้าผมก็เริ่มเป็นโรคกลัวสังคมโรคซึมเศร้าโรคย้ําคิดย้ําทําบางวันก็นั่งร้องไห้บ้างบางทีก็นึกย้อนไปเวลาที่ผ่านมาที่ผมไปเรียนทำไมผมถึงไม่พูดกับเพื่อนไม่เข้าหาเพื่อนนั่งเก็บกดทำไมผมรู้สึกเสียดายเวลานั้นมากแทนทีจะมีสังคมในโรงเรียนเหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆเวลาเห็นเด็กเรียนหนังสือผมก็รู้สึกเศร้ากับตัวเองทุกทีว่าทำไมตอนนั้นผมถึงเป็นแบบนั้นทำไมชีวิตต้องเป็นอย่างนี้แทนที่ช่วงวัยผมตอนนี้หน้าจะสนุกกับชีวิตแท้ๆหน้าจะได้เรียนหนังสืออย่างเพื่อนคนอื่นๆแท้ๆกันแต่ตอนนี้ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ
ล้มเหลวในชีวิตวัยรุ่นขอระบาย
จากที่มีเพื่อนสนิท3คนก็ไม่เหลือแล้วเพราะตอนนั่นย้ายห้องด้วยแล้วผมก็ไม่คุยกับใครเลยไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรอาจเป็นเพราะช่วงนั่นผมติดเกมส์ออนไลน์อย่างมากกลับจากโรงเรียนก็เล่นเกมส์นี้อย่างเดียวการบ้านไม่ทำไปโรงเรียนก็นั่งเงียบไม่คุยกับใครโดนครูลงโทษหนักมากก็โดน สมุดแข็งตีหัวน้ําตาซึมเลยครับแต่ไม่กล้าร้องอายเพื่อนเป็นแบบนี้หนักขึ้นจนผมขึ้นม.1โรงเรียนนึงแต่โรงเรียนนี้เด็กเกเรเยอะมากต่างจากโรงเรียนที่ผมเคยเรียนอยู่มากๆผมเข้าไปวันแรกโดนเพื่อนแกล้งเลยครับมันมีอยู่กลุ่มนึงที่เห็นผมเป็นตัวตลกชอบมาแกล้งอยู่เรื่อยๆผมเริ่มเก็บกดกว่าเดิมทั้ง
เพื่อนทั้งระดับตอนนั่นแถบจะรู้จักผมเพราะผมเป็นเด็กเงียบที่โดนเพื่อนแกล้งประจำในห้องชีวิตผมตอนนั่นน่าสมเพศมากๆอยู่โรงเรียนก็โดนแกล้งพอกลับบ้านก็เจอปัญหาที่บ้านอีกพ่อผมเป็นคนดุมากเวลาผมทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะตบหัวบ้างเอาผมไปเปรียบเทียบเด็กคนอื่นบ้างจำได้วันแรกที่ผมไปสมัครเรียนขึ้นม.1ผมเข้าไปคนที่3ผมลืมสวัสดีครูพอสมัครเสร็จพ่อผมก็ดึงผมเดินออกจากห้องแล้วก็ด่าสารพัดทั้งอายเพื่อนก็อายพอขึ้นรถผมก็นั่งเงียบพ่อก็ด่าต่อพอกลับถึงบ้านผมก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมคือเล่นเกมส์ออนไลน์เกมนั่นเพราะผมรู้สึกว่าเป็นที่ระบายของ
หลังจากที่ผมโดนเพื่อนแกล้งทุกวันเป็นคนไร้ตัวตนในห้องผมก็รู้สึกแย่มากๆที่หนักกว่านั่นคือมีเด็กคนนึงในห้องผมมันชอบแกล้งผมคนเดียวโดนหนักสุดก็โดนบอลเตะอัดหน้าโดนเตะตัดขาบ้างโดนกระโดดเตะหลังบ้างจนงานกีฬาสีผมทนไม่ไหวจนผมคิดจะสู้กลับเพราะมันตบหัวผมต่อหน้าเพื่อนๆแล้วเยาะเย้ยผมลุกขึ้นผลักมันพอเท่านั่นแหละครับมันเตะผมร้องไห้เลยเพราะสู้มันไม่ได้
มันแข็งแรงมากเหมือนมันจะเป็นมวยด้วยหลังจากวันนั่นมันก็เริ่มแกล้งผมหนักขึ้นผมเห็นมันเป็นตัวอันตรายในห้องเลยหละมันแกล้งคนอื่นไปทั่วบางทีกลุ่มมันเองมันก็ยังแกล้งเพื่อนในห้องไม่ชอบมันทั้งนั่นแล้วแกล้งแต่ละทีไม่ใช่แกล้งตามประสาเด็กมันแกล้งแรงสุดก็จุดไฟจะเผากางเกงผม ชกต่อยบ้างผมบ้างพอมันเดินมาหาผมทุกทีในใจผมคิดไว้ว่าโดนอีกแล้วกูต้องโดนมันแกล้งอีกแล้วแล้วก็เป็นอย่างนั่นเรื่อยมาจนจบม.1ขึ้นม.2มันก็ออกจากโรงเรียนไปผมก็เก็บกดเหมือนเดิมสุดท้ายผมก็ออกจากโรงเรียนเพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้สรุปแล้วเวลาที่ผมไปเรียน2ปีเสียเปล่าไม่ได้อะไรเลยช่วงนั้นผมพอผมไม่ได้เรียนแล้วผมก็อยู่แต่ในบ้านเล่นเกมส์ไปวันๆพอเวลาผ่านไปนานขึ้น
ผมก็เริ่มคิดอยากจะหางานทำไปสมัครที่ไหนก็ไม่รับเพราะเค้าจำกัดวุฒิผมเลยไปสมัครเรียนกศนกศน.ม3. จนตอนนี้ผมก็กำลังจะจบม.3รู้สึกว่าชีวิตผมแย่กว่าเพื่อนคนอื่นๆมากผมอายุ17แล้วน่าจะอยู่ ม.5 ได้แล้วยังนั่งเรียน กศน ม.ต้น อยู่เลย เวลาเห็นเพื่อนสมัยประถมเรียนในห้องถ่ายรูปกับเพื่อนสนุกกับชีวิตก็รู้สึกใจหายขึ้นมาแล้วก็มองตัวเองว่าชีวิตผมมันแย่กว่าเพื่อนทุกๆคนที่ผมเคยเรียนด้วยพอนานเข้าผมก็เริ่มเป็นโรคกลัวสังคมโรคซึมเศร้าโรคย้ําคิดย้ําทําบางวันก็นั่งร้องไห้บ้างบางทีก็นึกย้อนไปเวลาที่ผ่านมาที่ผมไปเรียนทำไมผมถึงไม่พูดกับเพื่อนไม่เข้าหาเพื่อนนั่งเก็บกดทำไมผมรู้สึกเสียดายเวลานั้นมากแทนทีจะมีสังคมในโรงเรียนเหมือนเพื่อนๆคนอื่นๆเวลาเห็นเด็กเรียนหนังสือผมก็รู้สึกเศร้ากับตัวเองทุกทีว่าทำไมตอนนั้นผมถึงเป็นแบบนั้นทำไมชีวิตต้องเป็นอย่างนี้แทนที่ช่วงวัยผมตอนนี้หน้าจะสนุกกับชีวิตแท้ๆหน้าจะได้เรียนหนังสืออย่างเพื่อนคนอื่นๆแท้ๆกันแต่ตอนนี้ผมรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ