สวัสดี จะมีใครมาอ่านบ้างรึเปล่าน้อ นี่เป็นเรื่องราวของเด็กที่พึ่งขึ้นม.4 พ่อแม่แยกทาง แล้วก็เป็นโรคซึมเศร้ามาสักพัก เช้าวันนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ^{เพราะมันกลับมาอีกแล้ว555} ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ตั้งแต่ที่เป็นโรคบ้าๆนี่ก็เหมือนจะมีความสุขไม่ได้สักที การเรียนก็แย่ลง((อันนี้นอยสุดละ)) ความจำก็แย่ลง เพราะขาดยาหลายเดือนรึเปล่านะ? ไม่ได้พบหมอมาสักพัก คนที่รู้ก็ไม่ได้ถามหรือสนใจอะไร ปล่อยเราใช้ชีวิตโดยที่ไม่มียาและไม่ได้พบหมอ ((หรือพวกเขาคิดว่าเราไม่เป็นไร) ทุกคนก็คิดว่าเราขี้เกียจไม่อยากไปโรงเรียน ทั้งๆที่ชีวิตดี(?)ไม่ต้องทำอะไร งานบ้านก็ไม่ได้ทำเยอะ เงินก็ไม่ได้หา((จริงๆคือทำงานออนไลน์แต่พวกเขาไม่รู้)) ชีวิตโคตรจะดี แค่ไปโรงเรียนเองทำไม่ได้เหรอ ไม่ใช่ไม่อยากไปเพราะขี้เกียจ เราแค่ไม่อยากออกไปไหนร่างกายมันไม่มีแรงมันเหนื่อย หายใจยังเหนื่อย อยากอยู่บ้านอยู่กับตัวเอง ไม่กินข้าวกินน้ำก็ได้อย่ามายุ่งกับเราก็พอ ((เหตุผลก็เหมือนจะขี้เกียจอยู่ดี555 จะมีคนเข้าใจมั้ยว่าไม่ได้ขี้เกียจจริงๆนะ)) ที่ร้องไห้ก็แค่ร่างกายมันอยากร้องไม่ได้ร้องเพราะโดนด่า ((หรือโดนด่าด้วยเลยร้อง?)) พอร้องสมองก็จะชอบเอาคำด่ามารีซ้ำๆทำให้อยากตาย พอคิดอยากจะตายก็จะเริ่มคิดวิธีตาย เริ่มคิดคำที่จะบอกลาเพื่อน ซึ่งคงไม่เอ่ยชื่อทั้งหมดหรอกมีแค่บางคน คนในครอบครัวก็คงไม่บอกหรอก ซึ่งพอเราเป็นแบบนี้คำที่ได้ยินบ่อยๆก็จะเป็น
- ไม่รู้เหรอว่าเงินมันหายาก
- ไม่อายน้องเหรอ
- สงสารพ่อแม่บ้างมั้ย
- แก่แล้วนะอายเพื่อนบ้างมั้ย (ม.4แก่แล้วเหรอ)
ประมาณนี้ จริงๆก็มีอีก ที่มาเขียนกระทู้นี้แค่อยากหาที่ระบายหรือบันทึกข้อความไว้เฉยๆ แล้วก็อยากรู้ว่าตัวเราควรดันทุรังเรียนให้จบม.ปลายพร้อมเพื่อนมั้ย หรือมาอยู่กับตัวเองก่อนดี