อย่างแรกก็สาเหตุที่เป็นโรคซึมเศร้าแล้วมันทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนด้วย ตอนประถมเราเรียนโรงเรียนนานาชาติ ตั้งแต่อนุบาลถึงประถม 6 หลังจากนั้นก็ได้ย้ายไปเรียนโรงเรียนคริสต์(ก็โรงเรียนไทยนั้นแหละ) สาเหตุก็เพราะพ่อเปลี่ยนงานแล้วค่าใช้จ่ายมันไม่พอค่ะ พอเราย้ายไปวันแรกคือขี้อายมากคือแบบเข้าช้าค่ะเพราะโรงเรียนนานชาติปิดเปิดไม่พร้อมกันเราเลยไปเรียนช้ากว่าเพื่อน 1 เดือน เราเป็นคนไม่แบบพูดคุยขนาดนั้นอ่ะ แล้วก็แบบอายมากด้วย พอเราเรียนม.1 ก็เริ่มมีเพื่อน ช่วงปิดเทอม ม.1 ขึ้นม.2 คือเครีนด เพราะเราชอบการร้องเพลงการเต้นมาก ชอบไอดอลมาก เคยขอพ่อเรียนเต้นพ่อบอก เรียนทำไม เรียนเอาใช้อะไร ตอนนั้นเด็กอยู่ ประถม5ค่ะ ก็เสียใจนะ ที่พ่อพูดแบบนั้น แล้วก็ขอแม่เรียนร้องเพลงแม่บอกขอพ่อ รู้เลยไม่ได้แน่นอน ตอนแรกก็เหมือนจะได้นะ แต่สุดท้ายเหมือนพ่อก็ไม่เอาอยู่ดี ก็หมดความหวังเลยแหละ ความฝันมันพังอ่ะ เครีนด เป็นคนคิดมากอีก ร้องไห้ทุกคืนค่ะก่อนนอน พเราเป็นแบบนี้ก็ทำให้เราไม่แบบ friendly เลย พอขึ้น ม.2 ก็เสียเพื่อนสนิทไป 1 คน เพราะอยู่คนบะห้องแต่ก็เข้าใจแหละ พอม.3 ก็เสียอีกคน หลายเป็นเหมือนอยู่คนเดียสเลย ก็พยายามหาเพื่อนให้สนิม(คือรู้จักกันแต่ไม่สนิทขนาดนั้นค่ะ) เราก็ยางทีก็อยู่กับเพื่อนบางทีก็ไม่ ก็แล้วแต่ บางทีอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจแบบบางทีเขาอาจจะอยากคุยความลับหรือแบบรู้รึกว่าตัวเองเข้าไปยุ่งอ่ะ คือเราเองก็เหมือนคนเก็บตัวเลยนะ จากเมื่อก่อนตอนประถมคือดีมาก มีเพื่อนเป็นกลุ่มสนุกมาก เพื่อนเล่นด้วย ชวนเล่นชวนเรียน ยิ้มมีความสุขตลอด แต่ปัจจุบันก็รู้สึกอยากเปลี่ยนตัวเองแต่มันก็ยากอ่ะ (เคยถามเพื่อนว่าเราเป็นคนชอบยิ้ม ดูไม่เศร้าเลยเวลาอยู่โรงเรียน หัวเราะได้ตลอดไหม เพื่อนก็บอกใช่ เราก็เลยบอกว่าจริงๆแล้วข้างในมันคนบะแบบเลยนะ เพื่อนก็แบบงง เราก็เลยแบบพูดเล่นไม่มีไรหรอก เพราะเราไม่กล้าบอกอ่ะ ) เราอยากเป็นแบบเพื่อนเรา กล้า รู้จักหาเพื่อน เราอยากมีความสุขนะ ตอนนี้เราก็พยายามไม่คิดแล้วว่าเราจะร้องเพลง เต้น แต่มันก็ทำไม่ได้ บางทีก็เต้นและร้องเพราะมันคือความสุข พ่อแม่ก็รู้ แต่เ้วยความพ่ออยากให้เป็นหมอ ตอนนี้ก็จะเข้าเรียน ม.4 สายแพทย์-เภสัช ก็ไม่รู้ตัวเองชอบอะไรในสายวิชาการค่ะ ขอกำลังในการสู้และเปลี่ยนตัวเองได้ไหมค่ะ ขอบคุณค่ะ 😊😊