ปกติเป็นคนคิดมากเวลาเห็นคนที่เขาลำบาก คิดไปเองคิดไปเรื่อย อย่างไปเดินห้างวันนี้เห็นคนใส่ชุดขาดๆรองเท้าแตะเก่าๆท่าทางป้ำๆเป๋อๆหน่อยก็คิดมากว่าเขาจะไปเดินตรงไหน พนักงานจะต้อนรับดีไหม (เอาแบบโลกไม่สวยนะคะ น้อยคนที่จะได้รับการต้อนรับดีๆจากพนักงานถ้าแต่งตัวไม่ค่อยดี) คิดมากไปเรื่อยแบบนี้อ่าค่ะ  หรือเห็นเด็กมาขายพวงมาลัยก็คิดมากว่าถ้าขายไม่หมดกลับไปจะโดนตีไหม จะได้กินข้าวไหม ทำนองนี้อ่าค่ะ คือบางทีก็ไม่รู้จริงๆว่าเขาลำบากไหมบางทีเขาอาจสบายใจในสิ่งที่เขาเป็นอยู่แต่เราชอบไปคิดแทนคิดไปเรื่อย แต่มันก็อดคิดไม่ได้ค่ะ แล้วก็มากังวลก็เครียด มีหลักธรรมมะหรือวิธีคิดยังไงให้ปลงได้มั้ยคะ จะได้ไม่เครียดมาก