เพื่อนๆเคยเป็นกันบ้างไหม เวลาที่อ่านนิยายแล้วดึงตัวเองออกมาไม่ได้
เราอ่านนิยายมาหลายแนวและแนวที่เราคิดว่าดึงตัวเองออกมาได้ยากคือ แนวสยองขวัญ
2วันที่ผ่านมาได้หยิบนวนิยายอิงประวัติศาสตร์เล่มหนึ่งมาอ่านคือ บารมีพระแม่ป้อง ปกพื้นธรณิน ของแก้วเก้า เราได้ทั้งความรู้ทางประวัติศาสตร์และได้เห็นถึงความเสียสละของพระสุริโยทัยที่มีต่อแผ่นดินอยุธยา ซึ่งเป็นความประทับใจอย่างสุดซึ้งที่ได้อ่านนวนิยายเรื่องนี้
เมื่ออ่านถึงตอนกลางๆเล่ม ก็ปรากฏตัวละครผู้ชายชาวอยุธยาตอนต้นคนหนึ่งขึ้นมา(เป็นเหมือนตัวประกอบ แต่ก็มีบทบาทมากพอสมควร) มีตำแหน่งเป็นเป็นถึงเจ้ากรมพระตำรวจซ้าย ชื่อ "พระมหามนตรี" ซึ่งผู้แต่งได้บรรยายรูปร่างลักษณะของเขาไว้ว่า ผิวพรรณเป็นสีเหลืองคล้ำ ละเอียดเนียนแบบคนไทย นัยน์ตาลึกและสันแก้มสูง เวลาปกติเขาจะทำหน้าขรึมก็เป็นตำรวจนี่เนอะ แต่เวลายิ้มนี่สิสาวๆคงละลายกันเป็นแถบ เพราะผู้ชายคนนี้ยิ้มสวยอย่างประหลาด ยิ้มเข้ม...คม...แต่สวย อีกทั้งยังมีรูปร่างสูงใหญ่ กำยำ คมเข้มและแข็งแรง เหมือนรูปหล่อสัมฤทธิ์ของนักรบโบราณที่เราเห็นในปัจจุบัน เราคิดว่าเขาคงต้องหล่อมากแน่ๆเลย แต่เป็นหล่อแบบไทยๆที่หาไม่ได้ในยุคของเรา เพราะยุคนี้มีแต่หล่อแบบเกาหลี ฮ่าๆๆๆ นี่คือความประทับในแรกในตัวชายหนุ่มผู้นี้ค่ะ อย่างต่อไปก็คือ เขาเป็นคนตรงค่ะทุกคน ตอนเขาเจอ แพท ตัวเอกของเรื่องที่เป็นผู้หญิงครั้งแรก เขาก็สปาร์คเลยทันที จากนั้นเขาก็บอกชอบแพทและสวมแหวนตีตราจองเป็นคู่ครองเลยทีเดียว อ่านไปคืออิจเบอร์แรงมากค่ะ พระมหามนตรีบอกว่า "ผู้ชายอยุธยานั้นเขาไม่ถอดแหวนให้หญิงใดโดยง่าย นอกเสียว่าถูกตาถูกใจ" (นี่เจอกันยังไม่ถึง1วันเลยนะ ฮ่าๆๆๆ) แล้วเขาก็บอกแพทว่า ผู้ชายอยุธยารู้ใจตัวเองดี รักก็คือรัก เมื่อรักก็อยู่เป็นคู่กัน ไม่ต้องมานึกถึงว่าพร้อมจะมีครอบครัวหรือไม่ เข้ากันได้มั้ย นิสัยเป็นอย่างไร โอ๊ยยยย อ่านไปแล้วเราก็อยากเป็นแพทขึ้นมา อยากได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นคู่เคียงกาย แต่ถ้าเอาจริงๆในสมัยเราไม่คิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้หรอกค่ะเพราะการใช้ชีวิตคู่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนสองคนและความรักที่มีให้กันเท่านั้น แต่มันขึ้นอยู่กับครอบครัวของทั้งสองฝ่าย รวมถึงฐานะทางเศรษฐกิจ หน้าที่การงานและอะไรๆอีกหลายอย่าง เริ่มนอกเรื่องค่ะ คือเราประทับใจพระมหามนตรีที่เป็นคนตรงนี่แหละค่ะ เล่นบอกรักแบบตรงๆต่อหน้าใครจะไม่เขินและรู้สึกประทับใจบ้าง และที่สำคัญครบเครื่ิองด้วยทั้งรูปร่างหน้าตาดี มียศฐาบรรดาศักดิ์ ฐานะร่ำรวย และไม่มีภรรยา ข้อนี้สำคัญสุดๆ และมีประโยคหนึ่งที่เราชอบมากๆๆๆ ก.ไก่ล้านตัว เขาพูดว่า "ใครเล่าจักรัก โดยมิรักเสียแต่เเรกเห็น" โอ๊ยยยยใจละลายค่ะ อยากเจอเขาจังอยากขอเซลฟี่ด้วยแล้วเอาคำพูดนี้เป็นแคปชั่น ฮ่าๆๆๆ จำได้ว่าอ่านวนบรรทัดนี้5รอบได้ ชอบประโยคนี้ค่ะ ไม่ใช่อ่ายหนังสือไม่แตกนะคะ ฮ่าๆๆ แต่สุดท้ายท้ายสุดของเรื่องพระมหามนตรีพระเอกในดวงใจของเราก็โดนปืนไฟของพม่ารามัญจนเสียชีวิต เราอ่านถึงตรงนี้รู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูกอะ TT แต่ก็ไม่ถึงกับร้องไห้นะ เพราะนั่งอ่านข้างๆแม่ ถ้าน้ำตาไหลนี่ต้องโดนว่าบ้าแน่ๆที่อ่านนวนิยายจนร้องไห้
เรารู้สึกหลงรักตัวละครนี้อะ มันรู้สึกมากกว่าชอบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับตัวละครไหนมาก่อน พออ่านจบเหมือนเราค้างอยู่กับมันไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้ ทำอะไรก็คิดถึงพระมหามนตรีมันวนเวียนอยู่ในสมองตลอด ตอนกินข้าวแม่เปิดโทรทัศน์รายการประกวดเพลงลูกทุ่งอะไรซักอย่างนี้แหละแล้วเขาร้องเพลงที่มีคำว่า นักรบ โอ้โห พระมหามนตรีของชั้นนน คิดถึงหนักเลยค่ะ แล้วตะกี้เราเขี่ยๆfacebook เจออันี้เข้า
เห็นคำว่า อโยธยา เท่านั้นแหละค่ะ ความคิดถึงเพิ่มเป็นระดับล้านเลยค่ะ
ตอนนี้สมองเรามีแต่จินตนาการเกี่ยวกับพระมหามนตรี และสิ่งที่เขาทำและแสดงออก เราประทับใจในตัวละครนี้เหลือเกิน แม้ว่สตัวละครนี้จะไม่มีอยู่จริง เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ก็อยากบอกคุณแก้วเก้าว่า คุณเป็นนักเขียนที่เก่งและสุดยอดมากๆที่แต่งนวนิยายอิงประวัติศาตร์ในสมัยอยุธยาตอนต้นที่หาข้อมูลต่างๆได้ยากออกมาได้อย่างดีเยี่ยม สามารถทำให้วีรกรรมของพระสุริโยทัยให้ออกมาเป็นนวนิยายที่สนุกและให้ความรู้ได้อย่างหาที่ติไม่ได้ และสุดท้ายสร้างตัวละครที่ไม่มีตัวตนตัวหนึ่งออกมาให้ฉันหลงรักได้อย่างหมดหัวใจเลยทีเดียว
ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่าน ตอนนี้เราขอจัดการความรู้สึกตัวเองให้เป็นปกติและอยู่กับโลกความเป็นจริงก่อนนะ บายยย
อ่านนิยายอิงประวัติศาสตร์ แล้วรู้สึกหลงรักผู้ชายสมัยอยุธยา
เราอ่านนิยายมาหลายแนวและแนวที่เราคิดว่าดึงตัวเองออกมาได้ยากคือ แนวสยองขวัญ
2วันที่ผ่านมาได้หยิบนวนิยายอิงประวัติศาสตร์เล่มหนึ่งมาอ่านคือ บารมีพระแม่ป้อง ปกพื้นธรณิน ของแก้วเก้า เราได้ทั้งความรู้ทางประวัติศาสตร์และได้เห็นถึงความเสียสละของพระสุริโยทัยที่มีต่อแผ่นดินอยุธยา ซึ่งเป็นความประทับใจอย่างสุดซึ้งที่ได้อ่านนวนิยายเรื่องนี้
เมื่ออ่านถึงตอนกลางๆเล่ม ก็ปรากฏตัวละครผู้ชายชาวอยุธยาตอนต้นคนหนึ่งขึ้นมา(เป็นเหมือนตัวประกอบ แต่ก็มีบทบาทมากพอสมควร) มีตำแหน่งเป็นเป็นถึงเจ้ากรมพระตำรวจซ้าย ชื่อ "พระมหามนตรี" ซึ่งผู้แต่งได้บรรยายรูปร่างลักษณะของเขาไว้ว่า ผิวพรรณเป็นสีเหลืองคล้ำ ละเอียดเนียนแบบคนไทย นัยน์ตาลึกและสันแก้มสูง เวลาปกติเขาจะทำหน้าขรึมก็เป็นตำรวจนี่เนอะ แต่เวลายิ้มนี่สิสาวๆคงละลายกันเป็นแถบ เพราะผู้ชายคนนี้ยิ้มสวยอย่างประหลาด ยิ้มเข้ม...คม...แต่สวย อีกทั้งยังมีรูปร่างสูงใหญ่ กำยำ คมเข้มและแข็งแรง เหมือนรูปหล่อสัมฤทธิ์ของนักรบโบราณที่เราเห็นในปัจจุบัน เราคิดว่าเขาคงต้องหล่อมากแน่ๆเลย แต่เป็นหล่อแบบไทยๆที่หาไม่ได้ในยุคของเรา เพราะยุคนี้มีแต่หล่อแบบเกาหลี ฮ่าๆๆๆ นี่คือความประทับในแรกในตัวชายหนุ่มผู้นี้ค่ะ อย่างต่อไปก็คือ เขาเป็นคนตรงค่ะทุกคน ตอนเขาเจอ แพท ตัวเอกของเรื่องที่เป็นผู้หญิงครั้งแรก เขาก็สปาร์คเลยทันที จากนั้นเขาก็บอกชอบแพทและสวมแหวนตีตราจองเป็นคู่ครองเลยทีเดียว อ่านไปคืออิจเบอร์แรงมากค่ะ พระมหามนตรีบอกว่า "ผู้ชายอยุธยานั้นเขาไม่ถอดแหวนให้หญิงใดโดยง่าย นอกเสียว่าถูกตาถูกใจ" (นี่เจอกันยังไม่ถึง1วันเลยนะ ฮ่าๆๆๆ) แล้วเขาก็บอกแพทว่า ผู้ชายอยุธยารู้ใจตัวเองดี รักก็คือรัก เมื่อรักก็อยู่เป็นคู่กัน ไม่ต้องมานึกถึงว่าพร้อมจะมีครอบครัวหรือไม่ เข้ากันได้มั้ย นิสัยเป็นอย่างไร โอ๊ยยยย อ่านไปแล้วเราก็อยากเป็นแพทขึ้นมา อยากได้ผู้ชายแบบนี้มาเป็นคู่เคียงกาย แต่ถ้าเอาจริงๆในสมัยเราไม่คิดเรื่องพวกนี้ไม่ได้หรอกค่ะเพราะการใช้ชีวิตคู่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนสองคนและความรักที่มีให้กันเท่านั้น แต่มันขึ้นอยู่กับครอบครัวของทั้งสองฝ่าย รวมถึงฐานะทางเศรษฐกิจ หน้าที่การงานและอะไรๆอีกหลายอย่าง เริ่มนอกเรื่องค่ะ คือเราประทับใจพระมหามนตรีที่เป็นคนตรงนี่แหละค่ะ เล่นบอกรักแบบตรงๆต่อหน้าใครจะไม่เขินและรู้สึกประทับใจบ้าง และที่สำคัญครบเครื่ิองด้วยทั้งรูปร่างหน้าตาดี มียศฐาบรรดาศักดิ์ ฐานะร่ำรวย และไม่มีภรรยา ข้อนี้สำคัญสุดๆ และมีประโยคหนึ่งที่เราชอบมากๆๆๆ ก.ไก่ล้านตัว เขาพูดว่า "ใครเล่าจักรัก โดยมิรักเสียแต่เเรกเห็น" โอ๊ยยยยใจละลายค่ะ อยากเจอเขาจังอยากขอเซลฟี่ด้วยแล้วเอาคำพูดนี้เป็นแคปชั่น ฮ่าๆๆๆ จำได้ว่าอ่านวนบรรทัดนี้5รอบได้ ชอบประโยคนี้ค่ะ ไม่ใช่อ่ายหนังสือไม่แตกนะคะ ฮ่าๆๆ แต่สุดท้ายท้ายสุดของเรื่องพระมหามนตรีพระเอกในดวงใจของเราก็โดนปืนไฟของพม่ารามัญจนเสียชีวิต เราอ่านถึงตรงนี้รู้สึกเศร้าแบบบอกไม่ถูกอะ TT แต่ก็ไม่ถึงกับร้องไห้นะ เพราะนั่งอ่านข้างๆแม่ ถ้าน้ำตาไหลนี่ต้องโดนว่าบ้าแน่ๆที่อ่านนวนิยายจนร้องไห้
เรารู้สึกหลงรักตัวละครนี้อะ มันรู้สึกมากกว่าชอบ ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับตัวละครไหนมาก่อน พออ่านจบเหมือนเราค้างอยู่กับมันไม่สามารถดึงตัวเองออกมาได้ ทำอะไรก็คิดถึงพระมหามนตรีมันวนเวียนอยู่ในสมองตลอด ตอนกินข้าวแม่เปิดโทรทัศน์รายการประกวดเพลงลูกทุ่งอะไรซักอย่างนี้แหละแล้วเขาร้องเพลงที่มีคำว่า นักรบ โอ้โห พระมหามนตรีของชั้นนน คิดถึงหนักเลยค่ะ แล้วตะกี้เราเขี่ยๆfacebook เจออันี้เข้า
เห็นคำว่า อโยธยา เท่านั้นแหละค่ะ ความคิดถึงเพิ่มเป็นระดับล้านเลยค่ะ
ตอนนี้สมองเรามีแต่จินตนาการเกี่ยวกับพระมหามนตรี และสิ่งที่เขาทำและแสดงออก เราประทับใจในตัวละครนี้เหลือเกิน แม้ว่สตัวละครนี้จะไม่มีอยู่จริง เกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ก็อยากบอกคุณแก้วเก้าว่า คุณเป็นนักเขียนที่เก่งและสุดยอดมากๆที่แต่งนวนิยายอิงประวัติศาตร์ในสมัยอยุธยาตอนต้นที่หาข้อมูลต่างๆได้ยากออกมาได้อย่างดีเยี่ยม สามารถทำให้วีรกรรมของพระสุริโยทัยให้ออกมาเป็นนวนิยายที่สนุกและให้ความรู้ได้อย่างหาที่ติไม่ได้ และสุดท้ายสร้างตัวละครที่ไม่มีตัวตนตัวหนึ่งออกมาให้ฉันหลงรักได้อย่างหมดหัวใจเลยทีเดียว
ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่าน ตอนนี้เราขอจัดการความรู้สึกตัวเองให้เป็นปกติและอยู่กับโลกความเป็นจริงก่อนนะ บายยย