ก่อนอื่นก็สวัสดีค่ะ พี่ๆน้องๆทั้งหลายที่สละเวลาเข้ามาอ่านเรื่องของเรา
วันนี้รู้สึกเครียดๆหลายอย่าง อยากจะมาระบายและถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะได้คำแนะนำ คำปลอบโยนหรือคำด่าให้ได้สติ 555555
จริงๆ จขกท.เป็นคนไม่ค่อยบอกปัญหาของตัวเองให้ใครรู้ ไม่ชอบให้คนอื่นคอยเป็นห่วง
ตั้งแต่มาไม่ได้ระบายอะไรให้ใครฟังเลย ทั้งๆที่มันมีเยอะไปหมด
ครั้งนี้มันอัดอั้น อยากระบายอะไรทั้งหลายที่อยู่ในใจ เลยขอสักหน่อย
เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้จขกท.มาเรียนป.ตรีต่างประเทศค่ะ กำลังจะเข้าเดือนที่ 3 แล้ว
เป็นประเทศที่ใช้ภาษาที่สาม แต่คณะที่เรียนเป็นภาษาอังกฤษนะคะ
ขอบอกก่อนเลยว่าภาษาอังกฤษเราพอสื่อสารได้ เข้าใจ ฟังเลคเชอร์เข้าใจซะ 70% แต่จะตอบโต้ไม่ค่อยได้ เพราะด้วยความเป็นคนชอบฟัง
ทักษะการพูดเลยไม่ค่อยกระเตื้อง แล้วในคลาสจะพูดทีก็ต้องพูดในเชิงวิชาการทั้งนั้น ยากเข้าไปอีกกกก บวกด้วยสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ เค้าพูดภาษาที่ 3 กัน จะใช้อังกฤษแค่ในคลาสหรือไม่ก็คุยกับเพื่อนต่างชาติ ซึ่งทุกคนอาจจะรู้ดีว่ามหาลัยไม่เหมือนมัธยมที่ตัวต้องติดกัน ไปไหนไปกัน
ที่นี่ต่างคนต่างมีอะไรทำ เรามีการบ้านต้องทำ เรียนเสร็จก็ต้องแยกตัวมาเคลียงาน จะคุยกันก็มีบ้าง แต่ไม่ใช่ทั้งวัน
จริงๆช่วงเดือนแรกเราก็ทำใจไว้แล้วล่ะค่ะ ว่ามันต้องหนักแน่ๆ เพราะภาษาเราไม่แน่นเท่าเพื่อนที่มาด้วยกัน (เด็กอินเตอร์คนอื่น พวกคนบราซิล สเปน ฮ่องกง)
พวกนี้เค้าขนาดเม้ากันตอนกินข้าวยังเม้าเร็วเป็นไฟแล่บ เราอยากคุยบ้าง อยากเม้าบ้าง อยากหัวเราะบ้าง แต่ก็ไม่ทันเค้า เลยทำได้แต่นั่งเงียบๆในมุมมืด เป็นผู้ถูกลืมตลอด แต่เราเป็นคนยิ้มง่ายนะ ไม่พูดแต่เรายิ้มตลอด55555
ถ้ามีใครมีประสบการณ์เรื่องเพื่อนต่างชาติ ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยนะคะ
เข้าเรื่องเรียนค่ะ ตามที่บอก ว่าทำใจไว้บ้างแล้ว แต่แรกๆมันก็สู้อยู่นะ แต่พอสู้มาเรื่อยๆก็เหมือนว่ามันยากขึ้นเรื่อยๆ ยากไม่พอ มิดเทอมใกล้จะถึงก็มีงานรอเป็นภูเขาแล้วก็จะมีมาอีกเรื่อยๆ เราพยายามเคลียให้หมดเป็นอาทิตย์ไป ตอนนี้เลยรู้สึกไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย
พอเรามาคิดดูแล้ว รู้สึกแย่นะ พ่ออุส่าห์ส่งเรามา ฐานะเราก็ไม่ได้ดี อยากหางานทำ หาเงินใช้เองก็ไม่ไหวจริงๆ ลำพังเรียนก็หนักมากแล้วสำหรับเรา
เพราะภาษาเราไม่ได้อยู่ในระดับที่อ่านปุ๊บแล้วเก็ทปั๊บ หรือตอบโต้ได้แบบพวกเนทีฟ อ่านหนังสือทีหน้านึงเราใช้เวลาทำความเข้าใจเกือบครึ่งชม. ล่าสุดอ่านStatistics เตรียมสอบแค่สองบทนะคะ นอนตี 4 ค่าาาาา
และอีกอย่างที่เรามาได้เพราะมหาลัยเค้ามีทุนให้ แต่พอเราเจอแบบนี้ มันทำให้เราท้อเลยค่ะ ทั้งๆที่เราได้ทุนมาแท้ๆ เรากลัวว่าเราทำดีไม่พอพอไปเทียบกับเด็กอินเตอร์คนอื่นที่ได้ทุน นึกถึงหน้าพ่อแล้วก็รู้สึกแย่เข้าไปอีก
มีหลายคนอาจจะบอกว่าจะไปเทียบทำไมกับคนอื่น? แข่งกับตัวเองไม่ดีกว่าหรอ? นั่นน่ะสิคะ เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเทียบทำไม แต่มันหยุดคิดไม่ได้ มันปล่อยวางไม่ได้ มันกังวลตลอดว่าเราจะทำดีไม่พอ
ตอนนี้ถามว่าเรารู้สึกแย่มากมั้ย มันก็แย่ แต่ไม่แย่ขนาดอยากหยุดหรือยอมแพ้หรอกค่ะ เรารู้ดีว่าตอนนี้เราต้องทำอะไร
แต่ทุกอย่างมันสับสนวุ่นวายไปหมด
ใครมีประสบกาณ์ช่วงมาเรียนต่างประเทศแรกๆช่วยเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ แล้วใช้เวลานานแค่ไหนเรื่องการปรับตัว เรื่องภาษา เรื่องเพื่อน
ขอบคุณค่ะ
*แก้คำผิดค่ะ
ขอคำแนะนำและกำลังใจเรื่องการเรียนหน่อยค่ะ
วันนี้รู้สึกเครียดๆหลายอย่าง อยากจะมาระบายและถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะได้คำแนะนำ คำปลอบโยนหรือคำด่าให้ได้สติ 555555
จริงๆ จขกท.เป็นคนไม่ค่อยบอกปัญหาของตัวเองให้ใครรู้ ไม่ชอบให้คนอื่นคอยเป็นห่วง
ตั้งแต่มาไม่ได้ระบายอะไรให้ใครฟังเลย ทั้งๆที่มันมีเยอะไปหมด
ครั้งนี้มันอัดอั้น อยากระบายอะไรทั้งหลายที่อยู่ในใจ เลยขอสักหน่อย
เข้าเรื่องเลยนะคะ ตอนนี้จขกท.มาเรียนป.ตรีต่างประเทศค่ะ กำลังจะเข้าเดือนที่ 3 แล้ว
เป็นประเทศที่ใช้ภาษาที่สาม แต่คณะที่เรียนเป็นภาษาอังกฤษนะคะ
ขอบอกก่อนเลยว่าภาษาอังกฤษเราพอสื่อสารได้ เข้าใจ ฟังเลคเชอร์เข้าใจซะ 70% แต่จะตอบโต้ไม่ค่อยได้ เพราะด้วยความเป็นคนชอบฟัง
ทักษะการพูดเลยไม่ค่อยกระเตื้อง แล้วในคลาสจะพูดทีก็ต้องพูดในเชิงวิชาการทั้งนั้น ยากเข้าไปอีกกกก บวกด้วยสภาพแวดล้อมที่เราอยู่ เค้าพูดภาษาที่ 3 กัน จะใช้อังกฤษแค่ในคลาสหรือไม่ก็คุยกับเพื่อนต่างชาติ ซึ่งทุกคนอาจจะรู้ดีว่ามหาลัยไม่เหมือนมัธยมที่ตัวต้องติดกัน ไปไหนไปกัน
ที่นี่ต่างคนต่างมีอะไรทำ เรามีการบ้านต้องทำ เรียนเสร็จก็ต้องแยกตัวมาเคลียงาน จะคุยกันก็มีบ้าง แต่ไม่ใช่ทั้งวัน
จริงๆช่วงเดือนแรกเราก็ทำใจไว้แล้วล่ะค่ะ ว่ามันต้องหนักแน่ๆ เพราะภาษาเราไม่แน่นเท่าเพื่อนที่มาด้วยกัน (เด็กอินเตอร์คนอื่น พวกคนบราซิล สเปน ฮ่องกง)
พวกนี้เค้าขนาดเม้ากันตอนกินข้าวยังเม้าเร็วเป็นไฟแล่บ เราอยากคุยบ้าง อยากเม้าบ้าง อยากหัวเราะบ้าง แต่ก็ไม่ทันเค้า เลยทำได้แต่นั่งเงียบๆในมุมมืด เป็นผู้ถูกลืมตลอด แต่เราเป็นคนยิ้มง่ายนะ ไม่พูดแต่เรายิ้มตลอด55555
ถ้ามีใครมีประสบการณ์เรื่องเพื่อนต่างชาติ ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยนะคะ
เข้าเรื่องเรียนค่ะ ตามที่บอก ว่าทำใจไว้บ้างแล้ว แต่แรกๆมันก็สู้อยู่นะ แต่พอสู้มาเรื่อยๆก็เหมือนว่ามันยากขึ้นเรื่อยๆ ยากไม่พอ มิดเทอมใกล้จะถึงก็มีงานรอเป็นภูเขาแล้วก็จะมีมาอีกเรื่อยๆ เราพยายามเคลียให้หมดเป็นอาทิตย์ไป ตอนนี้เลยรู้สึกไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย
พอเรามาคิดดูแล้ว รู้สึกแย่นะ พ่ออุส่าห์ส่งเรามา ฐานะเราก็ไม่ได้ดี อยากหางานทำ หาเงินใช้เองก็ไม่ไหวจริงๆ ลำพังเรียนก็หนักมากแล้วสำหรับเรา
เพราะภาษาเราไม่ได้อยู่ในระดับที่อ่านปุ๊บแล้วเก็ทปั๊บ หรือตอบโต้ได้แบบพวกเนทีฟ อ่านหนังสือทีหน้านึงเราใช้เวลาทำความเข้าใจเกือบครึ่งชม. ล่าสุดอ่านStatistics เตรียมสอบแค่สองบทนะคะ นอนตี 4 ค่าาาาา
และอีกอย่างที่เรามาได้เพราะมหาลัยเค้ามีทุนให้ แต่พอเราเจอแบบนี้ มันทำให้เราท้อเลยค่ะ ทั้งๆที่เราได้ทุนมาแท้ๆ เรากลัวว่าเราทำดีไม่พอพอไปเทียบกับเด็กอินเตอร์คนอื่นที่ได้ทุน นึกถึงหน้าพ่อแล้วก็รู้สึกแย่เข้าไปอีก
มีหลายคนอาจจะบอกว่าจะไปเทียบทำไมกับคนอื่น? แข่งกับตัวเองไม่ดีกว่าหรอ? นั่นน่ะสิคะ เราก็ไม่รู้ว่าเราจะเทียบทำไม แต่มันหยุดคิดไม่ได้ มันปล่อยวางไม่ได้ มันกังวลตลอดว่าเราจะทำดีไม่พอ
ตอนนี้ถามว่าเรารู้สึกแย่มากมั้ย มันก็แย่ แต่ไม่แย่ขนาดอยากหยุดหรือยอมแพ้หรอกค่ะ เรารู้ดีว่าตอนนี้เราต้องทำอะไร
แต่ทุกอย่างมันสับสนวุ่นวายไปหมด
ใครมีประสบกาณ์ช่วงมาเรียนต่างประเทศแรกๆช่วยเล่าให้ฟังหน่อยนะคะ แล้วใช้เวลานานแค่ไหนเรื่องการปรับตัว เรื่องภาษา เรื่องเพื่อน
ขอบคุณค่ะ
*แก้คำผิดค่ะ