ครับ สวัสดีครับ ขอเเนะนำตัวก่อน ชื่อ ป๊อป อายุ 16 ปีครับ กำลังประสบปัญหา จากโรคอนอเร็กเซีย ครับ
อนอเร็กเซีย ผมว่าหลายๆ คน คงเข้าใจอาการของคนเป็นโรคนี้น่ะ ครับ หรือ เข้าใจเเต่อาจจะไม่ลึกซึ้ง เท่าที่ควร ก็ว่ากันไป วันนี้ผมจะมาเล่าอาการของผม ซึ่งปกติ โรคนี้มักจะเป็นในผู้หญิง เเต่มันมาเกิด ขึ้นกับผมได้อย่างไร ซึ่งเป็นผู้ชาย
ขอเล่า ก่อนว่า ตอนเด็กๆ ผมเป็นคนๆ ที่ อวบๆ น่ารัก เป็นที่รักของคนรอบข้างมากมาย ไม่ว่าจะ คนใกล้บ้านเอย เพื่อนเอย ซึ่งเมื่อก่อนผมเป็นคนกินเก่ง มากๆ เเละ เพื่อนก็ชอบ เรียกว่า ไอ้อ้วนบ้าง ไรบ้าง เนื่องเราก็เป็นเด็ก ก็สนุกกันไปไม่คิดไร เเต่พอ มาถึงช่วงเข้าวัยรุ่น นี่สิ เริ่มๆ ละ
มาถึงช่วงเข้าวัยรุ่น ม.1 ผมก็ยังอวบๆ เหมือนเดิม ซึ่งตอนนั้นมาเข้า ม.1 ใหม่ๆ ก็ไม่คิดไร ยังสนุกเฮฮาเหมือนเดิม พออยู่ไปสักพัก เริ่มเข้ากลุ่มเพื่อน ก็มีเเต่เพื่อน ผอมๆ ก็ไม่ได้หล่อมาก เเต่ก็ยังเฉยๆ จนกระทั่งถึงตอน ม.2 ก็เริ่มตระหนักบ้าง ว่าอยากหล่อเหมือน คนโน้น อยากหุ่นดี เหมือนคนนี้
ซึ่งจำได้ว่าช่วงนั้นปิดเทอม ม.2 เทอม 1 ประมาณ 1 เดือน ตอนนั้น สูงประมาณ 165 ซม. จำน้ำหนักไม่ได้ 555 เเต่ก็อวบๆ ไม่ถึงอ้วน เเต่เนื่องจากอยากหล่อ อยากหุ่นดี อ่ะน่ะ ก็ตั้งใจลดน้ำหนัก บวกกับช่วงปิดเทอม ตอนนั้นไม่มีความรู้เรื่องโภชนาการ เรื่องกินไรเเบบนี้ เเม้เเต่น้อย เลยใช้วิธี กินน้อย ลดได้ลด อดได้อด บวก ออกกำลังกาย (ถือว่าหนักสำหรับตอนนั้น) จนร่างกายซุกผอม เป็นอย่างมาก หนัก 49 กก. จนหลายๆ คนทัก พอเปิดเทอม เพื่อนยิ่งทัก กันไปใหญ่ สิ่งที่คาดคิดตอนนั้น คือ เออเปิดเทอมเพื่อนต้องทักว่าหล่อเเน่ ผอมเเล้วเนอะ คำเเรกที่เพื่อนทัก ทำไมอยู่เเบบนั้นอ่ะ ไม่หล่อเลย เเบบเดิมหล่อกว่าอีก เเถมสิ่งที่ได้มา ระบบขับถ่าย เผาผลาญพังยับ เราก็ไม่ได้ เสียใจอะไรนะ เพราะคิดว่าผอมเเล้วหล่อ
พอช่วงเปิดเทอม ก็ไม่ค่อยเหมือนเดิมตอนเที่ยงๆ ไปโรงอาหารกับเพื่อน ข้าวก็ไม่กิน เเต่กินขนมหวาน 555 (ซึ่งก็ ไม่เเพ้กัน) กินเรื่อยๆ จน รู้สึกเริ่มอวบขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่กินน้อย (โย่โย่เล่นงาน) จนมีอาการ กินไม่หยุดตามมา เเบบควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งมันก็คือ บูลีเมีย โรคคู่ควบกับ อนอเร็เกซียนั่นเเหละ เผลอไปเเปปเดียวกลับมาน้ำหนักเท่าๆ เดิม เเล้วกลับมากินปกติ จนลืมไปเลย ว่าเคยเป็นมาก่อน กลับมาเป็นคนเดิม กินเหมือนเดิม
(โม้มามาก เข้าเรื่องเลยน่ะ)
ปัจจุบัน ผมกลับมาเป็นอีกรอบ ครับ (เสียงเศร้ามาก) ซึ่งก็ไม่รู้ว่ากลับมาเป็นอีกได้ไง เเต่มันเป็นไปเเล้ว ซึ่งตอนนี้ผมเป็นโรคอนอเร็กเซีย เเน่ๆ เเท้ๆ เเล้ว ผมรู้สึกทรมานจิตใจมาก เเต่ยังดีที่ผม ยังกินได้วันละ ประมาณ 1500 เเคล ซึ่งผมควบคุมอยู่ประมาณนนี้ เกินบ้างไม่เกินบ้าง เเต่น้ำหนัก ต้องไม่ขึ้น (สักขีดเดียว) เเล้วก็ระบบขับถ่าย ยังดีมาก ถ่ายทุกวัน เเต่ความสัมพันธ์ กับคนรอบข้างเอย อารมณ์ปรวนเเปรเอย ระเบียบกฎเกณฑ์ในการกินเอย สิ่งต่างๆเหล่านี้ มันผลักดันไห้เราชอบออกจาก สังคม
เช่น เวลาเรากินอาหาร เราจะกินช้าๆ คำเล็กๆ กินข้าวทีนึง 20 นาที เเต่เวลากินกับเพื่อน มันกินกัน 2 -3 นาที ต่อจาน
ไม่ชอบไห้ใครมาวิจารณ์ การกินของเรา
บางทีชอบกินขนมหวาน เเทนข้าว ซึ่งคนอื่นชอบทัก เราไม่ชอบ
เวลา กินขนมไม่อยากไห้ใครมาเเจม เพราะเหมือนเวลา กินขนมห่อนึง ผมจะกินทั้งห่อ จะได้กะเเคลถูก ถ้าเพื่อนมาเเบ่งไปจะกะไม่ถูก เเละ รู้สึกหงุดหงิดมาก
ชอบหวงของกิน ทั้งๆ ที่ไม่ได้กิน เเต่ชอบเก็บไว้ในตู้เย็น บ้างไรบ้าง เพื่อทยอยกิน
ไม่ชอบเวลา คนมาวิจารณ์ว่า กินข้าวกล้องเเล้วต้องลดความอ้วน จริงๆ ผมอยากกินของมีประโยชน์ (บ้าง)
ครับ ปัจจัยเหล่านี้เเหละ มันทำไห้เราอยากปลีกตัวออกจากสังคม ตอนนี้ อาการผม ยังไม่หนักมาก ผมรู้ตัวดี เเต่ผมรู้สึกว่า โรคนี้ มันจะรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆ หากไม่ได้รับการรักษา ที่ถูกต้อง
จริงๆ ผมก็รู้น่ะ ว่าต้องออกกำกายยังไง กินอาหารยังไง ไห้เพียงพอกับร่างกาย กินโปรตีนถึง เเต่มันทำไม่ได้ มันเหมือนชอบกิน ขนมหวาน หรือผลไม้เป็นอาหารหลัก (ขอยกตัวอย่าง) การกินในเเต่ละวัน
เช้า กาเเฟร้อน 1 เเก้ว ขนมปังโฮลวีตราดนม 2 เเผ่น ผลไม้ตบท้ายนิดหน่อย 350 เเคล
เที่ยง ขนมหวานถ้วยเล็ก อาทิ มันบวช ฟักทองบวช มันเชื่อม 1 ถ้วย พัฟ สังยา 1ตัวกลาง 350เเคล
บ่าย น้ำปั่น ไข่มุก 1 เเก้ว 10 บาท หน้า รร ประมาณ 200 เเคล
เย็น ช้าวกล้อง กับข้าวนิดหน่อย ตบท้าย ด้วยนม เเละ ขนม ประมาณ 600 เเคล
ผมจะกินอยู่เเบบนี้อะ ไม่ค่อยมีโปรตีน หรือ สารอาหารใดๆ เลย
เเล้วชอบคิดอยู่ตลอดว่ามื้อต่อไป จะกินไรดี งี้ มันส่งผลต่อชีวิตประจำวันผมมาก ช่วยด้วยครับ ช่วยหาวิธ๊รักษาไห้ผมหน่อย บางที อยากจะกินมากๆ เหมือน คนอื่นเค้า เเต่มันทำไม่ได้
ปล. ตอนนี้ หนัก 46.7 สูง 171 ซม. ช่วยด้วยครับ
ผมยอมรับเเล้วครับ ว่าเป็น อนอเร็กเซีย ช่วยด้วยย
อนอเร็กเซีย ผมว่าหลายๆ คน คงเข้าใจอาการของคนเป็นโรคนี้น่ะ ครับ หรือ เข้าใจเเต่อาจจะไม่ลึกซึ้ง เท่าที่ควร ก็ว่ากันไป วันนี้ผมจะมาเล่าอาการของผม ซึ่งปกติ โรคนี้มักจะเป็นในผู้หญิง เเต่มันมาเกิด ขึ้นกับผมได้อย่างไร ซึ่งเป็นผู้ชาย
ขอเล่า ก่อนว่า ตอนเด็กๆ ผมเป็นคนๆ ที่ อวบๆ น่ารัก เป็นที่รักของคนรอบข้างมากมาย ไม่ว่าจะ คนใกล้บ้านเอย เพื่อนเอย ซึ่งเมื่อก่อนผมเป็นคนกินเก่ง มากๆ เเละ เพื่อนก็ชอบ เรียกว่า ไอ้อ้วนบ้าง ไรบ้าง เนื่องเราก็เป็นเด็ก ก็สนุกกันไปไม่คิดไร เเต่พอ มาถึงช่วงเข้าวัยรุ่น นี่สิ เริ่มๆ ละ
มาถึงช่วงเข้าวัยรุ่น ม.1 ผมก็ยังอวบๆ เหมือนเดิม ซึ่งตอนนั้นมาเข้า ม.1 ใหม่ๆ ก็ไม่คิดไร ยังสนุกเฮฮาเหมือนเดิม พออยู่ไปสักพัก เริ่มเข้ากลุ่มเพื่อน ก็มีเเต่เพื่อน ผอมๆ ก็ไม่ได้หล่อมาก เเต่ก็ยังเฉยๆ จนกระทั่งถึงตอน ม.2 ก็เริ่มตระหนักบ้าง ว่าอยากหล่อเหมือน คนโน้น อยากหุ่นดี เหมือนคนนี้
ซึ่งจำได้ว่าช่วงนั้นปิดเทอม ม.2 เทอม 1 ประมาณ 1 เดือน ตอนนั้น สูงประมาณ 165 ซม. จำน้ำหนักไม่ได้ 555 เเต่ก็อวบๆ ไม่ถึงอ้วน เเต่เนื่องจากอยากหล่อ อยากหุ่นดี อ่ะน่ะ ก็ตั้งใจลดน้ำหนัก บวกกับช่วงปิดเทอม ตอนนั้นไม่มีความรู้เรื่องโภชนาการ เรื่องกินไรเเบบนี้ เเม้เเต่น้อย เลยใช้วิธี กินน้อย ลดได้ลด อดได้อด บวก ออกกำลังกาย (ถือว่าหนักสำหรับตอนนั้น) จนร่างกายซุกผอม เป็นอย่างมาก หนัก 49 กก. จนหลายๆ คนทัก พอเปิดเทอม เพื่อนยิ่งทัก กันไปใหญ่ สิ่งที่คาดคิดตอนนั้น คือ เออเปิดเทอมเพื่อนต้องทักว่าหล่อเเน่ ผอมเเล้วเนอะ คำเเรกที่เพื่อนทัก ทำไมอยู่เเบบนั้นอ่ะ ไม่หล่อเลย เเบบเดิมหล่อกว่าอีก เเถมสิ่งที่ได้มา ระบบขับถ่าย เผาผลาญพังยับ เราก็ไม่ได้ เสียใจอะไรนะ เพราะคิดว่าผอมเเล้วหล่อ
พอช่วงเปิดเทอม ก็ไม่ค่อยเหมือนเดิมตอนเที่ยงๆ ไปโรงอาหารกับเพื่อน ข้าวก็ไม่กิน เเต่กินขนมหวาน 555 (ซึ่งก็ ไม่เเพ้กัน) กินเรื่อยๆ จน รู้สึกเริ่มอวบขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่กินน้อย (โย่โย่เล่นงาน) จนมีอาการ กินไม่หยุดตามมา เเบบควบคุมตัวเองไม่ได้ ซึ่งมันก็คือ บูลีเมีย โรคคู่ควบกับ อนอเร็เกซียนั่นเเหละ เผลอไปเเปปเดียวกลับมาน้ำหนักเท่าๆ เดิม เเล้วกลับมากินปกติ จนลืมไปเลย ว่าเคยเป็นมาก่อน กลับมาเป็นคนเดิม กินเหมือนเดิม
(โม้มามาก เข้าเรื่องเลยน่ะ)
ปัจจุบัน ผมกลับมาเป็นอีกรอบ ครับ (เสียงเศร้ามาก) ซึ่งก็ไม่รู้ว่ากลับมาเป็นอีกได้ไง เเต่มันเป็นไปเเล้ว ซึ่งตอนนี้ผมเป็นโรคอนอเร็กเซีย เเน่ๆ เเท้ๆ เเล้ว ผมรู้สึกทรมานจิตใจมาก เเต่ยังดีที่ผม ยังกินได้วันละ ประมาณ 1500 เเคล ซึ่งผมควบคุมอยู่ประมาณนนี้ เกินบ้างไม่เกินบ้าง เเต่น้ำหนัก ต้องไม่ขึ้น (สักขีดเดียว) เเล้วก็ระบบขับถ่าย ยังดีมาก ถ่ายทุกวัน เเต่ความสัมพันธ์ กับคนรอบข้างเอย อารมณ์ปรวนเเปรเอย ระเบียบกฎเกณฑ์ในการกินเอย สิ่งต่างๆเหล่านี้ มันผลักดันไห้เราชอบออกจาก สังคม
เช่น เวลาเรากินอาหาร เราจะกินช้าๆ คำเล็กๆ กินข้าวทีนึง 20 นาที เเต่เวลากินกับเพื่อน มันกินกัน 2 -3 นาที ต่อจาน
ไม่ชอบไห้ใครมาวิจารณ์ การกินของเรา
บางทีชอบกินขนมหวาน เเทนข้าว ซึ่งคนอื่นชอบทัก เราไม่ชอบ
เวลา กินขนมไม่อยากไห้ใครมาเเจม เพราะเหมือนเวลา กินขนมห่อนึง ผมจะกินทั้งห่อ จะได้กะเเคลถูก ถ้าเพื่อนมาเเบ่งไปจะกะไม่ถูก เเละ รู้สึกหงุดหงิดมาก
ชอบหวงของกิน ทั้งๆ ที่ไม่ได้กิน เเต่ชอบเก็บไว้ในตู้เย็น บ้างไรบ้าง เพื่อทยอยกิน
ไม่ชอบเวลา คนมาวิจารณ์ว่า กินข้าวกล้องเเล้วต้องลดความอ้วน จริงๆ ผมอยากกินของมีประโยชน์ (บ้าง)
ครับ ปัจจัยเหล่านี้เเหละ มันทำไห้เราอยากปลีกตัวออกจากสังคม ตอนนี้ อาการผม ยังไม่หนักมาก ผมรู้ตัวดี เเต่ผมรู้สึกว่า โรคนี้ มันจะรุนเเรงขึ้นเรื่อยๆ หากไม่ได้รับการรักษา ที่ถูกต้อง
จริงๆ ผมก็รู้น่ะ ว่าต้องออกกำกายยังไง กินอาหารยังไง ไห้เพียงพอกับร่างกาย กินโปรตีนถึง เเต่มันทำไม่ได้ มันเหมือนชอบกิน ขนมหวาน หรือผลไม้เป็นอาหารหลัก (ขอยกตัวอย่าง) การกินในเเต่ละวัน
เช้า กาเเฟร้อน 1 เเก้ว ขนมปังโฮลวีตราดนม 2 เเผ่น ผลไม้ตบท้ายนิดหน่อย 350 เเคล
เที่ยง ขนมหวานถ้วยเล็ก อาทิ มันบวช ฟักทองบวช มันเชื่อม 1 ถ้วย พัฟ สังยา 1ตัวกลาง 350เเคล
บ่าย น้ำปั่น ไข่มุก 1 เเก้ว 10 บาท หน้า รร ประมาณ 200 เเคล
เย็น ช้าวกล้อง กับข้าวนิดหน่อย ตบท้าย ด้วยนม เเละ ขนม ประมาณ 600 เเคล
ผมจะกินอยู่เเบบนี้อะ ไม่ค่อยมีโปรตีน หรือ สารอาหารใดๆ เลย
เเล้วชอบคิดอยู่ตลอดว่ามื้อต่อไป จะกินไรดี งี้ มันส่งผลต่อชีวิตประจำวันผมมาก ช่วยด้วยครับ ช่วยหาวิธ๊รักษาไห้ผมหน่อย บางที อยากจะกินมากๆ เหมือน คนอื่นเค้า เเต่มันทำไม่ได้
ปล. ตอนนี้ หนัก 46.7 สูง 171 ซม. ช่วยด้วยครับ