ก็ไม่รู้อะไรทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่เชื่อว่าทุกอย่างมีสาเหตุ อาจเป็นเพราะตอนเรา 9 ขวบ เราได้เสียแม่เราไป ครั้งนั้นหัวใจเรามันสลาย ใครพูดถึงชื่อแม่เราเราก็ร้องไห้แล้ว มีแต่คนล้อเราว่าเด็กกำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ เหมือนเราขาดความรักและต้องการมัน เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีใครรัก เพราะคนที่รักเราก็ได้มาจากเราไปเราไม่มีใครมีแต่ยาย พอเราอายุได้ 17 ปี ยายเราก็มาจากเราไป เราก็อยู่กับน้องสาวสองคน ซึ่งเราเป็นพี่คิดแค่เพียงว่า เป็นพี่ต้องเข้มแข็งเป็นแบบอย่างให้น้อง เสียสละให้น้อง (เหมือนที่แม่สอนเรามา) และเราเองก็เป็นคนที่บ่อน้ำตาตื้นมาก อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้ ไม่เข้มแข็งเอาซะเลย เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้
การที่เราเป็นแบบนี้มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก และเราเองก็เหนื่อยด้วย แต่มันก็ห้ามความรู้สึก และจิตใจไม่ได้.. เราควรที่จะแก้ไขมันยังไงดี เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เราอยากคุยกับเพื่อนๆแบบสนุกๆบ้าง แบบไม่เบื่อ และไม่ลำคาญ สิ่งที่เราเป็นอยู่มันทำให้คนเข้าถึงเรายาก และเราก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้.