คือเรื่องที่เราจะมาปรึกษาทุกคนก็คือเรื่องครอบครัวอะค่ะเรามีอยู่กัน4คนมีตายายแม่แล้วก็เรา ตอนเด็กๆเราคิดว่าเราไม่มีพ่อเราก็อยู่ได้แต่พอตอนโตมามันไม่ใช่อย่างที่คิดเลยอะค่ะ เราก็จะมีคนแถวบ้านบ้างที่บอกว่าแม่ของพ่อแท้ๆเราไม่น่ารังเกียจเราไม่งั้นจะได้หลานทันใช้ไปแล้วหลังจากที่คนแถวบ้านเราพูดจบ เราก็ได้แค่ยิ้มออกมาแต่ไม่ได้ตอบ คือเราต้องรู้สึกอย่างไงหลังจากนั้นเราก็ไปเล่าให้แม่ฟังแม่ก็บอกว่าไม่ต้องไปสนใจหรอกคำพูดของคนหน่ะเราทำให้เค้าเห็นก็พอว่าเราก็มีดี แล้วแม่ก็พูดอีกว่าแม่จะทำให้หนูสบายให้ได้ เราคิดว่าตอนนั้นอาจจะมีเป็นแค่เซฟโซนของเราได้เพราะตากับยายเค้าเหมือนจะไม่ได้สนใจหนำซ้ำเค้าก็อาจจะไม่ได้มองเราเป็นครอบครัวก็ได้ (ที่ตากับยายไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ก็เป็นเพราะว่าแม่เราท้องเราตอนเรียนอยู่จึงต้องลาออก)เป็นเพราะแบบนี้เราก็เลยมักภูกชาวบ้านนินทาแม่ว่าแม่เราอยู่เรื่อยเวลาเราได้ยินเค้าด่าแม่เราก็จะเอาไปบอกแม่แต่แม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรนะลูกเค้าจะว่าแม่ยังไงก็ปล่อยเค้าไปอันนั้นเราก็พอจะเข้าใจความรู้สึกแม่ได้เราก็เลยเข้าไปกอดแม่ แต่พอหลังๆมาช่วงป5-ป6ครอบครัวเราก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้น(เราลืมบอกไปเลยว่าตอนเด็กที่เราจำความได้ตาของเราชอบเมาแถมชาวบ้านเค้าก็หาว่าตาเราเป็นนักเลงอัธพาลชอบอาละวาดไปทั่วแบบหมู่บ้านที่อยู่ไม่อยู่สุขกันเลยแล้วพอกลับมาบ้านตาเราก็ชอบตบตียายกับแม่เราก็ได้แต่ร้องไห้ในห้องนอนอยู่คนเดียว แม่ก็ออกไปช่วยยายข้างนอก เราคิดในใจว่าอนาคตของเรามันจะดีไหมนะ😭)และแล้วช่วงป5ครั้งนี้มันหนักจริงๅจนเราแม่ยายต้องหนีไปที่บ้านของยายเพราะยายไม่ได้เป็นคนที่อยู่พื้นที่นี้พอไปไม่ได้กี่วันเรากับแม่ก็ต้องไปอยู่ต่างจังหวัดแต่ยายก็ถูกตามาง้อจนกลับบ้านไปเราไปอยู่ที่ต่างจังหวัดกับแม่ได้แค่4-5เดือนตาก็โทรมาบอกว่าทะเลาะกับยาย แล้วแม่เราก็เลยต้องกลับไปที่บ้านเหมือนเดิมคือก่อนกลับบ้านเราบอกกับแม่ว่าไม่กลับได้ไหมไปอยู่ที่นั้นเราก็ไม่มีความสุขกันเลยแม่ก็บอกว่าแม่ขอโทษลูกแม่ใจไม่แข็งพอใช่เราก็ต้องกลับบ้านพอเราถึงบ้านตายายก็นั่งหน้าเฉยเหมือนไม่ได้ทะเลาะกันพอเรากลับไปคนแถวบ้านก็พากันดีใจกันส่วนตายายก็พาเราไปในเมืองเพื่อซื้อของทะเลมากินแต่พอหลังๆมันก็เป็นแบบเดิมแต่ตาเราไม่ได้กินเหล้าแล้วแต่ก็ยังทะเลาะกับยายเหมือนเดิมแล้วมันก็มีช่วงนึงที่ตาเราทำงานอยู่แล้วขาก็เหมือนชาแบบมันขยับไม่ได้ ตาก็เลยบอกกับแม่ว่าเราคงต้องหางานกันใหม่แล้ว แม่เราก็หางานในโทรศัพท์แล้วก็ได้ไปพบกับงานเซเว่นตอนแรกมันก็จะดีแต่ครอบครัวเราเป็นครอบครัวที่เข้มงวดอันนี้คือสิ่งที่เราไม่ชอบเลยคือการเข้มงวดแต่พอแม่เรากำลังจะได้งานยายก็ยินดีกับแม่นะแต่ตาเราก็เอาแต่ด่าแม่เราว่าอีลูกเนรคุณตอนนั้นเราก็อยู่ในเหตุการณ์นี้แต่เราไม่รู้จะพูดยังไงแม่เราก็เลยบอกว่าหนูไม่คิดที่จะเนรคุณพ่อกับแม่หรอกแล้วก็จำไว้ด้วยว่าลูกคนนี้ไม่เคยคิดที่จะทิ้งพ่อแม่จากนั้นตาก็เงียบแล้วไม่ใช่แค่ตาที่ว่าแม่เรายายก็เหมือนกันว่าแม่จะไปรอกรึไงตายายกับยายยังคอยซ้ำเติมแม่อยู่ตลอดบางครั้งเราก็เห็นแม่ร้องไห้แต่แม่ก็บอกกับเราว่าไม่เป็นไรนะลูกเราต้องสู้ไปด้วยกันแล้วช่วงนั้นเราก็ใกล้จะจบป6แล้วแต่เราไม่รู้เลยว่าครอบครัวจะเซอไพรซ์อะไรเราไม่ได้ขอให้มันใหญ่โตมากหรอกเพราะรู้ฐานะทางครอบครัวดีพอวันปัจฉิมมาถึงเราก็เห็นแม่เรามาคนเดียวแล้วแม่ก็ซื้อช่อดอกไม้ที่มีตุ๊กตาอยู่กับเงินสด400บาทตอนนั้นเราดีใจมากเราคิดว่ากลับบ้านไปตากับยายก็อาจจะมีของขวัญให้เราก็ได้แต่แม่เราก็พาไปคาเฟ่ก่อนระหว่างทางกลับบ้านแม่ก็บอกกับเราว่าเงิน400ที่แม่ให้เก็บให้ดีๆนะลูกตอนแรกเราก็คิดว่าตายายก็ต้องออกช่วยแม่เราบ้างแหละแต่มันไม่ใช่เลยอะตายายไม่ให้แถมว่าแม่เราอีกว่าจะขอไรเยอะแยะแม่เราก็เลยบอกว่าให้หลานสักร้อยสองร้อยก็ยังดีถือว่าเป็นการจบการศึกษาของหลานมันแต่ตากับยายเราไม่ให้แล้วสิ่งนี้มันไม่ได้มีแค่รอบเดียวไงเราไม่รู้หรอกว่าวันปัจฉิมพ่อแม่ของทุกคนให้อะไรกันบางครั้งอาจะจะให้น้อยให้มสกกว่าเราก็ได้อย่างที่เค้าว่าต้นทุนชีวิตมันไม่เหมือนกันแล้วพอวันที่เราไปรับเกรดเราก็เอาใบเกรดให้ตากับยายดูว่าเราได้เกรด4ทุกวิชาเลยนะแถมได้ที่1อีกด้วยตายายกับยายเค้าก็มองดูใบเกรดเราแต่ไม่ได้พูดไรออกมาแล้วตาเค้าก็เอาใบเกรดวางไว้บนโต๊ะตอนนั้นเราก็แอบเสียใจเหมือนกันคำชมที่ออกมาจากปากตายายเราก็ไม่ค่อยได้ยินเราตั้งใจเรียนตั้งใจทุกอย่างเพื่อนพวกเค้าแต่เค้าก็ไม่ได้เห็นค่ามันเลยน่าเศร้าดีจัง
แล้วตอนที่เราจะขึ้นมัธยมเราก็เลือกว่าจะเรียนโรงเรียนนี้นะเราตั้งใจตั้งแต่ตอนอยู่ประถมแล้วพอเราบอกเรื่องนี้กับยายไปยายเราก็ว่าเราเป็นชุดจะไปเรียนทำไมตั้งไกลใกล้ๆให้เรียนก็มีไม่รู้จักเรียนเราคิดว่าโรงเรียนนั้นมันใกล้ก็จริงแต่สังคมของโรงเรียนย้ำแย่มากมีแต่พอกหาเรื่องกันพวกขี้ยาถามว่ามันจะมีคนดีไหมมันก็มีแต่มันมีแค่30%เองมั้งแต่โรงเรียนที่เราจะไปเรียนหน่ะมันไม่ใช่จะมีคนดีทั้งหมดแต่มันก็ดีกว่าหลายเท่าคนที่ไม่ดีมันก็จะมีอยู่แค่ไม่เท่าไหร่เพราะโรงเรียนนั้นมันจะขนาดใหญ่แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายมันก็แอบเยอะนิดนึงเพราะเราเรียนห้องพิเศษพอเราได้ยินแบบนั้นเราก็ท้อแต่แม่บอกว่าไม่เป็นไรแม่จะส่งเราเรียนเองเรื่องรถรับส่งแม่จะหาให้เองเราเบื่อมากที่แบบทำไมครอบครัวเราถึงเป็นแบบนี้ถามว่ามีมุมอบอุ่นบ้างไหมก็มีนะแค่ตอนเด็กหน่ะพอเริ่ม10ขวบทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปตอนเด็กๆเราร่าเริงสดใสกับครอบครัวจะตายแต่พอมาตอนนี้เรากบับเย็นชาหรือไม่ค่อยพูดกับครอบครัวเลยนับคำพูดยังได้เราชอบเก็บตัวอยู่ในห้องเพราะแม่เราไม่ให้เราออกไปเที่ยวกับเพื่อนแต่ทำไมเวลาเราอยู่กับเพื่อนเราถึงได้ยิ้มได้เราถึงได้มีความสุขได้ล่ะ?เราจะมาตอนปัจจุบันเลยล่ะกันตอนนี้เราได้เรียนที่โรงเรียนที่เราใฝ่ฝันล่ะเพราะแม่เราเป็นคนส่งเราเองไม่ว่าจะกินใช้หรือไปโรงเรียนทุกวันค่าเทอมค่าอุปกรณ์การเรียนรวมๆแล้วก็หมดไปเกือบหมื่นแต่แม่เราก็ยังบอกให้เราตั้งใจเรียนส่วนแม่ก็ได้ทำงานอยู่เซเว่นเหมือนเดิมจะได้เข้า2ปีล่ะมั้งแต่ตากับยายก็ยังว่าอยู่ดีแล้วตอนเราอยู่ม1เราก็คิดว่าเราอยากได้อิสระบ้างเราอยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเราก็ขอแม่แต่ไม่ให้เราเลยเพราะว่าที่แม่ไม่ให้เราออกไปไหนกลัวจะเป็นเหือนแม่มั้งแต่เราคิกว่าไม่ใช่เลยแม่คอยบอกว่สสิ่งไหนไม่ดีก็ไม่ต้องไปทำตามตอนนั้นก็มีแต่คนว่าแม่ใจแตกแล้วมันดีมั้ยล่ะแล้วเราจะทำทำไมกัน?มันอยู่ตอนนึงเราทะเลาะกับแม่หนักจนแม่เค้าตีเราตอนเด็กแม่ไม่เคยตีเราเลยแม่ตีเราจนตรงขาเลือดมันซิบตอนนั้นเราก็โมโหเราทะเลาะกับแม่เสียงดังมากแล้วยายก็บอกว่าจะเถียงแม่ทำไมตอนนั้นในใจเราเสียใจแต่เราต้องเข้มแข็งเราเลยชี้หน้าแม่ล่ะก็บอกว่าแม่อย่าหาว่าหนูไม่เตือนนะแม่จะมาตีแบบนี้ไม่ได้เราพูดทั้งน้ำตาตอนนั้นยอมรับข้างในมันแตกไม่เหลือชิ้นดีแล้วตรงข้อพับเข้าเรามันเป็นรอยที่มีเลือดช้ำอยู่ด้านในเราเจ็บเราปวดมากแม่ก็บอกให้เราไปอาบน้ำแล้วเราก็ไปร้องไห้ในน้ำแล้วแม่เค้าก็พยายามคุยกับเราแต่ไม่อยากคุยด้วยยิ่งเค้าทำเราเจ็บเท่าไหร่เราก็ยิ่งทำกำแพงไว้เสมอตอนเราไปโรงเรียนเพื่อนเห็นแผลเราก็ถามว่าไปทำไรมาเราก็เลยบอกว่าแม่ตีเรายอมรับว่าตอนนั้นรอยมันน่ากลัวมากเพราะมันช้ำ+รอยยาวแต่เราก็ไม่อยากให้เพื่อนรู้มากเพื่อนเองก็ไม่ได้ถามไรต่อจากเราเราคิดว่าโรงเรียนนี้ก็ดีเรายิ้มได้ตลอดแต่เวลากลับบ้านไปรอยยิ้มที่เคยมีมันกลับไม่มีเลยหน่ะสิเรื่องมันก็ยังมีอีกมากมายเราเริ่มรู้สึกว่าเราตัวคนเดียวครอบครัวของเราหน่ะตายายไม่ค่อยสนับสนุนทะเลาะกันไม่ค่อยอบอุ่นถ้าถามว่าแม่ดีไหมก็ดีแต่เค้าก็ต้องทำงานเค้าเลยไม่ค่อยมีเวลา จริงๆเราก็อยากเข้มแข็งนะแต่ทำไมใจเรามันถึงได้อ่อนแอแค่ขนาดนี้🫠