เมื่อก่อนเราเคยเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสมากๆเลยแต่เฉพาะกับคนที่สนิทเท่านั้น เวลาสนิทกับใครเราก็จะเปิดใจให้ใจไปเต็มร้อยแต่สุดท้ายเราก็ต้องเสียใจผิดหวังมันผ่านมานานพอสมควรแล้วแต่เราไม่เคยลืมได้เลยค่ะมันเหมือนเป็นปมภายในใจวันไหนที่เราว่างๆเราจะร้องไห้คิดถึงเรื่องนี้เสมอมันทรมาน พยายามเปิดใจไปให้คนอื่นแต่มันก็ยิ่งย้ำแผลในใจเรา เราทรมานมาก ปรึกษาพ่อแม่หรอก็ไม่ได้ เราควรทำยังไงดี