จากที่เคยโพสกระทู้ไว้สักสามปีที่แล้ว อยากจะมาเล่าอาการให้ฟัง
หลังจากที่โรคกลับมาครั้งที่ สอง แล้วเมื่อสามปีก่อนได้รับยา Valdoxan 25 mg กว่ายาจะเข้าที่ทำให้รู้สึกไม่เศร้าก็ผ่านไปเกือบ 7 เดือน
หลังจากนั้นอาการก็ดีกลับมาใช้ชีวิตแบบไม่มีความเศร้าเหมือนไม่เคยเป็น ใช้ชีวิตตามแพทย์สั่ง ทำงาน ทานยา ไม่ดื่มอัลกอฮอล์ จัดสรร
วิธีคิดแบบตรรกะที่ดี ทานยาผ่านไปครบสองปี เหมือนหายเลย คุณหมอเลยให้ทานครึ่งเม็ด อาการก็ปกติมาตลอด พอทานครึ่งเม็ดครบ 1 ปี
เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา สิ้นเดือนเมษายนยังได้เดินทางไปพักผ่อน ไม่มีอาการสนุกสนานปกติ พอกลับมาร่างกายเริ่มส่งสัญญาณแปลกๆ
ภาวนาว่าใช่ แต่มันใช่จริง ตื่นเข้ามาเช้าวันหนึ่ง รู้สึกโลกทั้งโลกกลายเป็นสีดำ เหมือนมีเมฆหมอกตลอดทางในความรู้สึก เหงาแบบเดิมกลับมา
ซึ่งเราเป็นคนที่รู้อาการของตัวเองตลอดว่า แยกระหว่างอารมณ์ และสมองที่เคมีไม่สมดุลตลอด เราไม่ได้เครียดเรื่องงานหรืออะไรนัก วันที่เริ่มจะมี
อาการกลับมา มันเหมือนในหัวเรามีสารอะไรไม่รู้ไหลไปไหลมา(ในความรู้สึก) เย็นวาบที่ท้ายทอยตลอด แน่นตรงน่าผาก มึนรู้สึกไม่สบาย
ร่างกายก็แปลกสามารถเป็นลมได้ง่ายทั้งที่เราไม่เคยเป็น (อากาศร้อนด้วย) แล้วสิ่งเหล่านั้นมันกลับมา เราดูจนแน่ใจภายในอาทิตย์นั้น เราก็เลย
รีบไปพบหมอ ก่อนเวลานัด ซึ่งหมอก็รู้สึกไม่สบายใจที่โรคกลับมาทั่งที่ยังทานยาครึ่งเม็ด เราเริ่มทำใจแล้วว่าชีวิตเราคงต้องพึ่งยาตลอดชีวิตแน่ละ
มันก็ท้อนะ แต่ก็ทำใจละ หากเรายังมีภาระต้องดูแลคนที่เรารักในครอบครัว เราอยากมีชีวิตปกติ ไม่เศร้า มีหวัง ไม่เหงา ไม่มองโลกในแง่ร้าย
มีหลายครั้งที่เราตะโกนถามด้วยเองว่า "เป็น
อะไรที่เศร้านักหนา" เรารู้ตัวหมดแต่เราควบคุมความเศร้าและหดหู่ไม่ได้ เราไม่อยากเป็น
หากใครบอกว่าเราใช้ธรรมไหม ตอบเลยว่าเราใช้ตรรกะและธรรมคู่กัน และเรามองโลกแบบผู้ใหญ่ เพราะเราอายุมากแล้ว เรายังใช้ชีวิตทำงานเหมือนเดิม
เพียงแต่อาการทางกายคือหดหู่บางทีใจไม่อยากทำงาน (ไม่ใช่ขี้เกียจ) ตื่นเช้าไม่ไหว (จากยาด้วย) กลางวันบางทีหลับตา (สมองไม่หลับ)
เราโพสตรงนี้ก็คงเป็นทางหนึ่งที่คนเป็นเหมือนเราให้มีสติรับรู้อาการ รักษา เท่าที่เราทำได้ ไม่ได้ให้คนเป็นละท้อแท้นะ ยังไงก็ต้องสู้
เผื่อจะข้อมูลที่มีประโยชน์สำหรับคนอื่นที่อยากได้คำแนะนำ
ทำใจกับสิ่งที่เจอ .....
โรคซึมเศร้าที่ทำใจแล้ว ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่แยกไม่ออกแล้ว
หลังจากที่โรคกลับมาครั้งที่ สอง แล้วเมื่อสามปีก่อนได้รับยา Valdoxan 25 mg กว่ายาจะเข้าที่ทำให้รู้สึกไม่เศร้าก็ผ่านไปเกือบ 7 เดือน
หลังจากนั้นอาการก็ดีกลับมาใช้ชีวิตแบบไม่มีความเศร้าเหมือนไม่เคยเป็น ใช้ชีวิตตามแพทย์สั่ง ทำงาน ทานยา ไม่ดื่มอัลกอฮอล์ จัดสรร
วิธีคิดแบบตรรกะที่ดี ทานยาผ่านไปครบสองปี เหมือนหายเลย คุณหมอเลยให้ทานครึ่งเม็ด อาการก็ปกติมาตลอด พอทานครึ่งเม็ดครบ 1 ปี
เมื่อเดือนเมษายนที่ผ่านมา สิ้นเดือนเมษายนยังได้เดินทางไปพักผ่อน ไม่มีอาการสนุกสนานปกติ พอกลับมาร่างกายเริ่มส่งสัญญาณแปลกๆ
ภาวนาว่าใช่ แต่มันใช่จริง ตื่นเข้ามาเช้าวันหนึ่ง รู้สึกโลกทั้งโลกกลายเป็นสีดำ เหมือนมีเมฆหมอกตลอดทางในความรู้สึก เหงาแบบเดิมกลับมา
ซึ่งเราเป็นคนที่รู้อาการของตัวเองตลอดว่า แยกระหว่างอารมณ์ และสมองที่เคมีไม่สมดุลตลอด เราไม่ได้เครียดเรื่องงานหรืออะไรนัก วันที่เริ่มจะมี
อาการกลับมา มันเหมือนในหัวเรามีสารอะไรไม่รู้ไหลไปไหลมา(ในความรู้สึก) เย็นวาบที่ท้ายทอยตลอด แน่นตรงน่าผาก มึนรู้สึกไม่สบาย
ร่างกายก็แปลกสามารถเป็นลมได้ง่ายทั้งที่เราไม่เคยเป็น (อากาศร้อนด้วย) แล้วสิ่งเหล่านั้นมันกลับมา เราดูจนแน่ใจภายในอาทิตย์นั้น เราก็เลย
รีบไปพบหมอ ก่อนเวลานัด ซึ่งหมอก็รู้สึกไม่สบายใจที่โรคกลับมาทั่งที่ยังทานยาครึ่งเม็ด เราเริ่มทำใจแล้วว่าชีวิตเราคงต้องพึ่งยาตลอดชีวิตแน่ละ
มันก็ท้อนะ แต่ก็ทำใจละ หากเรายังมีภาระต้องดูแลคนที่เรารักในครอบครัว เราอยากมีชีวิตปกติ ไม่เศร้า มีหวัง ไม่เหงา ไม่มองโลกในแง่ร้าย
มีหลายครั้งที่เราตะโกนถามด้วยเองว่า "เป็น
หากใครบอกว่าเราใช้ธรรมไหม ตอบเลยว่าเราใช้ตรรกะและธรรมคู่กัน และเรามองโลกแบบผู้ใหญ่ เพราะเราอายุมากแล้ว เรายังใช้ชีวิตทำงานเหมือนเดิม
เพียงแต่อาการทางกายคือหดหู่บางทีใจไม่อยากทำงาน (ไม่ใช่ขี้เกียจ) ตื่นเช้าไม่ไหว (จากยาด้วย) กลางวันบางทีหลับตา (สมองไม่หลับ)
เราโพสตรงนี้ก็คงเป็นทางหนึ่งที่คนเป็นเหมือนเราให้มีสติรับรู้อาการ รักษา เท่าที่เราทำได้ ไม่ได้ให้คนเป็นละท้อแท้นะ ยังไงก็ต้องสู้
เผื่อจะข้อมูลที่มีประโยชน์สำหรับคนอื่นที่อยากได้คำแนะนำ
ทำใจกับสิ่งที่เจอ .....