คนกรุงเทพ (โดยเฉพาะที่อายุน้อยกว่า 30 ต้นๆ)

ที่พ่อแม่ขยายครอบครัว ย้ายบ้านไปอยู่ชานเมืองรอบนอกกกกก (ทั้งที่บ้านปู่ย่าตายาย อากงอาม่า ก็อยู่ในเมือง ย่านชุมชนเก่า มาแต่ไหนแต่ไร -- scope คนแคบไปไหม)

แล้วตัวเองยังต้องเดินทางไปกลับเข้าเมือง (เพราะที่เรียนดีๆ ที่กินดีๆ ที่เที่ยวดีๆ ใหม่ๆ ที่ๆ นัดเพื่อน ที่ทำงานดีๆ สถานที่ต่างๆ ที่ยังต้องติดต่อ ที่ที่เรายังอยากมีความสนใจที่จะไป มันอยู่ในเขตเมืองชั้นกลาง-ชั้นในหมด ไม่ได้จะหาทุกอย่างที่ต้องการในชีวิตได้จากรอบบ้าน -- อย่าหลงประเด็นว่าอยู่นอกเมืองไม่ดียังไงนะครับ ประเด็นคือทรัพยากรที่เสียในการเดินทางโดยเฉพาะรถติดมาก)

เสียแรง (พลังงานร่างกายที่ต้องเสียเพิ่มในการเดินทาง)
เวลา (ที่ต้องตื่นเช้าขึ้น ทำอะไรเร็วขึ้นเพื่อออกก่อนคนอื่น)
และค่าใช้จ่าย (ค่าทางด่วน น้ำมัน แท็กซี่ วินมอเตอร์ไซค์)

รู้สึกว่า "ไกล" ไหม... ไกล๊ไกล
(นอกจากทำเลนอกเมืองที่ว่ามีอะไรดีที่ยอมให้กลับทุกวันจริงๆ เช่น บ้านร่มชื่น อากาศสดชื่นสุดๆ)

คุ้มกับลูกหลานไหม กับที่คนสมัยก่อนย้ายออกเพราะที่ดินถูก หนีรถติดในเมืองชั้นใน แต่ลูกหลานก็ยังต้องฝ่าเข้าออกเมืองแต่ละวันเพื่อเสาะหาความเจริญในชีวิต

อยากหาคำตอบด้านความสำคัญของ "ทำเล" ครับ ทำไมบางคนไม่เก็ตในไอเดียนี้

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หรือปัญหาจะหมดไปเพียงแค่ซื้อคอนโดในเมือง