เรื่องแบบนี้ไม่เจอกับตัวก็ไม่รู้นะบางที ตอนไม่มีลูก เราก็เคยเป็นค่ะ ทำไมไม่อย่างนั้น ทำไมไม่อย่างนี้ พอมีเองซึ้งเลย 555 ถามว่าสอนได้ไหม สอนได้ค่ะ แต่เด็กบางทีมันก็พูดยากนะ อย่างเรื่องกินเสียงดังเนี่ย เราสอนจนปากจะฉีก แต่พอเผลอเค้าก็ยังมีจั๊บบ้าง แต่เราก็จะว่าตรงนั้นเลยว่าให้ปิดปาก แต่ปัญหาคือตัวสามีเรานี่แหล่ะบางทีก็ชอบกินไม่ปิดปาก ลูกเราก็จะย้อนทีป๊ายังเคี้ยวเสียงดังเลย เราก็เลยต้องสอนทั้งลูกทั้งสามี -_-"

ส่วนเรื่องไอแพด เราเองก็เคยคิดว่าจะไม่ให้ลูกเล่น แต่ในบางทีมันก็เป็นตัวช่วยให้ลูกเราได้อยู่นิ่งบ้าง ในกรณีที่เราไม่สามารถ ดูแลเค้าได้ตลอด เช่นมีลูกค้าเข้าร้าน ถ้าเราไม่ให้เค้าเล่น เค้าก็จะเข้ามาวุ่นวายกับเรา จนเราไม่ต้องขายของ คือถ้าลูกค้าเข้าใจก็ดีไป แต่ถ้าไม่ เค้าเดินออกนอกร้านเลยก็มี เราต้องคอยสอนเค้าให้เข้าใจว่า นี่งานแม่นะ ถ้ามีลูกค้ามา หนูต้องอยู่กับตัวเองนะ แม่ไปทำงานก่อน ถ้าเสร็จจะกลับมา  และทุกครั้งที่ให้เล่น เราก็จะจำกัดเวลาเค้า ว่าให้ดูเท่านั้นเท่านี้ ไม่ได้ให้ดูตลอด บางทีก็พูดยากนะ เราไม่ได้เป็นแม่บ้านเต็มตัว ต้องทำมาหากิน บางทีเรื่องแบบนี้ก็เลี้ยงไม่ค่อยได้ แต่ถามว่าลูกเราติดไหม ติดค่ะ แต่ถ้าเราบอกว่าพอต้องพอ เวลาไปไหนนอกสถานที่อย่าได้มาขอค่ะ แม่ไม่ให้ เพราะถือว่าเรามาเที่ยว ไม่ได้มาเล่นเกมดูไอแพด ถ้าจะเล่นอยู่บ้านไป ซึ่งลูกเราชอบออกข้างนอกมากกว่าก็จะยอมรับกฏนี้ของเรา

การที่ถามว่าทำไมไม่พาลูกไปเล่นดนตรี มาปล่อยให้ลูกเล่นเกมส์ทำไม เรียนดนดรีมันก็แค่ชั่วโมงเดียวเองนะคุณ คนเราจะพาออกนอกบ้าน ไปกิจกรรมตลอดได้หรือ บางทีก็ต้องทำมาหากินบ้างรึเปล่า อย่าตัดสินใครโดยเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานเลยค่ะ ถ้าไม่รู้ว่าชีวิตประจำวันเค้าทำอะไรบ้าง

ที่เราเขียนๆมา ก็เหมือนแก้ตัวเนาะ 555 แต่นี่ล่ะค่ะ ชีวิตคนจริงๆ ที่บางทีมันก็ไม่ได้สวยหรู ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังที่จะเป็นแม่บ้านฟูลไทมดูแลลูได้ทั้งวัน ของเรายังดีที่มียายช่วยดูแล ถ้าลูกอยู่กับยาย ก็ต้องงดไอแพดไปโดยปริยาย เพราะยายมีเวลาให้ทั้งวันอยากคุย อยากเล่นอะไรเล่นกับยายได้เลย ลูกเราจะได้จับไอแพดก็เมื่อวันไหนที่แม่เราไปธุระ เราต้องเอาลูกมาเลี้ยงเองที่ร้านนี่ล่ะ สำหรับเหตุผลคนอื่นที่ให้ลูกเล่นเกม หรือเคี้ยวเสียงดัง เราไม่รู้ แต่สำหรับลูกเราก็ประมาณนี้ล่ะค่ะ