ตามหัวข้อกระทู้ธรรมคือเราเหนื่อยใจจริงๆกับแม่มากทุกๆวันแม่กลับมาแม่จะตะคอกใส่ทุกวัน เราทำอะไรไม่ถูกใจแม่เราก็ผิดวันนี้เรากวาดห้องถือห้องเราลืมเก็บแก้วพอแม่กลับมาแม่กะตะคอกๆใส่อย่างเดียวเราก็ทำได้แค่หน้างอยๆเพราะครอบครัวเรามีแค่2คน คือ เรา กับ แม่ เราไม่อยากเถียงแม่ไม่อยากตะคอกใส่แม่คืนเพราะห่วงความรู้สึกแม่ว่าแม่จะเสียใจเราก็เลยยอมฟังแม่ตะคอกตลอดๆเราเป็นคนกลัวเสียงดังกับเสียงตะคอกเวลาได้ยินเราจะร้องไห้เพราะกลัว แต่เวลาอยู่กับแม่เวลาตะคอกเราจะกั้นร้องไห้ตลอดจะร้องไห้คนเดียวตลอด แม่อารมณ์ดีบ้างอารมณ์เสียบ้างตลอดบางครั้งเราก็ปล่อยวางบางครั้งเราก็แอบโมโห เราเคยมีปมโดนพ่อทำร้ายร่างกายบ่อยๆเพราะเราทำไม่ได้ตามใจเค้าเราก็เลยกลัวการตะคอกมากๆเพราะตะคอกใส่เขาก็จะตีเราเพราะเราเถียงกลับแต่พออยู่กับแม่เราไม่กล้าเถียงเพราะกลัวแม่จะเป็นแบบพ่อ🥲ใครมีประสบการณ์คล้ายๆเรามั้ง🥲✌🏻❤️
รู้สึกท้อใจกับแม่;-;