มาตรา 62 วางหลักไว้ว่า ข้อเท็จใดถ้ามีอยู่จริง จะทำให้การกระทำไม่เป็นความผิด แม้ข้อเท็จจริงนั้นไม่มีอยู่จริง แต่สำคัญว่ามีอยู่จริง ผู้กระทำย่อมไม่มีความผิด
มาตรา 59 วรรค 3 วางหลักไว้ว่า ผู้ใดไม่รู้ข้อเท็จจริงอันเป็นองค์ประกอบของความผิด จะถือว่าผู้กระทำประสงค์ต่อผลหรือเล็งเห็นผลมิได้
หนูสงสัยในการใช้ ยกกรณีดังต่อไปนี้
ก เข้าใจผิดคิดว่าหมาของนาย ข เป็นของตน จึงอุ้มไป นาย ข เห็นเข้า คิดว่านาย ก มีเจตนาลักหมาตนไป จึงใช้ไม้ตีนาย ก เช่นนี้ จะใช้มาตรา 62 หรือ มาตรา 59 วรรค 3 มาพิจารณาคะ (ไม่รวมวินิจฉัยมาตราอื่น) หรือสามารถนำมาใช้ได้ทั้ง 2 มาตรา