เป็นปัญหาที่กลุ้มใจอยู่มาก ณ ขณะนี้คะ

ดิฉันแต่งงานกับสามีซึ่งภูมิลำเนาของเราอยู่ไกลกัน มีลูกชายหนึ่งคนได้เดือนกว่าๆ ดิฉันคลอดที่ภูมิลำเนาของดิฉันเองและอยู่กับพ่อแม่เป็นเวลาหนึ่งเดือน สามีเทียวมาดูแล พอครบหนึ่งเดือน ดิฉันต้องไปรายงานตัวเพื่อทำงานที่ภูมิลำเนาของสามี (ทำเรื่องย้ายไว้ตั้งแต่ก่อนคลอด เดิมทำงานอยู่ที่กรุงเทพฯ คะ) พอครบเดือนต้องไปรายงานตัว เลยขนย้ายของพร้อมลูกชายกลับไปบ้านของสามี เพื่อรอทำงานและขณะนี้ก็ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านสามี ปล่อยให้พ่อแม่อยู่บ่าน กับน้องชาย (ที่ไม่เอาไหนเลย) ปัญหามันมีดังนี้คะ

พ่อกับแม่คิดถึงหลานมาก อยากให้ดิฉันและหลานอยู่กับท่าน แต่สามีและทางปู่ย่าก็ต้องการให้ไปอยู่ด้วย เพราะมันไกลกันมาก ทีแรกก็คุยกับพ่อแม่ดิฉันเข้าใจแล้วนะคะ ว่าเหตุผลความจำเป็นมันคือยังไง... พอวันที่เดินทาง พ่อกับแม่ดิฉันร้องไห้อย่างที่ใครเห็นก็ต้องร้องตาม เพราะความที่ว่าไม่อยากให้ลูกและที่สำคัญ หลาน จากไปอยู่ที่อื่น แต่ที่สุดแล้วก็ต้องปล่อยให้ไป

หลังจากที่มาอยู่บ้านสามีแล้ว ดิฉันได้คุยกับพ่อแม่ทางโทรศัพท์เรื่อยๆ ทุกครั้งที่คุยกัน แม่จะร้องไห้ และพูดเพื่อสื่อในทางที่ว่า แม่เป็นทุกข์ ไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองยังไง เหมือนลูกจะไม่มีโอกาสมาเลี้ยงดูปรนนิบัติตนเองอีกแล้ว เหมือนลูกกำลังจะทิ้งพ่อแม่ แม่บอกอยากไปบวชในป่าในเขาไม่ให้ใครรู้ ตัดขาดจากโลกภายนอกไปเลย แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะภาระทางครอบครัวก็ยังมีอยู่ ที่บ้านดิฉันมีกัน 4 คนคะ มีพ่อแม่ ดิฉันแล้วก็น้องชาย

ซึ่งดิฉันได้คุยกับพ่อแม่แล้วก่อนที่จะย้ายมาบ้านสามีว่า จะหมั่นกลับไปหาบ่อยๆ จะไปดูแลไร่นา ทรัพย์สมบัติ จะไม่ทิ้งพ่อแม่เด็ดขาด เพราะดิฉันก็คงทำได้ดีที่สุดแค่นี้ จะให้ดิฉันปล่อยลูกไว้ให้พ่อกับแม่เลี้ยง แล้วดิฉันมาทำงานใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวสามีแบบนั้น ดิฉันกับสามีก็คงอดคิดถึงลูกไม่ได้ และที่สำคัญ ลูกก็ต้องอยู่กับพ่อแม่ใช่มั๊ยคะ?

คำถามนะคะ

- ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองทำให้พ่อแม่ร้องไห้ เป็นทุกข์ขนาดนี้ แต่ดิฉันไม่มีทางเลือกอื่น พยายามทำดีที่สุดแล้ว จะบาปมากมั๊ยคะ  แล้วถ้ามีทางออกให้กับปัญหานี้ ทางออกนั้นคือ...? ช่วยชี้แนะทีคะ รู้สึกเป็นทุกข์มาก