เรื่องราวมีอยู่ว่า
มีหมีตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นหมีที่ขยันมาก เขาฝ่าฟันปัญหา อุปสรรคมากมายมานับไม่ถ้วน จนเขาได้รับคำชมเชยจากพวกคนรอบข้างมากกว่า แต่!!ไม่มีใครสักคนที่จะมากอดเขาเลย เขาไม่ได้ต้องการคำชื่นชมเหล่านั้น เขาแค่ต้องการใครสักคนที่รู้ว่าเขาต้องเจออะไรมาบ้าง แล้วเข้ามากอดเขาเพียงเท่านั้น
แต่ก็แล้ววันนึ่ง เขาเครียด เขาทำงานพลาด  จนทำให้ผู้คนต่อว่าเขา
    : "แกมันแย่"
    : "แกมันไม่ดีพอ"
    :" แกต้องถูกไล่ออก"
และวันนั้นเองก็ไม่มีใครสักคนที่เข้ามากอดเขาเลยแม้แต่คนเดียว เขาเดินออกมาจากที่ทำงาน ด้วยอาการของคนกำลังหมดกำลังใจ เขากำลังท้อ เขาเจ็บปวด เขากำลังร้องไห {T - T}
    :"ทำไม ทำไม ทำไม!!! ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นกับฉัน ฉันแค่ต้องการหาเงินเลี้ยงชีวิตก็เท่านั้น" เขาคร่ําครวญและถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
    :"ใครก็ได้ กอดฉันที!!! ฉันขอร้องละ กอดฉันที" เขาตะโกนสุดเสียงพร้อมน้ำตาที่กำลังไหลออกมา แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย
หลังจากนั้นเขาเริ่มอ่อนล้า เขาล้มลงบนเข่าทั้งสอง เขาก้มหน้าร้องไห
    :"ฮืออออ ฮืออออ ใครก็ได้ ใครก็ได้กอดฉันที" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่กำลังหมดหวัง
ทันใดนั้นเอง มีเด็กผู้หญิงคนนึ่ง เธอดูน่ารักมาก เธอเดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนเหลือเกิน เธอคุกเข่าแล้วเข้าไปกอดเขาแล้วพูดว่า
    : "อย่าร้องไหนะค่ะ เดี่ยวมันก็ผ่านไป " เด็กผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนหวาน
    : "ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันท้อ ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว" หมีพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
    : "แต่ตอนนี้คุณกำลังหายใจอยู่ใช่ไหมค่ะ?" เด็กผู้หญิงถาม
    : "ก็หายใจอยู่" หมีตอบ
    : "ในเมื่อคุณยังหายใจอยู่ คุณก็สามารถทำมันต่อได้ ทุกๆหัวใจของคุณ คุณรู้ว่าคุณสามารถทำอะไรได้ ไม่ใช่แค่พอทำได้ แต่คุณสามารถมีชีวิตได้" เด็กผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโอนและให้กำลังใจ
    : "ใช่ ฉันยังมีชีวิตอยู่ และมันยังไม่จบจนกว่าฉันจะยอมแพ้!!!" หมีเงยหน้ามองเด็กผู้หญิงพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหนักแน่น
    : "ขอบคุณเธอจริงๆนะเด็กน้อย ถ้าไม่มีเธอฉันคงไม่สามารถเดินต่อไปได้" หมีพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตร

#เรื่ิองนี้สอนให้รู้ว่า
บ้างครั้งเราไม่ได้ต้องการคำพูดมากมายเพื่อมาชื่นชมเรา แต่เราต้องการเพียงแค่ใครสักคนที่เข้าใจ ที่เข้ามากอดเรา และรู้ว่าเราเจอกับอะไรมาบ้าง