เหงาจังเลย

เหงาจริงๆ

เหงาที่สุด

ทำไมต้องเหงาด้วยนะ

               กาลครั้งหนึ่งมีหมีอ้วนตัวหนึ่งอยู่ในป่าอย่างโดดเดี่ยว ใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพัง
จนบังเอิญไปเจอแมวป่าตัวใหญ่เข้า แมวป่าเข้ามาพูดคุยจนทำให้หมีอ้วนรู้สึกดีขึ้น
หลังจากนั้นก็พูดคุยกันทุกวันอย่างมีความสุข ตามใจและเอาใจกันเรื่อยมา
หมีอ้วนอยากกินรังผึ้งแต่ไม่มีรังผึ้งแมวป่าก็ไปเสาะหาน้ำหวานจากเกสรดอกไม้มาให้แทน
เป็นอย่างนี้เรื่อยมาจนก่อเกิดความรัก ซึ่งหมีอ้วนมั่นใจและคิดว่ามันคือรักแท้
แต่เมื่อเวลาผ่านไป แมวป่าเริ่มอยากมีเวลาเป็นของตัวเอง รู้สึกว่าให้เวลากับหมีอ้วนเยอะไปแล้ว
จึงเริ่มออกเดินทางจากป่าและกลับมาหาหมีอ้วนช้าลง หมีอ้วนก็ออกตามหาจนเจอแมวป่านอนหลับอยู่
หมีอ้วนได้ต่อว่าแมวป่าที่ทำให้หมีอ้วนเฝ้ารอด้วยความคิดถึง แมวป่าสุดจะทน
บอกว่า "ฉันจะนอนยังต้องขออนุญาตเธออีกหรอ ฉันต้องห้ามป่วยห้ามพักห้ามตายใช่ไหม"
หมีอ้วนได้ยินดังนั้นก็เกิดความเสียใจ น้อยใจเพราะในใจของหมีอ้วนได้มอบทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตที่หมีอ้วนมีให้กับแมวป่า
เวลาทุกวินาทีก็คิดถึงแต่แมวป่า หายใจเข้าหายใจออกก็เป็นแมวป่า
หมีอ้วนผู้รักแมวป่าแทบจะสิงร่าง กับแมวป่าผู้รักอิสระ ที่เพียงแค่แวะมาหาหมีอ้วนยามต้องการเท่านั้น
แมวป่าได้บอกอย่างจำใจว่า "ก็ได้ในเมื่อไม่มีทางเลือกฉันจะกลับมาหาเธอทุกๆชั่วโมง" ด้วยน้ำเสียงที่กรุ่นโกรธ หมีอ้วนได้ยินก็ใจเสียเงียบไปสักพัก
แล้วบอกว่า "เธอกำลังอึดอัดอยู่ใช่ไหม เธอไม่ชอบแบบนี้ใช่หรือป่าว ฉันจะพยายามนะ จะไม่งอแง ร้องเรียกหาเธอ รอให้เธอมาหาฉันเอง"
แมวป่า: "เธอทำไม่ได้หรอก"
หมีอ้วน: "ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ฉันจะลองดูนะ"
แมวป่า: "งั้นถ้าฉันเดินออกไปเธอห้ามไปตามหาฉันนะ"
หมีอ้วนน้ำตาคลอเบ้าตอบกลับเสียงสั่นเครือว่า "เธอต้องการอย่างนั้นหรอ"
แมวป่าเงียบไม่ตอบ หมีอ้วนถามอีกครั้งว่า "เธอต้องการอย่างนี้จริงๆใช่ไหม...แค่ตอบมาว่าใช่หรือไม่"
แมวป่าไม่ตอบแต่พุ่งตัวกระโจนหายลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หมีอ้วนร้องให้เพียงลำพัง

เมื่อความรักเดินทางมาถึง ความทุกข์ก็มักจะตามมาติดๆ

หมีอ้วนพยายามหักห้ามใจไม่ให้ออกตามหาแมวป่า
และเฝ้ารอด้วยความอ้างว้างที่หนักกว่าครั้งที่ยังไม่ได้พบเจอกับแมวป่า

ดังที่มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"