กระทู้นี้จริงๆไม่ใช่กระทู้คำถามค่ะ แต่ว่าโพสต์ไปที่กระทู้ข่าวไม่ได้เลยว่าโพสต์ในกระทู้นี้แทน เรื่องของเรื่องคือจะเล่าเรื่องครอบครัวของฉันในฉันเป็นอยู่ค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะ ครอบครัวเราก็เป็นครอบครัวหนึ่งมีเคยมีความสุขมาก่อน แม่กับพ่อเราเจอกันตอนขายของ(พ่อเป็นคนซื้อ แม่เป็นคนขาย)ตอนนั้น ต่อมาพ่อกับแม่เราก็ตกลงคบกันและแต่งงานจนตั้งท้อง แต่ฉันเกิดมาผิดปกติ คือ ฉันเป็นโรคหัวใจพิการ แม่บอกว่า ตอนฉ้นยังเป็นทารกฉันจะร้องไห้แล้วหอบ ยิ่งตอนหิวนมตัวจะซีดๆ   เมื่อฉันโตมาได้สัก7ปี พ่อกับแม่เริ่มทะเลาะกันทุกวัน และทะเลาะกันมากขึ้น ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่ก็กลัวนะ เราเป็นเด้กติดพ่อเพราะแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้ พ่อจึงเลี้ยงมาตลอด และเมื่อเราอายุ8ขวบ พ่อกับแม่เราแยกกันอยู่ เราไปอยู่ต่างจังหวัด(ลำปาง)กับพ่อ1ปี พ่อกลับมาหาแม่ เพราะเพิ่งรู้ว่าแม่เป็นโรคประสาท พ่อจึงกลับมาพาแม่ไปโรงพยาบาลจิตเวชที่เชียงใหม่(สวนปรุง) และพ่อก็พาเรากลับมาหาแม่ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก ถึงแม่จะดื้อยา แต่พ่อก็หลอกแม่กินจนได้ คือ บดยาใส่แคปซูนให้แม่กิน แล้วหลอกว่าเป็นยาวิตามิน แม่ก็เชื่อแล้วแม่ก็กินทุก4เวลา ทุกๆเดือนพ่อจะเป็นคนไปรับยาให้แม่ตลอด พ่อจะรู้เราดีว่าเราเป็นคนยังไง ซึ่งตรงข้ามกับแม่ เราไม่ติดนะแต่เราอยู่กับแม่แล้วอบอุ่นกว่าพ่อ ทั้งๆที่เราเป็นคนติดพ่อ พ่อมักจะทำอาหารที่ทำง่ายๆให้ฉันกินเสมอ แล้วมันคือข้าวผัด ตอนแรกๆฉันคิดว่ามันคือข้าวคลุกไข่ดิบ(แรกๆพ่อทำไม่ค่อยสุก) แต่เราก็ต้องกิน ไม่ว่าเมื่อไรก็ตามพ่อก็ทำให้กิน แม้เราจะโกรธใครมา เราท้อ หรือแม่โมโหกลับบ้านเดิม(บ้านยาย) พ่อก็ทำให้กิน พ่อถามฉันตลอดว่า อร่อยไหม? ฉันไม่ตอบแล้วก้กินต่อ จนมาถึงวันหนึ่งที่พ่อเป็นมะเร็งระยะแรก ตอนเราอายุ10ขวบ พ่อก้ไม่เคยบอกให้ใครรู้เลย แล้วช่วงนั้นฉัรก็กินข้าวนอกบ้านบ่อย เมื่อเวลาผ่านไป2ปี พ่อเราเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ถึงพ่อไม่บอกเราก็แอบไปดูใบรับรองแพทย์ พ่อเราไป2โรงพยาบาลคือ แมคคอร์มิค และ สวนดอก (เราเห็นพ่อไปแมคคอร์มิคบ่อย) ระหว่างที่พ่อไม่สบายฉันกับคนในครอบครัวช่วยกันดูแม่กินยาด้วย เพราะโรคนี้หายยากจึงต้องกินยาตลอดชีวิต  3 วันก่อนพ่อเสีย เราเอ่ยปากออกไปคำหนึ่งว่า หนูอยากกินข้าวผัดของพ่อ พ่อได้ยินที่ฉันพูดพ่อก็ค่อยๆลูกออกไปทำให้ฉันกินแม้จะไม่สบาย พอพ่อทำให้ฉันกิน พ่อถามว่าอร่อยไหม? ฉันตอบว่าอร่อย(กินไปด้วยร้องไปด้วย) หลังจาก3วันที่พ่อทำข้าวผัด อาพาพ่อไปโรงพยาบาล 3ชั่วโมงผ่านมา ทางโรงพยาบาลโทรมาว่า พ่อเราเสียชีวิตแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเราก็เป้นเด็กกำพร้าพ่อ เหลือเพียงแต่แม่ แม่เราไม่ปกติเราก็ดูแลอยุ่คนเดียว พอเราอายุ13ยาย น้า ลุง ก็พาแม่ไปโรงพยาบาลเพราะขาดยา1ปี พออยู่มาได้15วันแม่ก็กลับบ้านปกติ แม่ออกจากโรงพยาบาลแรกๆก้ปกติดี แต่พอมาครึ่งปีแม่เราก็เริ่มเป็น เราก็พยายามแล้วแต่แม่ก็เป็นๆหายๆ ถึงแม่บางทีจะผิดปกติถึงขั้นเกือบฆ่าเราก็ยังรักแม่ เราเป้นคนที่ค่อนข้างจะแคร์ความรู้สึกคนอื่น จนเราตอนนี้อายุ15 แม่เป็นหนักด่าเราว่า หน้าหมา เวลากินข้าวชอบด่าเรา (อยู่ๆก็ด่า) และวันหนึ่งเราก็หมดความอดทนเราสู้แม่ โดยเอาที่ปัดฝุ่นเป็นอาวุธ เราโมโหมากสติไม่มีเลย (เราโมโหน่ากลัวมาก) แล้วเราก็วูบเพราะ เราเจ็บหน้าอกและเพลียมาก (เราจะโกรธไม่ได้) เนื่องมาจากโรคประจำตัว