ชีวิตคาสโนว่าของผม มีองค์ประกอบหลักคือ”ความผิดหวัง”มากกว่า”ความสมหวัง”
เจ็บแล้ว เจ็บเล่า เศร้าแล้ว เศร้าอีก ... กว่าจะเติบใหญ่ กลายเป็นเชี่ยลุง นักรักผู้ใจดี ก็เป็นปีๆที่เสียเวลา
และก็เสียน้ำตาไปเป็นปี๊บๆ ... และส่วนหนึ่งของความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงชีวิตก่อนเปิดSing
ผมเชื่อว่ามันคือผลพวงจากบาปกรรมที่ผมเคยทำกับน้องเป้ 1/9 เอาไว้ครับ

(ความเดิมตอนที่แล้ว http://ppantip.com/topic/35084239 )

จากที่ผมเคยเชื่อว่า โรงเรียนพาณิชในยุคปวช.จะนำมาซึ่งสาวๆขาวสวยให้ผมได้เลือกสรร
มันก็ไม่ได้เป็นไปแบบนั้นเลยสักนิด ... เพราะชีวิต 1 ปีเต็มในรั้วโรงเรียนใหม่ของผมนั้น
ผมไม่เคยสมหวังกับความรักเลยสักครั้ง  
แม้ช่วงปวช.ปี2จะกลับมาหาสาวๆเพื่อรักษาแผลใจที่โรงเรียนเก่า
ก็ดันกลับมาเจอกับเรื่องราวการตามสนองของเวรกรรม จนทุกวันนี้ก็ยังลืมไม่ลง

.................................................................................................

หลังจากที่ผมเลิกกับเป้ ผมก็มาเจอตรีที่ชะอำ แต่ก็สู้ความห่างไกล และราคาค่าโทรศัพท์ทางไกลไม่ไหว
เลยถอดใจเลิกจีบมา .... แล้วผมก็ถอดใจกับสาวๆมาอีก 7 คนติด ... เริ่มที่

- เค้ก ปวช 1/9
เค้กเป็นสาวผิวคล้ำ ตาคม นมโต ตัวเล็ก และหน้าเด็กมากๆ ...
เป็นเด็กสาวห้าวๆที่มีรอยสักตรงนิ้วกลาง(แต่เธอใส่แหวนอำพรางเอาไว้)
เค้าเรียนอยู่สาขาคอมพิวเตอร์ห้องเดียวกันกับผม ... และช่วงเวลาที่เรียนด้วยกันไม่กี่สัปดาห์
ก็เพียงพอที่จะทำให้ผมสืบจนรู้ได้ว่า “เค้กมีแฟนอยู่แล้ว” เป็นรุ่นพี่เด็กช่างย่านบางแค ...
ด้วยความที่ผมเป็นคนรักสันติ ไม่อยากไปมีเรื่องกับเด็กช่างที่ไหน ... ผมเลยถอดใจ ไม่คิดจีบเค้กอีก
(ผมเชื่อว่าไอเด็กช่างคนนั้นคือผลพวงเวรกรรมที่ผมทำกับเป้เอาไว้)

- หน่อย ปวช 1/7
หน่อยเป็นเด็กผิวขาว ตัวบาง และมีสเน่ห์เล็กๆตรงเขี้ยวของเธอ ที่เวลาเธอยิ้ม มักทำให้หัวใจผมแทบละลาย
ผมได้เจอหน่อยตอนที่โรงเรียนพาไปทัศนศึกษาที่พระราชวังบ้านปืน
ทั้งๆที่ผมก็เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเธอมาหลายเดือน แต่ผมก็แปลกใจว่าทำไมผมเคยเห็นเด็กฟันเขี้ยวน่ารักคนนี้มาก่อน ...
ผมเดินอาดๆไปสร้างสัมพันธไมตรีกับเธอด้วยลูกอมฮอลล์(รสกีวี่แอปเปิ้ล)แค่เม็ดเดียว
แล้วก็ถามชื่อเธอ ... ไม่ได้ขอเบอร์ในตอนแรกเลย ... ถามชื่อไว้ทักไว้คุยเวลาเจอกันคราวหน้าเพื่อความสนิทสนมก่อน
(นี่ถือว่าเป็นเทคนิคคาสโนว่าข้อหนึ่งของผม คือการไม่จู่โจมบุ่มบ่ามรีบขอเบอร์สาว)
ไม่เกินสามสัปดาห์ก็จีบติด ... กิจกรรมที่ทำเป็นประจำคือการเดินไปส่งหน่อยที่บ้าน(แถววัดหงส์ โพธิ์สามต้น)ใกล้ๆโรงเรียน ...
พอกลับมาบ้านก็จะโทรคุยกัน ...

จนสบโอกาสวันหนึ่ง ผมก็ได้ชวนหน่อยและเพื่อนของเธอคนหนึ่งชื่อติ๊ก ไปเที่ยวบ้านเพื่อนผมแถวรังสิต
คือต้องโดดเรียนไป ... แล้วก็ไม่ได้ไปทำอะไร แค่ซื้อน้ำซื้อหนมไปนั่งกินนั่งเล่นกัน
สรุปวันนั้นคือหน่อยยอมไป ... แล้วก็ไปในฐานะแฟนของผม ...
พอไปถึงก็มีกลุ่มเพื่อนๆของผม นั่งเล่นเกมส์กันอยู่ประมาณสี่คน(รวมผมด้วย)
ไอโอเจ้าของบ้านทำท่าทีมีเลศนัยอยู่ตลอดเวลา
มันคิดว่าผมจะพาหน่อยมาเผด็จศึกโดยขออาศัยบ้านมันเป็นลานประหัตประหารแน่ๆ

ช่วงบ่าย หน่อยเริ่มง่วงนอน นั่งสัพหงกอยู่บนโซฟา ผมเลยพาหน่อยเข้าไปนอนในห้อง
ซึ่งหน่อยก็ยอมไปแต่โดยดี ... ใจตอนนั้นผมคิดไว้แล้วว่า”จูบแรก”ของผมคงจะมาจากงานนี้แน่ๆ
แต่เหตุการณ์ก็ไม่ได้เป็นไปแบบนั้น ....
ไอโอเจ้าของบ้านก็เป็นเด็กซิงอีกคนหนึ่ง ที่อยากรู้อยากเห็นกิจกรรมของผมกับหน่อยด้วย
อยู่ดีๆมันเลยถือวิสาสะความเป็นเจ้าของบ้าน เดินนำเข้ามาในห้อง แล้วก็คลุมโปรงลงนอนซะงั้น
พอผมเปิดผ้าห่มบอกให้ไอโอออกไปก่อน ... ขออยู่กับหน่อยแป๊ปนึง
มันก็หันมาทำตาซึ้ง กระซิบกลับมาเบาๆว่า”กูขอดูด้วยดิ” ... (ภาษาอังกฤษเค้าเรียกพฤติกรรมแบบนี้ว่า Cock Block)
แต่มันก็เบาพอที่จะทำให้หน่อยได้ยิน ... แล้วก็เข้าใจอะไรๆผิดไปหมด
คือหายง่วงแล้วเดินออกจากห้องมานั่งทำหน้างอนๆทันที
วันนั้นผมเซ็งไอโอมาก ... แต่ก็ไม่รู้จะด่ามันยังไง ... บ้านมัน ...
หลังจากวันนั้น ผมกับหน่อยก็คุยกันไม่สนิทใจอีกเลย ....
แล้วไม่นานผมกับหน่อยก็ตัดสินใจเลิกรากัน เพราะความห่างที่มากขึ้นๆทุกที
(ผมเชื่อว่าพฤติกรรมของไอโอวันนั้นคือผลพวงเวรกรรมที่ผมทำกับเป้เอาไว้)

- เวณิกา 2/อะไรสักอย่างจำไม่ได้
ผมครองความโสดเอาแต่เตะบอลกับเล่นวินนิ่งอยู่ไม่กี่เดือน
เพื่อนคนหนึ่งในห้องก็ชวนผมไปช่วยครูกิจกรรม ทำกิจกรรมพัฒนานอกโรงเรียน
การหลวมตัวไปร่วมงานกับเด็กกิจกรรมในครั้งนั้นทำให้ผมได้พบกับเวณิกา
เวณิกา เป็นเพื่อนรุ่นพี่ผมหนึ่งปี ... เป็นเด็กสาวผิวขาวมาก ตาโต ฟันเรียงกันสวยงาม
หน้าตาเหมือนลูกครึ่งชาวใต้ ผสมกับชาวยุโรป ...
เวณิกาเป็นคนเฟรนด์ลี่ คุยได้กับทุกคน มองโลกอย่างมึนๆ และน่ารักตามสไตล์ของเธอ
ผมไม่ได้ตกหลุมรักเธอในแว่บแรก ... แต่พอเมื่อได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น
มันกลับทำให้ผมหลงใหลในท่าทีของเธอจนแทบไม่อาจละสายตาไปไหนได้
แต่ผมก็ต้องทำใจไว้ตั้งแต่วันแรกที่เจอเธอ ... เพียงเพราะโทรศัพท์สายเข้าเบอร์เดียวที่โทรมาหาเวณิกา
ก่อนเธอจะรับสายแล้วพูดว่า “ว่าไงจ๊ะที่ร๊ากก”
เวณิกามีแฟนอยู่แล้วครับ ... แต่เธอก็ยังคงมองผมเป็นเพื่อนคนหนึ่งของเธอ
เกือบสี่เดือนหลังจากที่เราเจอกัน ... ผมได้แค่ทำหน้าที่เพื่อนคนหนึ่งของเธอ
คอยปรับทุกข์ให้คำปรึกษา เพราะเวณิกาทะเลาะกับแฟนบ่อยมาก ....

ครั้งสุดท้ายที่ผมยอมทำฝืนใจอยู่ใกล้ชิดกับเธอโดยแกล้งทำเป็นไม่คิดอะไรคือตอนที่เธอร้องไห้โทรมาหาผม
บอกให้ผมไปหาเธอที่บ้านเธอหน่อย ...
ผมนั่งแท็กซี่ดิ่งไปหาเธออย่างไว เพราะคิดว่านี่จะเป็นโอกาสที่ดีแล้ว ที่ผมจะได้ช่วยดามหัวใจเธอแล้วจะได้บอกความรู้สึกกับเธอสักที ...
แต่มันก็ไม่ได้ไปอย่างที่ผมคิดไว้ ....
ตลอดช่วงบ่ายวันนั้น ผมไปนั่งฟังเรื่องราวความรักของเธอกับแฟนเธอว่าเจอกันยังไง
รักกันยังไง รักกันแค่ไหน เปิดSingเมื่อไหร่ ทะเลาะกันทำไม นั่ง”เป็นหู”รับฟังเรื่องที่เธออยากระบาย
จนไม่มีช่องได้พูดความในใจอะไรของผมเลย
สุดท้าย แฟนของเธอก็โทรมาง้อ ... แล้วเธอก็ยิ้ม ... ผมก็ดีใจ ... แล้วผมก็กลายเป็นแค่เพื่อนของเธอตลอดมา
และทุกวันนี้แม้เวณิกา จะมีลูกมีผัว จนเลิกกับผัวไปแล้ว ... ผมก็ยังคงเป็นเพื่อนที่คอยรับฟังปัญหาของเธออยู่เสมอ
(ผมเชื่อว่าไอแฟนชั่วๆที่”เกือบ”จะเลิกกับเวณิกาตอนนั้นคือผลพวงเวรกรรมที่ผมทำกับเป้เอาไว้)

- พี่ปลา ปวส1/5
ช่วงกีฬาสีเทอมสอง ถือว่าเป็นเซอร์ไพร้ส์มาก ...
สตาฟรุ่นพี่ปวส .ไม่มีใครตีกลองเพลงกีฬาสีเป็นสักคน ...
ผมเสนอหน้า ขอลงไปเป็นมือกลองประจำสีเพราะ สตาฟรุ่นพี่คนหนึ่ง
รุ่นพี่คนนั้น เป็นคนที่คอยดูแลเรื่องน้ำท่ายาดมให้กับเด็กๆบนสแตนด์
เธอชื่อพี่ปลา อุมาพร .... เป็นสาวสวยคนหนึ่ง ที่มีขนตางามงอนโดยไม่ต้องติดขนตาปลอม
ผมอาศัยมุกตลกฝืดๆ กับการเอาอกเอาใจ (ไม่ต่างจากสมัยจีบทรายตอนสมัยกีฬาสีม.3)เป็นเครื่องมือในการดูดใจพี่ปลา
แล้วพอจบช่วงกีฬาสี ... ผมก็ได้เบอร์โทรพี่ปลามาสมใจ (02-806-40xx)
แล้วพอมีโอกาสได้คุยกันนานเข้า ไม่นานพี่ปลาก็ใจอ่อน ... ยอมให้ผมไปรับไปส่งที่บ้านได้ตามใจ
แต่สุดท้ายก็มารู้ว่าพี่ปลามีแฟนอยู่แล้ว (แถมเป็นทหารเรือ)
ทำให้ผมต้องจำใจยอมถอดใจจากพี่ปลามาในที่สุด
(ผมเชื่อว่าไอทหารเรือคนนั้นคือผลพวงเวรกรรมที่ผมทำกับเป้เอาไว้)

แนน 5/2
ผมกลับมาดามหัวใจที่โรงเรียนเก่า กลับมาหาเพื่อนเก่าๆ
โดยที่ได้พบกับเป้อีกครั้ง แล้วก็พบว่าเป้มีแฟนใหม่ไปแล้ว(เป็นรุ่นพี่ม.5ชื่อป้อง)
ใจตอนแรกผมตั้งใจจะกลับไปขอโทษเป้ และหาทางรีเทิร์น ... แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว ...
แถมการกลับไปที่โรงเรียนเก่าของผมยิ่งตอกย้ำความเกลียดขี้หน้าที่เป้มีต่อผมให้มากยิ่งขึ้นด้วยซ้ำ ...
ผมสังเกตได้จากการที่เป้ไม่ทัก และไม่มองหน้าผมอีกเลย

ผมกลับมาคบกับแนน เพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันสมัยม.1
ที่ตัดสินใจเลือกคบแนนเพราะเหตุผลเพียงข้อเดียวคือรู้ว่าแนนเคยแอบชอบเรามานานแล้ว
(รักคนที่เขารักเราดีกว่า) ... จีบไม่นานเลยจีบติด ....
แล้วก็ครองรักกับแนนมาอย่างดี ... จนกระทั่งวันที่ได้เข้าไปเจอครอบครัวของแนน
พ่อกับแม่และพี่ๆของแนนดุมาก .... ดุจนทุกๆครั้งที่เราไปหาแนนที่บ้าน
เราจะรู้สึกตัวเหี่ยวๆใจฝ่อๆเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง
จะพูด จะคิด จะลุก จะเดิน มันเกร็งๆ จนรู้สึกว่านี่มันไม่ใช่ที่ของเรา
ทั้งๆที่ใจก็รักแนนมากตอนนั้น ... แต่ก็อึดอัดทุกครั้งที่ต้องไปเจอญาติพี่น้องของแนน
จึงถอดใจ เลิกกับแนนมาในที่สุด และคบกันได้เพียงแค่ 4 เดือนนิดๆ
(ผมเชื่อว่าครอบครัวของแนนคือผลพวงเวรกรรมที่ผมทำกับเป้เอาไว้)

- พลอย 4/8
พลอยเป็นเด็กรุ่นน้องโรงเรียนเก่า ที่เห็นผมเดินเข้าๆออกๆอยู่ในโรงเรียนบ่อย
วันหนึ่งพลอยใช้ให้เพื่อนชื่อจูนเดินเอาเบอร์โทรศัพท์เขียนใส่กระดาษลายปุ๊กก้า(ตัวการ์ตูนเด็กหมวยหัวซาลาเปา)
มาส่งให้ผม ...
ผมงงมาก ... เป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่โดนผู้หญิงจีบ(อ่อย)
พลอยไม่ใช่คนสวยสะอะไร เป็นเด็กที่หน้าตาธรรมดา แต่กล้าพูดกล้าแสดงออก
ช่วงเวลานั้นผมเพิ่งผิดหวังจากครอบครัวของแนนมาไม่นาน
มันจึงเป็นการตัดสินใจที่ไม่ยากนัก ที่จะเลือกคบกับพลอย ...

และพลอยก็ช่วยตอกย้ำให้ผมเข้าใจถึงแก่นแท้ของประโยคที่ว่า
“อะไรที่ได้มาง่ายๆมักจะอยู่กับเราไม่นาน” ....  
พลอยเจ้าเล่ห์คบผมเพื่อหวังยืมตังค์(สมัยนั้นผมเป็นปั๊วรับพนันบอลให้เพื่อนๆม.ปลาย)
พลอยเห็นผมใช้เงินมือเติบ พลอยเลยมีความสุขที่จะใช้เงินของผมไปด้วย
สุดท้ายคือพลอยของยืมเงินจากผม 4,000 บาทถ้วน ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่ของเธอกำลังเดือดร้อน
ผมไม่เคยโกรธหรือขุ่นเคืองจิตใจที่พลอยคบกับผมเพราะเรื่องเงิน
แต่ผมเคืองมากที่มาจับได้เอาภายหลังว่าพลอยก็”มีแฟนอยู่แล้ว”แล้วก็คบหายืมตังมามากกว่าผมหลายพันบาทนัก
โชคดีที่ตอนเลิกกับพลอย ผมสามารถตามเงินคืนได้ทุกบาททุกสตางค์ และก็ไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับแฟนพลอย
(ผมเชื่อว่าพลอยคือผลพวงเวรกรรมที่ผมทำกับเป้เอาไว้)

(อ่านต่อเลย ... http://ppantip.com/topic/35105852 )