สำหรับผมเขียนกระทู้ยังไม่ค่อยเก่งเท่าไรนะครับ แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีวันลืมได้จริงๆ

สำหรับผมเรียนอยู่มอต้นที่โรงเรียนแห่งหนึ่งครับ ( ขอเท้าความตั้งแต่เริ่มประฐมนิเทศก่อนเข้าเรียน ก่อนแล้วกันนะครับ ) ขอตั้งชื่อเธอว่า ( พลอย ) นะครับ
ตอนนั้นที่ได้พบกับ เธอครั้งแรกผมก็ไม่รู้สึกอะไรเลย และเธอก็อยู่กลุ่มเดียวกับผมในวันประฐมนิเทศ เธอเป็นคนที่ไม่ช่วยงานที่อาจารย์ให้งานมาทำเลย
ผมก็รู้สึกไม่ชอบเธอและผมก็ภาวนาว่าอย่าให้เธอมาอยู่ห้องเดียวกับผม ในวันเปิดเรียน / แล้ววันเปิดเรียนก็มาถึง มันเป็นพรหมลิขิตหรือเวรกรรม ที่ทำให้ผมได้มาอยู่ห้องเดียวกับเธออีกครั้ง  ในช่วงแรกของการเรียนเธอก็ยังเป็นเหมือนเดิม การบ้านที่ให้ทำก็ไม่มีมาส่ง ผมก็มองเธอทุกครั้งที่โดนอาจารย์ด่า และช่วงเวลานั้นมันก็ผ่านไป มันเริ่มมีอาการว่าชอบเวลาเธอยิ้ม ในช่วงนั้นเพื่อนผมชอบไปนั่งข้างๆเธอทุกครั้งเวลาพักเที่ยง ผมก็พยายามเดินตามเพื่อนไปตลอด

(โดยปกติไม่เคยแอบชอบใครมาก่อนที่เกิดมา ) และผมก็รู้สึกว่า จริงๆแล้วเธอก็น่ารัก และทุกๆเช้าผมและเพื่อนๆจะนั่งกินข้าวที่ข้างโรงเรียน ผมก็เอ่ยถามเพื่อนผมว่า รู้จักพลอย มานานแล้วหรอ เพื่อนผมก็ตอบว่า ใช่นานแล้ว ผมก็ถามไปอีกครั้ง แล้วบ้านพลอยอยู่ที่ไหนอ่ะ เพื่อนก็บอกมาอยู่ใกล้ๆโรงเรียนนี่แหละและต่อมา เธอก็เดินมาโรงเรียนกับเพื่อนอีกมากมาย แต่ทำไมไม่รู้ ตาของผมมัน โฟกัสไปที่เธอคนเดียว และผมก็ชอบเธอมากยิ่งขึ้น และช่วงเวลาของการเรียน มอ1 ก็ผ่านไป /// หลังจากเปิดเรียนนั้น ผมก็ได้นั่งเป็นนักเรียนหน้าห้องอีกตามเคย ส่วนเธอนั่งอยู่แถวกลางๆห้องเรียน ผมทุกๆครั้งในเวลาเรียนผมก็จะแอบหรือหันไปมองเธอตลอด มันเป็นช่วงเวลาที่ผมฟินมากๆ และมีอยู่ช่วงเวลาหนึ่งที่ทางโรงเรียนได้พานักเรียนไปทัศนศึกษาต่างจังหวัด และพอถึงที่พัก ผมและเพื่อนก็รีบเข้าห้องพักไปวางของต่างๆ หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้รู้ว่า เธอนั้นไม่สบายในใจผมอยากไปหาเธอมากๆ แต่ติดอยู่ที่คำสั่งของอาจารย์ห้ามเข้าห้องพักของผู้หญิง แต่มันก็ไม่สามารถกั้นผมกับเพื่อนได้ พอถึงห้องเธอผมก็บอกให้เพื่อนของพลอยเปิดประตู แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่เป็นอะไรกันเลยแต่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกชอบเธอมากขึ้นจริงๆ และช่วงเวลานั้นก็ผ่านไปปป .. จนถึงวันที่ความลับของผมมันแตกไปพร้อมกับคำพูดของเพื่อนว่า ผมกำลังแอบชอบเธออยู่ และผมก็ได้พยายามบอกความจริงของผมไปในวันนั้น จนทำให้ผมได้คบกับเธอ // แต่การที่เราคบกันนั้นมันเป็นช่วงเวลาที่สั้นมากๆ ได้เพียงแค่ 3 เดือน // เพราะเรื่องก็มีอยู่ว่า ในวันวาเลนไทน์ผมได้สั่งที่ร้านทำดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ๆไปให้เธอ และก็บอกที่ร้านว่าตอนเย็นๆจะมาเอา และได้จ่ายค่าดอกกุหลาบไปก่อนหน้านั้นแล้วด้วย

และถึงเวลาเลิกเรียนชั่วโมงสุดท้ายของวัน ผมกับเพื่อนสนิทได้รีบขับรถไปเอาดอกไม้ที่ร้าน เพื่อเอามาให้เธอ แต่พอผมเอามาถึงที่โรงเรียน เพื่อนในห้องเรียนอีกคนก็มาบอกกับผมว่า ดอกไม้นี้ซื้อมาให้คนนั้นหรอ ผมก็พูดไปอย่างเต็มปากว่า ใช่ที่สุดเลย ( และก็แอบยิ้มในใจเล็กน้อย ) และเพื่อนคนนั้นก็พูดต่อมาว่า นายฟังเราดีๆนะ พลอยอะได้ดอกไม้จากทอม ต่างโรงเรียน ให้กับพลอยที่หน้าโรงเรียนแล้ว / ซึ่งเพื่อนสนิทผมก็เคยบอกผมว่า มีทอมมายุ่งกับพลอยอยู่นานแล้ว /// และเมื่อได้ยินคำนั้นผมก็เกิดอาการ เสียความรู้สึกมากๆ และผมกับเพื่อนได้แอบเดินไปดูหน้าโรงเรียน ผมเห็นเธอมีความสุขและชอบดอกไม้ที่ ทอมนั้นให้เธอ จนทำให้ดอกไม้ในมือผมนั้นไร้ความหมายไปเลย และมันทำให้ผมคิดว่า ตลอดเวลา 3 เดือนที่เราอยู่ด้วยกัน มันไร้ความหมายมากถึงขนาดนี้เลยหรอ และทุกอย่างที่ทำให้มันก็ว่างเปล่า เวลานั่งอยู่ด้วยกันสองคน ผมพยายามหาเรื่องตลกๆ ชวนเล่นสนุกๆ ให้เธอยิ้มแต่ เธอกลับตอบมาว่า หยุดทำตัวเหมือนเด็กได้แล้ว พอได้ยินคำนี้ผมก็เคยนึกว่า เราเหมือนเด็กจริงๆหรอ ทั้งๆที่อยากทำให้คนข้างๆมีความสุขและยิ้มไปตลอด

เวลาหมดแล้วทุกทีเรื่องราวที่มี ยังไม่เลือนลบหาย
จนถึงวันนี้ผมไม่เคยโกรธเธอเลย   และปัจจุบันเธอได้คนใหม่ไปแล้วและคบกันจนถึง 1ปีกว่าๆ ส่วนผมก็ได้แค่นอนฝันถึงเรื่องเก่าๆอยู่แค่นั้นเอง   ### ขอบคุณนะครับสำหรับคนที่กำลังอ่านกระทู้นี้ และ คนที่คิดว่ากระทู้นี้เป็นเรื่องน้ำเน่าเรื่องหนึ่ง ###