--- มาณวกฉันท์ ---

๐ ลานฤมล                  หม่นหฤทัย
เมืองศิวิไลซ์                 ไกลก็คะนึง

กริ่งตละแม่                 แพ้ระยะถึง
ห่างอุระรึง                   เร่าสติลน ฯ



๐ ขึ้นรถไฟใจหายมองสายเนตร
พิโธ่เวทนากรรมมาซ้ำผล
ฤๅชาติก่อนเพรงกาลกรรมดาลดล
ชาตินี้ทนทุกข์ไหม้ใช้เวรกรรม ฯ

๐ แบกกระเป๋าขึ้นไพล่ได้กลิ่นฉม
โบผูกผมพวงพยอมหอมแป้งร่ำ
เรียมเก็บไว้ใต้หมอนหนุนนอนประจำ
หากแต่ค่ำคืนนี้ไม่มีนวล ฯ

๐ หวูดรถไฟกัมปนาทประสาทโสต
ปาดน้ำตาเอื้อนโอษฐ์อกกำสรวล
ไม่เกินกึ่งกาลฉนำย้ำพจน์ทวน
เรียมจะหวนคืนถิ่นอย่าผินแด ฯ

๐ รถไฟค่อยคล้อยเคลื่อนสะเทือนจิต
ราวถูกพิษผลาญใจให้เป็นแผล
เกาะหน้าต่างพร่ำเพ้อชะเง้อแล
กำโบแม่มาชื่นคลายขื่นทรวง ฯ

ขอบคุณภาพคุณ ใหม่ ดาวิกา จากอินเทอร์เน็ต ..