เรามีโอกาสได้รู้จักคนๆนึง เมื่อ 4 ปีที่แล้ว เขาเป็นน้องของแฟนของเพื่อนฉัน เราก็เลยได้รู้จักกัน ก้ไม่ค่อยสนิทอะไรมาก แต่ก้คุยด้วยได้ทุกเรื่อง ส่วนมากน้องเขาจะเป็นฝ่ายมาขอคำปรึกษาหรือคุยเล่น.... เรารู้จักกันมา 3-4 ปี แล้วมีวันหนึ่ง เราพาน้องชายของเราไปร้านเกมส์ แล้วไปเจอรุ่นน้องคนนั้น เราก็เลยแกล้งไปดึงหูฟังของน้องเขาแล้วแอบ แล้วเราก้คุยๆกัน จนน้องเขามาขอจีบ เราก็ดีใจนะ เพราะเคยชอบน้องเขามาก่อน น้องเขากวนตีนดี คิดไว้ว่า ถ้าอยู่ด้วยน่าจะไม่เครียด ก็เลยตัดสินคบกับน้องเขา แล้วเราก้คุยกันมาได้ประมาณ 3-4 วัน ด้วยความที่เราไว้ใจคนๆนี้ คิดว่าเขาคงไม่ทำให้เราเสียใจแน่ๆ... ก้เลยยอมมีอะไรกับน้องเขา (เราง่ายเนอะ.. แต่เราก็เพิ่งจะง่ายกับน้องเขานี่แหละ คนแรก เพราะไว้ใจไง) แล้วเราก็คุยกับน้องเขาไปเรื่อยๆ ทำงานให้ ทำรายงานให้ จนวันสอบวันสุดท้าย น้องเขาสอบเสร็จ วันนั้นน้องเขาไปนอนบ้านเพื่อน คุยโทรศัพท์กับเราอยู่ดีดี ก็วางไปแล้วก็ทักเฟสมาบอกเลิกเรา...
ตอนนั้นคิดในใจว่าโดนแล้ว ... (
เอ้ย) แล้วเราก็เลิกกันไป ประมาณ 3 วัน เราก็ตั้งใจจะเอาของไปคืนที่ร้านเกมส์ แต่พอไปถึงใจเราอยากเคลียร์ ไม่อยากเลิก ไม่อยากเริ่มต้นใหม่กับใคร ขอเป็นคนนี้ได้ไหม.. ก็เลยเข้าไปง้อ แล้วอยู่ๆก็ดีกัน ถามว่าดีใจไหม ดีใจมากกกกกกกก' คือแบบไม่อยากเริ่มต้นใหม่ว่ะ อะไรทำได้ก็ยอม แล้วเราก้คบกันมาเรื่อยๆ ทะเลาะกันทุกวัน ร้องไห้เพราะคนๆนี้ทุกวัน เราไม่ได้ทำอะไรผิด ก็โดนบอกเลิก โดนไล่ แต่เราก็ไม่ไปนะ อดทน เขาไล่แค่ไหนก็เลือกที่จะอยู่ข้างๆเขา เพราะเริ่มรักคนๆนี้เข้าแล้วอ่ะ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเราเลย สนใจแต่เกมซะมากกว่า แต่แค่คิดว่า จะเปลี่ยนคนๆนี้ ให้ได้... ก็เลยรัก
จนเราคบกันมา 1 ปี 4 เดือน เขาทะเลาะกับแม่ของเขาเพราะเรา เขาก็เลยขอออกมาอยู่ข้างนอก ตอนนั้นชีวิตเราแย่มาก ต้องกินมาม่ากันทุกวันเลย ทั้งๆที่เราก็มีงานทำ มีเงินเดือน แต่เราก็เอาเงินเดือนไปใช้ในส่วนอื่นหมด ใครอยากได้อะไรก็ซื้อไป ก็เลยต้องมานั่งกินมาม่าอย่างที่บอกไป กินทุกวันเลยนะ แล้วอยู่ๆความรู้สึกของเราก็เริ่มเปลี่ยน เพราะที่คบมา เรายังไม่เห็นเขาพัฒนาตัวเองเลย แล้วก็มาทนเห็นเขาลำบากไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจยุให้เขากลับไปขอโทษแม่ เพราะไม่มีแม่คนไหนเกลียดลูกตัวเองหรอก ถ้าเขามีแม่ เขาก็จะไม่ต้องมาอดมื้อกินมื้อกับเรา แล้วเขาก็ขอโทษแม่ได้สำเร็จ ฉันก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเขา เพราะถ้าแม่เขารู้ว่ายังคบกับฉัน แม่เขาก็คงจะไม่โอเค บวกกับ นิสัยของเขาในหลายๆที่ฉันรับไม่ได้ ตั้งแต่คบกันมา ฉันพยายามรับมันให้ได้ ทั้งนิสัยที่ไม่ฉันไม่ชอบหรืออะไรหลายๆอย่าง จนรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยแล้ว เราเปลี่ยนแปลงอะไรคนๆนี้ไม่ได้หรอก พยายามบอกกับตัวเอง คิดสิ ถ้าเราทำได้ เราก้คงทำได้นานแล้ว เวลาที่เราไม่สบาย เขาอยู่ข้างๆเราไหม เขาเคยทิ้งเราไว้บ้านแล้วออกไปเล่นเกมทั้งๆที่เราไม่สบาย เราขอให้เขาไปซื้อข้าวให้เรา เขาก็ไม่สนใจ สนใจแต่เกม เข้าใจนะว่าช่วงนั้นเป็นช่วงซ้อมเพราะเขาต้องแข่ง แต่ก็ลองคิดดูนะ แฟนจะตายอยู่ตรงหน้า กับเกม เลือกอะไร สรุปเขาเลือกเกมค่ะ เขาหันมาบอกเราว่า "เดี๋ยวได้มั้ย ซ้อมทีมอยู่" เราก็รอนะ จนผ่านไป 1 ชั่วโมง ก็ยังไม่เสร็จ ก็เลยน้อยใจ จึงโทรหารุ่นน้องผู้หญิงคนนึง ให้มารับไปซื้อข้าวที ไม่ไหวละ ต้องลากร่างกายที่ไม่สบายของตัวเองออกไปหากินเอง คิดในใจ ตอนนั้น ไม่ไหวแล้ว ทำไมต้องอดทนมาขนาดนี้ ทั้งๆที่เราไม่เคยอยู่ในชีวิตเขาเลย เราควรจะไป บอกกับตัวเองว่า ตัดใจเถอะ แกเปลี่ยนแปลงเขาไม่ได้....
แล้วฉันก็ตัดสินใจ "บอกเลิก" เขาไม่ยอมเลิก เขาร้องไห้โวยวาย ต่อยกำแพง ว่าไม่อยากเลิก แต่ ตอนนั้นฉันเข้มแข็งพอสมควรแล้ว ก็เลยบอกไปว่า ยังไงก็จะเลิก เพราะไม่ไหวแล้ว สิ่งที่เจอมาตลอดเวลา 1 ปีกว่า มันเจ็บเกินจะไปต่อแล้ว.....
เราตัดสินใจเดินไปจากคนๆนี้แล้วจริงๆ แต่.....
เขาต่อยกำแพง มือหักเลยอ่ะ.... อีโมติคอน cry ทีนี้งานสงสารก็มา งานรู้สึกผิดก็มาเพียบบบบบบ! ทำไงได้อะ ดูแลดิ ชดเชยทุกๆอย่าง ก็เลยดูแลเขามาตลอด จนวันนึงแฟนเก่าที่เราคบก่อนหน้าเขากลับมาขอคืนดี เพราะตอนที่เลิกกันไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แค่เวลาไม่ตรงกัน อยู่ไกลกัน เลิกกันไปด้วยดี ขอเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างเขาก็เปนน้องของรุ่นพี่เราด้วย เลยมีโอกาสได้คุยกันบ้าง ก็เลยตัดสินใจกลับไปคุยกับคนเก่า แต่ก็ขอเขาดูแลอีกคนที่ต่อยกำแพงไปด้วย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ จนเขามาขอโอกาสปรับปรุงตัว ซื้อตุ๊กตากับช่อดอกกุลาบมาขอโทษเราในวันวาเลนไทน์ ถามว่าเราใจอ่อนไหม มีบ้างนะ แต่ก็คิด "ทำไมไม่ทำแบบนี้ตอนที่เรายังคบกัน ทำไมไม่ทำแบบนี้เมื่อวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ในตอนนี้ ปีที่แล้วทำไมไม่ทำอ่ะ ปีที่แล้วทำไมเลือกที่จะอยู่ร้านเกม ทำไมไม่ทำแบบนี้ในวันนั้น สมองสั่งให้คิดแต่แบบนี้อย่างเดียวเลย" น้ำตาก็ไหลออกมา คนใหม่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรแล้วเขาก็ปรับปรุงตัวเองมาเพื่อเรา แล้วเราจะทิ้งเขาเพื่อมาหาคนที่ทำให้เราเสียใจอย่างนั้นหรอ ?
คิดดีๆสิ... ก็เลยไม่ให้โอกาสเขาแต่รับของที่เขาให้มาก็พอ ...
จนวันนึง เขาทำให้เห็นว่า เขาทำได้ ก็เลยลองกลับมาคุยกันดู พอกลับมา เขาก็ทำตัวแบบเดิม เอาความรู้สึก เอาโอกาสที่เราให้ ทิ้งขว้าง ทำเราเสียใจ ซ้ำแล้วซ้ำอีก สิ่งที่เราเห็นว่าเขาเปลี่ยนแปลงได้ ก็กลับกลายเป็นภาพลวงตา .... แต่ ก็ยังคงให้โอกาสเขาต่อไป เผื่อสักวันเขาจะทำได้ แล้วก็ร้องไห้ เสียใจ ซ้ำไปซ้ำมา มีทั้งเรื่องผู้หญิง ทั้งเก่าๆ เยอะแยะมากมาย จนต้องให้ขอบเขตว่า "เหลือเวลาอีก 1 เดือนที่เราจะให้โอกาส ถ้าเธอทำไม่ได้ เราขอโทษด้วยนะ เราต้องไปแล้วจริงๆนะ เราไม่ไหวแล้ว...น้ำตามันมากเกินไป
(ขี้เกียจพิมพ์ต่อแล้ว ไว้มาต่อพรุ่งนี้ละกานนน) ^^
ความในใจของคนๆนึงที่อดทนเพราะแค่คำว่ารักคำเดียว
ตอนนั้นคิดในใจว่าโดนแล้ว ... (
จนเราคบกันมา 1 ปี 4 เดือน เขาทะเลาะกับแม่ของเขาเพราะเรา เขาก็เลยขอออกมาอยู่ข้างนอก ตอนนั้นชีวิตเราแย่มาก ต้องกินมาม่ากันทุกวันเลย ทั้งๆที่เราก็มีงานทำ มีเงินเดือน แต่เราก็เอาเงินเดือนไปใช้ในส่วนอื่นหมด ใครอยากได้อะไรก็ซื้อไป ก็เลยต้องมานั่งกินมาม่าอย่างที่บอกไป กินทุกวันเลยนะ แล้วอยู่ๆความรู้สึกของเราก็เริ่มเปลี่ยน เพราะที่คบมา เรายังไม่เห็นเขาพัฒนาตัวเองเลย แล้วก็มาทนเห็นเขาลำบากไม่ไหว ก็เลยตัดสินใจยุให้เขากลับไปขอโทษแม่ เพราะไม่มีแม่คนไหนเกลียดลูกตัวเองหรอก ถ้าเขามีแม่ เขาก็จะไม่ต้องมาอดมื้อกินมื้อกับเรา แล้วเขาก็ขอโทษแม่ได้สำเร็จ ฉันก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเขา เพราะถ้าแม่เขารู้ว่ายังคบกับฉัน แม่เขาก็คงจะไม่โอเค บวกกับ นิสัยของเขาในหลายๆที่ฉันรับไม่ได้ ตั้งแต่คบกันมา ฉันพยายามรับมันให้ได้ ทั้งนิสัยที่ไม่ฉันไม่ชอบหรืออะไรหลายๆอย่าง จนรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยแล้ว เราเปลี่ยนแปลงอะไรคนๆนี้ไม่ได้หรอก พยายามบอกกับตัวเอง คิดสิ ถ้าเราทำได้ เราก้คงทำได้นานแล้ว เวลาที่เราไม่สบาย เขาอยู่ข้างๆเราไหม เขาเคยทิ้งเราไว้บ้านแล้วออกไปเล่นเกมทั้งๆที่เราไม่สบาย เราขอให้เขาไปซื้อข้าวให้เรา เขาก็ไม่สนใจ สนใจแต่เกม เข้าใจนะว่าช่วงนั้นเป็นช่วงซ้อมเพราะเขาต้องแข่ง แต่ก็ลองคิดดูนะ แฟนจะตายอยู่ตรงหน้า กับเกม เลือกอะไร สรุปเขาเลือกเกมค่ะ เขาหันมาบอกเราว่า "เดี๋ยวได้มั้ย ซ้อมทีมอยู่" เราก็รอนะ จนผ่านไป 1 ชั่วโมง ก็ยังไม่เสร็จ ก็เลยน้อยใจ จึงโทรหารุ่นน้องผู้หญิงคนนึง ให้มารับไปซื้อข้าวที ไม่ไหวละ ต้องลากร่างกายที่ไม่สบายของตัวเองออกไปหากินเอง คิดในใจ ตอนนั้น ไม่ไหวแล้ว ทำไมต้องอดทนมาขนาดนี้ ทั้งๆที่เราไม่เคยอยู่ในชีวิตเขาเลย เราควรจะไป บอกกับตัวเองว่า ตัดใจเถอะ แกเปลี่ยนแปลงเขาไม่ได้....
แล้วฉันก็ตัดสินใจ "บอกเลิก" เขาไม่ยอมเลิก เขาร้องไห้โวยวาย ต่อยกำแพง ว่าไม่อยากเลิก แต่ ตอนนั้นฉันเข้มแข็งพอสมควรแล้ว ก็เลยบอกไปว่า ยังไงก็จะเลิก เพราะไม่ไหวแล้ว สิ่งที่เจอมาตลอดเวลา 1 ปีกว่า มันเจ็บเกินจะไปต่อแล้ว.....
เราตัดสินใจเดินไปจากคนๆนี้แล้วจริงๆ แต่.....
เขาต่อยกำแพง มือหักเลยอ่ะ.... อีโมติคอน cry ทีนี้งานสงสารก็มา งานรู้สึกผิดก็มาเพียบบบบบบ! ทำไงได้อะ ดูแลดิ ชดเชยทุกๆอย่าง ก็เลยดูแลเขามาตลอด จนวันนึงแฟนเก่าที่เราคบก่อนหน้าเขากลับมาขอคืนดี เพราะตอนที่เลิกกันไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แค่เวลาไม่ตรงกัน อยู่ไกลกัน เลิกกันไปด้วยดี ขอเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างเขาก็เปนน้องของรุ่นพี่เราด้วย เลยมีโอกาสได้คุยกันบ้าง ก็เลยตัดสินใจกลับไปคุยกับคนเก่า แต่ก็ขอเขาดูแลอีกคนที่ต่อยกำแพงไปด้วย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ จนเขามาขอโอกาสปรับปรุงตัว ซื้อตุ๊กตากับช่อดอกกุลาบมาขอโทษเราในวันวาเลนไทน์ ถามว่าเราใจอ่อนไหม มีบ้างนะ แต่ก็คิด "ทำไมไม่ทำแบบนี้ตอนที่เรายังคบกัน ทำไมไม่ทำแบบนี้เมื่อวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ในตอนนี้ ปีที่แล้วทำไมไม่ทำอ่ะ ปีที่แล้วทำไมเลือกที่จะอยู่ร้านเกม ทำไมไม่ทำแบบนี้ในวันนั้น สมองสั่งให้คิดแต่แบบนี้อย่างเดียวเลย" น้ำตาก็ไหลออกมา คนใหม่เขาก็ไม่ได้ผิดอะไรแล้วเขาก็ปรับปรุงตัวเองมาเพื่อเรา แล้วเราจะทิ้งเขาเพื่อมาหาคนที่ทำให้เราเสียใจอย่างนั้นหรอ ?
คิดดีๆสิ... ก็เลยไม่ให้โอกาสเขาแต่รับของที่เขาให้มาก็พอ ...
จนวันนึง เขาทำให้เห็นว่า เขาทำได้ ก็เลยลองกลับมาคุยกันดู พอกลับมา เขาก็ทำตัวแบบเดิม เอาความรู้สึก เอาโอกาสที่เราให้ ทิ้งขว้าง ทำเราเสียใจ ซ้ำแล้วซ้ำอีก สิ่งที่เราเห็นว่าเขาเปลี่ยนแปลงได้ ก็กลับกลายเป็นภาพลวงตา .... แต่ ก็ยังคงให้โอกาสเขาต่อไป เผื่อสักวันเขาจะทำได้ แล้วก็ร้องไห้ เสียใจ ซ้ำไปซ้ำมา มีทั้งเรื่องผู้หญิง ทั้งเก่าๆ เยอะแยะมากมาย จนต้องให้ขอบเขตว่า "เหลือเวลาอีก 1 เดือนที่เราจะให้โอกาส ถ้าเธอทำไม่ได้ เราขอโทษด้วยนะ เราต้องไปแล้วจริงๆนะ เราไม่ไหวแล้ว...น้ำตามันมากเกินไป
(ขี้เกียจพิมพ์ต่อแล้ว ไว้มาต่อพรุ่งนี้ละกานนน) ^^