ญาติพี่นอ้งเราบางคนมีลูกตั้งแต่อายุ 15 บางคนมีตอน 18 ปัจจุบันหลานๆเราอายุ 30กันแล้ว บางคนใกล้จบมหาวิทยาลัย ขณะที่พ่อแม่อายุแค่ 40-50เอง บางคนก็ได้อุ้มหลานแล้ว(ลูกของลูก)

ส่วนเพื่อนร่วมรุ่นเรา มีลูกกันตอน 25-30 ตอนนี้ลูกๆเค้าอยู่ระดับประถม มัธยมกันแล้ว

เราเพิ่งมีลูกตอนอายุ 39 ไม่ได้มีปัญหามีลูกยาก แต่หาคนมาทำลูกให้ยาก )

เราคบแฟนคนแรกหลังจากเรียนจบและเลิกกันตอนเราอายุ30   ช่วง 30กว่าเป็นช่วงที่หาคนมาสร้างครอบครัวด้วยยากมากเพราะหลายๆคนมีครอบครัวกันแล้ว บางคนก็ไม่เคยพร้อมเลย และผู้หญิงอายุสามสิบกว่าก็ถือว่า แก่ไปแล้วสำหรับชายไทย

ตอนคบแฟนคนแรกก็ไม่ได้คุยเรื่องอนาคตกันเลย เพราะแฟนอยากจะสร้างเนื้อสร้างตัว อยากเรียนต่อ อยากเจริญก้าวหน้า ตอนนั้นเราเฉยๆ ตามใจแฟน จนอายุจะสามสิบ แฟนก็ยังไม่พร้อมที่จะสร้างครอบครัว เราเลยขอเลิก

หลังจากนั้นก็โสดไปนานเลย จนมาเจอสามีตอนเราอายุ37 สามีอายุ46 (ไม่รู้ว่าใครจะตายก่อนใคร)

ตอนนี้ญาติพี่น้องเราสบายไปหละ  ลูกๆโตกันหมด ทำงานกันแล้ว   แต่มีลูกกันเร็วก็ยากจนกันมาตลอด ไม่ค่อยมีเงินใช้ เราเป็นคนมีความพร้อมมากที่สุดเพราะโสดและประหยัด  ก็กลายเป็นคนช่วยเหลือด้านการเงินให้กับญาติพี่น้องมาตลอด

ตอนนี้เรามีความพร้อมด้านการเงิน มีเงินเก็บพอที่จะส่งลูกให้เรียนดีๆถึงขั้นมหาลัยได้  แต่ไม่รู้ว่าเราจะอยู่กับเค้าได้นานไหม ง่ายๆคือกลัวตายก่อนจะเห็นลูกจบมหาลัย  กว่าลูกจะเรียนจบ เราก็หกสิบกว่าแล้ว ไม่รู้จะอยู่ถึงตอนนั้นหรือปล่าว มีอะไรหลายๆอย่างที่อยากทำร่วมกับลูก อยากเดินทางท่องเที่ยวกับเค้า อยากเห็นคนที่ลูกรัก อยากอุ้มหลาน

อิจฉาคนที่มีลูกเร็ว ได้ใช้เวลากับลูกอย่างยาวนาน

เราเป็นลูกหลงด้วย ห่างจากพี่ๆกว่าเจ๊ดปี แม่มีเราตอนอายุ 35 และเสียชีวิตตอน 48 เราได้ใช้ชีวิตอยู่กับแม่แค่ 13ปีเอง ขณะที่พี่ๆเราได้อยู่กับแม่ถึง 20ปี

รู้สึกเสียดายเวลา น่าจะมีลูกตั้งนานแล้ว

คุณเสียดายเวลากันบ้างไหม