คบกับแฟนนานๆเกือบสิบปี แล้วมีเหตุไม่ลงรอย ทัศนคติไม่ตรงกันค่ะ
เวลาที่ผ่านมา ด้วยความที่อยากอยู่ใกล้กัน อยากเจอทุกวัน
-ทำให้เสียโอกาส ในการไปเีรียนต่างประเทศ (มีญาติอยู่สหรัฐอเมริกาซึ่งชวนไปอยู่ตั้งแต่ตอนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ) ตอนนั้นยังอายุ 20 ต้นๆ
ญาติอีกคนที่รุ่นเดียวกันไปตอนนี้ก็ได้แต่งงานกับคนที่นั่นได้อยู่ที่สหรัฐถาวร ญาติอีกคนเรียนจบปริญญาโทกลับมา
-ต่อมาก็ไม่ได้เรียนปริญญาโทในไทย เนื่องจากแฟนเป็นคนที่ต้องสามารถติดต่อเราได้ทันที ต้องเจอต้องได้คุยทันที การจะปลีกตัวไปเีรียนก็ลำบากมากขึ้น ก็ไม่ได้เรียน ตอนนั้นอยากชนะใจและอยากอยู่ใกล้กันตลอด ตัดสินใจเลือกเอาความรู้สึก
-สังสรรค์เพื่อนฝูง ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนฝูง ไม่มีโอกาสเพราะต้องติดต่อเจอแฟนตลอด ต้องสามารถติดต่อได้ตลอด เวลาแฟนต้องการคุยต้องการเจอต้องไปได้ทันที จึงไปเที่ยวไหนกับเพื่อนได้ยาก สุดท้ายก็ไม่ได้ไป
-แม้แต่พ่อแม่พี่น้อง ในช่วงที่คบกับแฟนก็แทบจะไม่ได้เจอกันแบบครอบครัวเพราะวันหยุดต้องไปเจอแฟนตลอดเลิกงานต้องพบกับแฟนคือมีชีวิตที่อยู่ในบ้านแต่กลับดึกวันหยุดออกจากบ้านตลอด หันมามองอีกทีพ่อแม่เราก็แก่ขึ้นมากขนาดนี้ น้องๆเราไม่มีเราคอยแนะแนวการทำงานการเลือกเรียน ทั้งที่เราเป็นพี่ควรจะดูแลน้องใกล้ชิด
สุดท้ายแล้ว อายุ สามสิบกว่าปี ณ ตอนนี้ก็คิดว่าคงไม่ได้ร่วมชีวิตกันไปถึงบั้นปลายแล้ว
ตัวเราไม่ได้ไปเรียนต่างประเทศอย่างที่ตั้งใจไว้ แม้แต่ปริญญาโทในไทยก็ไม่มี
เพื่อนฝูงที่เคยสนิทเที่ยวกันตอนเป็นโสด ตอนนี้ก็ห่างหายไปหมดแล้ว (เกือบสิบปีที่ไ่ม่ได้ไป hangout , outing ใครจะรอ)
อายุสามสิบกว่าปี จะคบหาดูใจใครก็ยากแล้ว จะฝากผีฝากไข้กับใครก็ยากแล้ว
สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือการงานที่ทำมาตลอดตอนนี้ยังไปได้ดี (จริงๆก็ถูกแฟนพยายามให้ออกจากงานไปทำงานที่ว่างๆไปเจอแฟนได้ตลอด แต่เรามีภาระต้องส่งเสียทางบ้านจึงทำตามไม่ได้) มีเงินเก็บสะสมสำหรับดูแลครอบครัวพ่อแม่พี่น้องพอสมควรที่จะอยู่เป็นโสดได้อย่างสบายในช่วงนี้
แต่สิ่งที่ทำให้เกิดความทุกข์คือ ความคิดที่ว่าเสียดายโอกาส เสียดายเวลา เสียดายโอกาสที่จะมีชีวิตแบบที่ตั้งใจไว้ในช่วงวัยรุ่นคือไปเรียนต่างประเทศ มีแผนการชีวิตในด้านการเรียนการงานที่ดี แต่ตอนนี้คือว่างเปล่าทุกอย่างหายไปเลย ยังมีเงินใช้มีงานทำแต่ก็ยังรู้สึกว่างเปล่า เราควรแก้ไขอย่างไรดีคะ ต้องไปพบแพทย์ไหม หรือควรจัดการปัญหาชีวิตอย่างไรดีค่ะ
คบกับแฟนนานๆแล้วเลิกกัน รู้สึกเสียดายโอกาส จนกลายเป็นซึมเศร้า
เวลาที่ผ่านมา ด้วยความที่อยากอยู่ใกล้กัน อยากเจอทุกวัน
-ทำให้เสียโอกาส ในการไปเีรียนต่างประเทศ (มีญาติอยู่สหรัฐอเมริกาซึ่งชวนไปอยู่ตั้งแต่ตอนจบปริญญาตรีใหม่ๆ ) ตอนนั้นยังอายุ 20 ต้นๆ
ญาติอีกคนที่รุ่นเดียวกันไปตอนนี้ก็ได้แต่งงานกับคนที่นั่นได้อยู่ที่สหรัฐถาวร ญาติอีกคนเรียนจบปริญญาโทกลับมา
-ต่อมาก็ไม่ได้เรียนปริญญาโทในไทย เนื่องจากแฟนเป็นคนที่ต้องสามารถติดต่อเราได้ทันที ต้องเจอต้องได้คุยทันที การจะปลีกตัวไปเีรียนก็ลำบากมากขึ้น ก็ไม่ได้เรียน ตอนนั้นอยากชนะใจและอยากอยู่ใกล้กันตลอด ตัดสินใจเลือกเอาความรู้สึก
-สังสรรค์เพื่อนฝูง ไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนฝูง ไม่มีโอกาสเพราะต้องติดต่อเจอแฟนตลอด ต้องสามารถติดต่อได้ตลอด เวลาแฟนต้องการคุยต้องการเจอต้องไปได้ทันที จึงไปเที่ยวไหนกับเพื่อนได้ยาก สุดท้ายก็ไม่ได้ไป
-แม้แต่พ่อแม่พี่น้อง ในช่วงที่คบกับแฟนก็แทบจะไม่ได้เจอกันแบบครอบครัวเพราะวันหยุดต้องไปเจอแฟนตลอดเลิกงานต้องพบกับแฟนคือมีชีวิตที่อยู่ในบ้านแต่กลับดึกวันหยุดออกจากบ้านตลอด หันมามองอีกทีพ่อแม่เราก็แก่ขึ้นมากขนาดนี้ น้องๆเราไม่มีเราคอยแนะแนวการทำงานการเลือกเรียน ทั้งที่เราเป็นพี่ควรจะดูแลน้องใกล้ชิด
สุดท้ายแล้ว อายุ สามสิบกว่าปี ณ ตอนนี้ก็คิดว่าคงไม่ได้ร่วมชีวิตกันไปถึงบั้นปลายแล้ว
ตัวเราไม่ได้ไปเรียนต่างประเทศอย่างที่ตั้งใจไว้ แม้แต่ปริญญาโทในไทยก็ไม่มี
เพื่อนฝูงที่เคยสนิทเที่ยวกันตอนเป็นโสด ตอนนี้ก็ห่างหายไปหมดแล้ว (เกือบสิบปีที่ไ่ม่ได้ไป hangout , outing ใครจะรอ)
อายุสามสิบกว่าปี จะคบหาดูใจใครก็ยากแล้ว จะฝากผีฝากไข้กับใครก็ยากแล้ว
สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือการงานที่ทำมาตลอดตอนนี้ยังไปได้ดี (จริงๆก็ถูกแฟนพยายามให้ออกจากงานไปทำงานที่ว่างๆไปเจอแฟนได้ตลอด แต่เรามีภาระต้องส่งเสียทางบ้านจึงทำตามไม่ได้) มีเงินเก็บสะสมสำหรับดูแลครอบครัวพ่อแม่พี่น้องพอสมควรที่จะอยู่เป็นโสดได้อย่างสบายในช่วงนี้
แต่สิ่งที่ทำให้เกิดความทุกข์คือ ความคิดที่ว่าเสียดายโอกาส เสียดายเวลา เสียดายโอกาสที่จะมีชีวิตแบบที่ตั้งใจไว้ในช่วงวัยรุ่นคือไปเรียนต่างประเทศ มีแผนการชีวิตในด้านการเรียนการงานที่ดี แต่ตอนนี้คือว่างเปล่าทุกอย่างหายไปเลย ยังมีเงินใช้มีงานทำแต่ก็ยังรู้สึกว่างเปล่า เราควรแก้ไขอย่างไรดีคะ ต้องไปพบแพทย์ไหม หรือควรจัดการปัญหาชีวิตอย่างไรดีค่ะ