คืองี้ค่ะ ตอนนี้เรามีปัญหากับแฟนอยู่
เรารู้สึกว่า ตอนนี้เนี้ย มันเป็นปัญหาที่เราสะสมมา

พยายามมองข้าม หรือ ปล่อยผ่าน
แต่หลอกตัวเองว่า เราให้อภัย
แต่เราว่า ไม่น่าใช่ เพราะเรายังจำได้หมด

มีเรื่องนึง ที่เราไม่แน่ใจ ว่างี่เง่าไปเองรึเปล่า

คือว่า บ้านเรากับแฟน อยู่ไกลกันค่ะ
เราเรียนมหาลัย ซึ่งมีรถเมล์ต่อเดียวถึงบ้านเลย

มันจะมีวันที่เรา เลิกเย็น ซึ่งการจราจร ตอนเย็นก็รู้ๆกันอยู่ ว่ามัน ติดแค่ไหน ทั้งรถติด ทั้งคนแออัด

เราเลยนึกได้ว่า เออ แฟนเรา มีมอไซน์นี่นา
อยากให้เขามารับจัง เลยบอกให้เขามาหาหน่อย

เขาบอกว่า ขี้เกียจ กลัวตำรวจด้วย

  เราลองชวนหลายครั้งค่ะ ทั้ง มากินสเต็กแถวมอเค้ามั้ย ได้เยอะ แล้วถูกด้วยนะ  มานั่งเล่นที่มอเป็นเพื่อนหน่อยสิ หรือ มารับหน่อยสิ

คำตอบเดิมคือ ไม่ไป ขี้เกียจ ไม่มีเงิน กลัวตำรวจ

  เราไม่ได้อยู่คนเดียวไม่เป็นนะคะ
แต่เราอยากให้เขา ได้มาเห็นโลกกว้างๆ นอกจากหน้าจอคอมบ้าง

หลายท่านอาจจะคิดว่า ว่างมากเลยเหรอ

ใช่ค่ะ เขาว่าง ไม่ได้เรียน ไม่ได้ทำงาน นั่งเล่นเกมคอมทั้งวี่ทั้งวัน

เงินเติมน้ำมันเราก็บอกแล้ว เราจะออกให้ กลัวตำรวจเพราะรถไปทำท่อมา งั้น จะไปทำ ทำไมคะ ถ้าวิ่งได้แค่แถวบ้าน

ถ้าเขาไม่ว่าง เพราะทำงาน เราจะยินดีมากเลยค่ะ แต่นี่ นั่งเล่นเกม อยู่บ้าน พ่อแม่เขาบ่น ก็หาว่า พ่อแม่ไม่เข้าใจ พ่อไม่รัก แม่ไม่เข้าใจ

แล้วถ้าถามว่า ก็บ้านอยู่ไกลกัน จะให้เขาไปส่งได้ไง ... แต่เวลาอยากให้เราไปหา เรากลับนั่งรถเมล์ไปหาได้

บางครั้งก็ อายตัวเองเหมือนกันนะคะ ทำไมไร้ค่าขนาดนี้

เราไม่ได้งี่เง่าใช่มั้ยคะ ถ้าเราเอาเรื่องแค่นี้ มาเป็นอีกนึงเหตุผล (ใน 10 เหตุผล)
ที่จะเลิกกับเขา..