ตอนเด็กๆที่กินยาแล้วมันติดคอ ขมจนอ้วกออกมา
ทำให้แม่ด่าจนร้องไห้
ผักสีเขียวเขียวที่พยายามเขี่ยออกทุกครั้งที่กินข้าว
กาแฟอุ่นๆของพ่อที่จะ ลองชิมเสมอเวลาชงให้พ่อตอนเช้าของทุกเช้า
หรือจะเป็นเบียเย็นๆที่แอบจิบของแม่เวลาแม่ลุกไปเข้าห้องน้ำ
รสชาติขมๆพวกนั้น
ยังเทียบความขมของชีวิตตอนนี้ไม่ได้เลย  

ไม่เคยวาดฝันความรู้สึกของช่วงเวลานี้ไว้สักนิด
ตลอดเวลาที่ค่อยๆโตมา รู้เสมอว่าต้องเจอสักปัญหาแน่ๆในช่วงชีวิตนึง
เพียงแค่ไม่รู้ว่าจะเป็นในรูปแบบไหน เล็กใหญ่ น้อยหรือหนักหนาขนาดไหนก็เท่านั้นเอง

พอได้นั่งเฉยๆแล้วทบทวนทุกอย่างที่กำลังแสดงความชัดของมันทีละนิด
ก็รู้แล้วว่า ชีวิตจริง กำลังจะเดินไปแบบเต็มรูปแบบ  

วัยเด็กจบลงแล้ว แบบสนุกสนาน ไม่เจือปนความหม่นหมองอะไรไว้  

จะตั้งรับไว้ด้วยอะไรหรอ? จะต้องทำยังไงหรอ? ยังทนได้หรอ? จะผ่านมันไปไหวหรอ?
นี่แค่บทนำ ของชีวิตที่จริงจัง
ก็มีคำถามมากมายแล้ว
ทั้งๆที่คำถามแรกยังไม่มีคำตอบด้วยซ้ำ
คำถามสองสาม สี่.. ห้า ก็ตามกันมาติดๆ  

คำว่า อดทน คงเหมาะมากสำหรับตอนนี้...
เป็นความอดทนที่รสชาติฝาดลิ้นสิ้นดี !
..
♠