ตามหัวข้อเลยนะคะ  คืออยากจะเล่าประสบการณ์  แบบว่าแรกเริ่มเดิมทีเป็นคนที่กลัวผีมากๆ ตั้งแต่จำความได้เลย คือก็ไม่รู้นะทำไมถึงกลัว  คือแบบกลัวแบบไม่เหมือนชาวบ้านเค้า กลัวขึ้นสมองเลยก็ว่าได้  ตั้งแต่เด็กเราไม่เคยนอนคนเดียว นอนกะน้องสาวมาตลอด พอขึ้นมหาลัยก็มีรูมเมท พออาทิตย์ไหนรูมเมทกลับบ้านทั้งที่ตัวเองมีงานต้องเคลียร์ต่อแต่ด้วยความที่ไม่กล้ายุคนเดียวก็จะหอบงานกลับไปทำงานที่บ้านตลอด  เอาจริงๆนะคือปกติเป็นคนลุยๆ ไปไหนไปคนเดียวได้ แต่ถ้ามืดแล้วก็คนละเรื่อง จะนอนคนเดียวไม่ได้เลย  ขนาดตอนกลางวันอยู่ในห้องคนเดียวยังระแวงเลย  หนังผีรายการที่เกี่ยวกับผีนี่เพื่อนชวนดูคือเราไม่เคยกล้าดู จะว่าเราปญอ.ก็ได้นะแต่เราเป็นแบบนี้จริงๆ เรามีป้ญหาแบบนี้มาตลอด
     พอทีนี้วันนึงเราก็เริ่มมาฉุกคิดปัญหาข้อนี้ของตัวเองว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปจะไหวเล้ออ   ในอนาคตเราก็ต้องทำงาน ใครจะไปอยู่เป็นเพื่อนเราได้ตลอด  เราก็เริ่มคิดที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองจ้า  แรกเริ่มเดิมที่คิดรัยไม่ออกก็พี่กูเลยจ่  เสริชหาวิธีเลิกกลัวผี คือแบบอยากรู้มากว่าคนจำพวกที่ไม่กลัวผีเขาทำไงกัน  ก็มีหลายวิธีนะจำพวก ไหว้พระ  ทำใจเมตตา สงบสติรัยงี้  ผลคือเราทำไม่ได้ เราก็ยังกลัวอยู่ รึเราทำไม่เป็นก็ไม่รุ  ต่อมาประจวบเหมาะกับตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอม ป้าเรามาชวนไปปฏีบัติธรรมที่สถานธรรม เออเราก็ว่าเป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะได้ไปสงบสติ อารมณ์ ผลพลอยได้อาจจะทำให้คนโรคจิตจำพวกฉัน   เลิกกลัวผีซะที  ไปสามวันกลับมายอมรับสงบขึ้น นิ่งขึ้นบ้าง  แต่! อิเรื่องผีๆก็ยังยุในหัวฉัน............มาโดยตลอด...........ยาวนาน........จนกระทั่ง...ในวันที่......  ฉันค้นพบวิธี...เรื่องมียุว่าจากช่วงสงกรานต์นี่แหละ พ่อแม่แพลนกันว่าจะไปเยี่ยมย่าที่ตจว. ปีนี้พ่อบอกจะไปตั้งแต่13 ซึ่งเราไม่อยากไป เราไม่ชอบรถติด เราเลยบอกพ่อแม่ว่าไม่ไปนะ    แม่ตกใจ แม่ถามไม่ไปจะอยู่กับใคร เค้าไปกันทั้งบ้านนะ  เออนั่นดิแล้วจะยุกะใครแต่ยังไงก็ไม่อยากไปยุดี  เราก็เลยตัดสินใจไม่ไป  แล้วก็อยู่บ้านคนเดียว คือแบบถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่เป็นไรแต่สำหรับเรานี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะ  คือแบบตอนกลางวันก็ชิวนั่งเล่นคอม ดูทีวี  พอใกล้จะค่ำ  คือแบบต้องรีบเปิดไฟไว้ ปิดทีวีจ้ากลัวโฆษณาผีจะโผล่ แบบผวงผวามากกลัวมาก   นอนยุบนเตียงแบบต้องนอนแแบบไงก็ได้แบบไม่ให้เท้าเลยออกมา  บนหัวนอนมีทุกเหรียญจ้า บาทยันสิบ พระก็มี  อยู่อย่างผวามาก จู่ๆเหมือนมันมีอะไรมาดลใจเราอ่ะ กระตุความคิดของเราขึ้นว่า " ถ้าเราทำตัวว่าเรากลัวมัน  เราก็จะกลัวไปอย่างงี้แหละ  ใช้ชีวิตอยู่กับความผวา  มันไม่สนุกเลยนะ เราต้องเชื่อมั่นในตนเองดิเว้ย ให้มันออกมาเลย  ถึงมันจะมีตัวตนจิงนะ มันออกมาจริง เราจะสู้ " เนี่ยยยย เหมือนจะเป็นการบิ้วต์ตัวเองอย่างนึง  แต่ไม่นะตอนนั้นเราคิดจริงๆว่าเราเก่งพอ เาอยู่ได้ เราอยู่กับต้วเองมาทั้งชีวิต เชื่อมั้นและมั้นใจในตัวเองดิ  ไม่ว่าจะไปไหนที่ไปคนเดียยว ท่องเที่ยวรึทำงานเราพึ่งคนอื่นไม่ได้ตลอด เชื่อตัวเองมากๆ ไม่ว่าคนรึผีรึอันตรายใดๆถ้ามันมาเราก็พร้อมสู้  เราจะหนึมันไปตลอดหรอ  เราไม่กลัว มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก  นี่แหละจากความคิดนี้เลยที่ทำให้ฉันเดินไปปิดไปไฟแล้วกลับมานอนแบบอุ่นใจ  จนถึงวันนี้วันที่สามแล้วก็อยู่ได้  ไม่กลัวเหมือนแต่ก่อน  คือแบบความรู้สึกที่ฉันได้สัมผัสนี้มันบอกไม่ถูก  ปลื้มปลิ่ม  ไม่เคยเป็นมาก่อน คือดีอ่ะ  อย่างน้อยเราก็รู้ว่าเราเข้มแข็งขึ้น  เชื่อมั่นและเคารพในตนเองมากขึ้น  นี่แหละข้อดีของการอยู่คนเดียว มันจะช่วยขับความเชื่อมั่นในตัวเราออกมาได้  
           อาจจะเขียนได้ไม่ดีนัก แต่มันเป็นประสบการณ์ที่ดีมากสำหรับเราที่อยากจะเล่า  เผื่อจะได้เป็นไอเดียให้กับคนที่เคยเป็นแบบเราบ้าง  อยากให้ลองนะคะ  แนะนำว่าให้หาสถานการณ์ที่เราต้องอยู่คนเดียว ต้องพึ่งตนเองดู  มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด.....มันจะทำให้คุณเชื่อและศรัทธาตัวเองมากขึ้นค่ะ  ตอนนี้เราแพลนว่าจะไปเที่ยวคนเดียว  จากแต่ก่อนก็ไปกะเพื่อนตลอด  ขอบคุณนะคะที่อ่านใตรมีความคิดเห็นใดๆหรืออยากด่าเราว่าอีบ้ารึใดๆก็ด่าได้นะคะเพราะเราก็เป็นคนบ้าๆนะแหละที่เผอิญวันนี้อยากเป็นคนมีสาระเลยมาตั้งกระทู้แรกของตัวเอง  (แต่ก็ไม่รุว่ามันหาสาระได้ยุมั้ย555 )