เราชอบฟังเรื่องผี ดูหนังผี เเละจินตนาการสูงมาก เวลาอยู่คนเดียว ชอบใจเต้นเเรงเหมือนใจมันกลัวๆเเผ่วๆระเเวงตลอดเวลา  
เช่น เวลายืนรอลิฟท์ที่หอ หรือนอนคนเดียว ก็คิดต่างๆนาๆว่ามีคนมายืนจ้อง มาเเอบนั่งหลบ ตรงนั้นตรงนี้  ต้องกลัดพระไว้กับเสื้อนอนตลอดทุกคืน
เเต่คิดไปเองยังไม่หนักเท่า สะลึมสะลือลืมตามา เจอเหมือนเงา ผญ.ผมยาว ชุดขาวๆมานั่งก้มดูหน้าเราตอนเราหลับ พอเราลืมตากว้างขึ้นก็หายไป เเบบ ใจเสียใจมาก ง่วงเเค่ไหนก็ไม่กล้านอนต่อ T^T นั่งคนเดียวก็ต้องห่วงมองหลังมองหน้า มองกระจกว่ามีอะไรเเปลกๆไหม  

มีวันนึงต้องอยู่คนเดียว ซึ่งวันนั้นตรงกับวันโกน  วันนั้นเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เหลือบมองระเบียงห้อง เจอนก ตอนเเรกเห็นเป็นอีกาดำตัวใหญ่ น่ากลัวมากมายืนตรงระเบียง (ร้อยวันพันปีไม่เคยมี) วันนั้นยืนนานมาก เราไม่กล้าจ้องนาน กลัวนกรู้ตัวว่าเราเห็นมัน ( คิดไปเองป่าวไม่รู้ว่า อาจจะมีคนปล่อยของลอยๆ ละดันมาห้องเรา) คือเเทบทรุดอยู่คนเดียวในห้อง โทรหาเเม่ระบายความกลัว เเม่บอก ไหว้พระ สวดมนต์เยอะๆ ปิดหน้าประตูระเบียงดีๆ
ละเราก็โทรหาเเฟน เเฟนบอกไม่เชื่อ  เราเลยฮึดสู้เปิดไฟระเบียงถ่ายรูปให้เเฟนดู ปรากฏว่าเป็น นกพิราบ เเต่ตัวไม่ใหญ่เหมือนครั้งเเรกที่เห็น
คืองงมาก เเต่มันก็ต้องเรานะ เเบบยืนหันหลังให้ เเต่หันข้างมา บรึ้ย =='  พอรู้ว่าเป็นพิราบก็ลดความกลัวลงนิดนึง ดีกว่าเป็นกา


*****รู้สึกตัวเองใกล้จะเป็นโรคจิตเข้าไปทุกที ทำยังไงดี เเต่ก่อนไม่เคยใจเสียง่ายเเบบนี้ ตอนนี้เเบบ ตลอดเวลาที่อยู่คนเดียว จะรู้สึกใจตกลงไปที่ตาตุ่มตลอดเวลา**** ไม่อยากอาการหนักไปมากกว่านี้เเล้วค่ะ

ผู้ใหญ่ที่บ้านเเนะนำให้สวดมนต์ก่อนนอน เเต่ดูเเละฟังจากหลายๆเรื่อง ยิ่งสวดยิ่งเจอ เลยไม่กล้า
เลยอาศัยกลัดพระเเละ กล่าวถึงสิ่งพระที่นับถือ พระเจ้าเเผ่นดิน ตอนนี้ กลัดพระเจ้าตากอยู่  

ขอบคุณค่ะ