สวัสดีค่ะเราอายุ22ปี พึ่งมีเเฟนคนเเรกเมื่อ9เดือนที่เเล้ว ตอนช่วงคบกันเเรกทุกอย่างปกติ การเจอกัน เค้ามาหาบ้างเราไปหาบ้าง ทุกอย่างดูลงตัว เเต่เมื่อ2เดือนที่ผ่านเริ่มรู้สึกผิดปกติ  ต้องบอกก่อนค่ะว่าเรากับเเหนอยู่จังหวัดเดียวกันตอนเริ่มคบกัน เราเรียนอยู่กทม เเฟนทำงานที่นครนายก (บ้านของเราทั้งคู่) เเรกเราก็ไปหาบ่อยไปนอนที่บ้านเค้า เเรกก็ไปหาเหนื่อยค่ะด้วยที่เป็นเเฟนคนเเรก อยากเจอมากๆ เลิกเรียน 6โมงเน็นก็รีบไปขึ้นรถ เพื่อเดินกลับไปเจอให้ทัน พอทำไปซักพักรู้สึกเหนื่อย นอยๆ ว่าทำไมเราถึงต้องทำเเบบนี้ พยายามเข้าใจว่าเค้าต้องทำงานมาหาบ่อยๆไม่ได้  ช่วงเเรกรับได้ค่ะ เเต่เมื่อ2เดือนที่ผ่านมาเเฟนมาทำงานกทม เเฟนอยู่ที่เคหะร่มเกล้า เราอยู่บางเขน ดีใจคิดว่าจะได้เจอกันบ่อยๆ เเต่เเฟนดันไม่ค่อยมาหา จะเจอกันก็ต้องเสาร์ อาทิตย์ เราก็ทำเช่นเดิมค่ะ ไปหาเค้าฝึกงานเลิกดึกเเค่ไหนก็ไป ทำเเบบนี้ก็เหนื่อยขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกเหมือนตัวเองวิ่งตามเค้า รู้สึกตัวเองเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ อยู่ห่างกันทะเลาะกันบ่อย เรื่องเล็กมาหมด ไม่โทรปลุกเหมือนเดิมเราก็เริ่มนอย ยิ่งช่วงก่อนประจำเดือนมาจะฟุ้งซ่านมาก เล่นเกมส์ก็เหวี่ยง บางทีร้องไห้ออกมาตลอด เค้าหลับก่อนก็หงุดหงิดระเบิดลงใส่เค้าบ่อยๆ จิตใจร้อนไปหมด ร้องไห้ง่ายมาก เครียดง่ายมาก นอนไม่หลับ  เเละเดือนที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ เรานอยทุกครั้งที่เเฟนหลับก่อน เหมือนคนเสรสติในบางทีเลย อยู่ดีๆร้องไห้ เค้าพยายามทำทุกอย่างเเล้วนะคะ สงสารเค้าเหมือนกัน ในเวลาที่ทะเลาะกันควบคุมอารมณ์ไม่เคยได้ จนล่สุดเค้าร้องไห้ เรางอนที่เค้าไม่ยอมมีอะไรด้วย เหมือนคนบ้าเลยค่ะ เรากำลังทำกิจกันอยู่ เค้าก็นิ่งมีเสียงกรนตามมา เราก็เดือด จนจะหนีออกนแกบ้านตอนนั้นเวลาตี1  เราต้องตะคอกให้เค้าตื่น ปะทะอารมณ์กันซักพักจนเค้าร้องไห้ออกมา วินาทีนั้นเสียใจที่สุด กอดเค้าเท่าที่จะทำได้ ขอโทษ ร้องไห้จนตัวเองปวดหัว รู้สึกผิดสุดๆค่ะ จึงคิดว่าจะไปพบจิตเเพทย์ เพราะตั้งเเต่มีเเฟนไม่ทำกิจกรรมอื่นๆเลย ไม่มานั่งดูซีรีย์เหมือนเมื่อก่อน ไปช๊อปปิ้งก็ไม่มองเสื้อผ้าตัวเองดูเเต่เสื้อผ้าผู้ชาย มีเวลาว่างจะไปหาเค้าเสมอ เหมือนไม่เป็นตัวเองเลย พยายามจะชวนเค้ามาอยู่ด้วยเเต่โดนปฎิเสธ ยิ่งรู้สึกเเย่หนัก  เเฟนเคยถามว่ายังรักกันอยู่มั้ย ทำไมต้องเป็นเเบบนี้  ฟังเเค่นี้ก็คิดว่าเค้าจะบอกเลิกเเน่เลย มันไม่โอเคเลย

สิ่งที่เล่ามารู้ตัวเสมอว่าเป็นคนเอาเเต่ใจที่สุด มากจนเกินเหตุ ขอเค้ามากเกินไป หลังจากเรื่องจบลงเเต่ละครั้งบอกตัวเองเลยว่าค้องลดนะ ถ้ารักเค้าต้องรอได้นะ อย่าเเสดงความร้ายกาจใส่เค้าอีกนะ เเต่เมื่อเวลาถูกขัดใจ ควบคุมตัวเองไม่เคยได้ ประชดทุกอย่างให้เค้าสนใจ อาการเเบบนี้ เหมือนคนป่วยทางจิตมั้ยคะ ต้องรักษามั้ยคะ มีทางเเก้ไขยังไงบ้างคะ ให้เราหยุดความงี่เง่าที่สุดจะทนนี้
ปล.ส่วนตัวเป็นคนคิดเยอะคิดมาก เซนซิทีฟมากๆ  ขอคำปรึกษาด้วยใจจริงนะคะ อย่าต่อว่าน้า
ปล.2เเฟนเราเป็นคนดีค่ะ เค้ารักมาก ทนมาก ใจเย็นมาก  อยากให้เค้าอยู่กับเรานานๆ