สวัสดีค่ะ  ตามหัวข้อเลยนะคะ อาจแลดูโหดร้ายไปนิด แต่ว่ามันคือความรู้สึกของเราจริงๆ ค่ะ เรารู้สึกว่าครอบครัวของเราไม่มีความสุขเอาซะเลย
พี่น้องก็ไม่สนิทกันค่ะ ต่างคนต่างอยู่ พ่ออีกแบบ ส่วนแม่อีกแบบ เวลาที่เรามองครอบครัวคนอื่นเรารู้สึกอิจฉาทุกครั้ง ที่เค้าอยู่ด้วยกันแบบมีความสุข มีเรื่องเล่าให้ฟัง โดยที่พ่อแม่คอยรับฟัง ให้คำปรึกษาพูดจาดีๆกับลูก ต่างกับชวิตของเราอย่างมากเลยค่ะ  พี่เรา2 คน แม่นี่เลี้ยงแบบตามใจค่ะ อะไรก็ได้ยังไงก็ได้
พี่แต่ละคนอยู่ต่างจังหวัดค่ะ เหลือเราที่อยู่กับพ่อแม่ที่บ้าน แม่เลี้ยงเรามาแบบเก็บกดตั้งแต่เด็ก ๆ เราไม่เคยคิดจะปรึกษาแม่เลย เพราะน้องจากจะไม่ได้รับคำแนะนำแล้ว แม่ยังชอบดุด่าว่าเรา ในทุกๆ เรื่อง ทำอะไรเราก็โดนด่า ส่วนน้อยมากๆ ที่แม่จะพูดดีด้วย เราเครียดมากค่ะ  คือเราโตแล้วบรรลุนิติภาวะแล้ว จะไปเที่ยวไหนก็ไม่ได้ นอนค้างที่อื่นก็ไม่ได้ เราต้องอยู่ช่วยเค้าทุกๆเรื่อง มันอึดอัดมากบอกไม่ถูก บางครั้งก็คิดน้อยใจ แอบร้องไห้ทุกวันทำไมแม่ต้องเลี้ยงเรามาแบบนี้  แม่ชอบใช้ทำนั่นทำนี่ บางอย่างเราทำแล้ว แต่แกชอบมาว่าเราอยู่ไม่ทำอะไร  ทั้งๆที่เราทำอยู่คนเดียวทั้งบ้าน เราไม่เข้าใจเลย มีอีกหลายๆ อย่างเลยค่ะที่เรารู้สึกอึดอัดรู้สึกท้อ เวลาเราอยู่บ้านกับแม่ แทบไม่คุยกันเลยค่ะ ด้วยความที่ตอนเราเด็กๆ แม่คงสอนเราแบบเก็บกดโตมาเราเลยเป็นแบบนี้ เวลามีปัญหา เราไม่เคยได้ปรึกษาพ่อแม่หรอกค่ะ เพราะเค้าจะชอบว่าเรา เค้าไม่เคยสนับสนุนเรา ขนาดเราทะเลาะกับแฟนพี่ แม่ยังไม่เข้าข้างเราเลย ทุกวันนี้เราเบื่อมากๆ เราอยากมีชึวิตเป็นของเราเอง เราไม่อยากให้เค้ามาบังคับชีวิตของเราเลย เวลาแม่ไปตจว เราดีใจมากค่ะ เหมือนเราได้เป็นอิสระ ไปไหนก็ได้ กลับตอนไหนก็ได้  ไม่ต้องมีใครมาบังคับให้เราอยู่แต่บ้าน ไม่ใช่เราไม่รักแม่นะคะ เราก็รักแบบที่ใครๆ ก็รักแม่กันทุกคน แต่เราแค่ไม่อยากมีชีวิตแบบนี้  ):
ถามว่าทำไมไม่พูดถึงพ่อ เพราะพ่อเราใจดีค่ะ ไม่เคยบังคับเรา เอาง่ายพ่อต่างกับแม่มาก แต่พ่อก็ยอมแม่ เพราะแม่เป็นใหญ่ในบ้าน
เราควรทำอย่างไรดี ถึงจะหลุดพ้นความอึดอัดนี้ได้