ทันทีสุนทรพจน์กระทันหันหลังรับตำแหน่งของ ผอ. คนใหม่จบลง โลโก้ ละคร ก็โผล่ขึ้นมาเสมือนหนึ่ง ละครเรื่องนี้ได้จบลงโดยทำหน้าที่สมบูรณ์

แต่คนดูก็โดนตบหน้าฉาดใหญ่ด้วยเด็กสาวแสนร่าเริง ผู้ไม่เคยมีวี่แววทุกข์ร้อนในเรื่อง พาร่างตัวเองไปบนดาดฟ้า  ทอดยิ้ม แล้วทิ้งร่างลงมาต่อสายตาคนด้านล่าง...

ละครส่งท้ายด้วยประโยคเตือนสติ
"ปัญหาเด็กและเยาวชน เป็นสิ่งที่ไม่ควรมองข้าม แม้เด็กที่ดูเหมือนปกติก็อาจมีบาดแผลที่ซ่อนอยู่ในใจได้มาที่สุดเช่นกัน"


ในหน้าที่ของละครฉากสุดท้าย ฝังเมล็ดพันธุ์เพื่อหวังว่าแม้เพียงเสี้ยวเล็กน้อย  ที่บรรดาผู้ใหญ่ผู้ปกครอง จะหันไปมองลูกหลานของคุณอย่างพินิจพิจารณา
มองให้ผ่านรอยยิ้มร่าเริงที่สร้างขึ้นมาปิดบังความทุกข์ที่ไม่อาจบอกใคร...ทุกข์ที่อาจรอวันแสดงออก


เด็กสมัยนี้ ผจญทั้งชีวิตแข่งขันกดดัน  สารพัดสิ่งมอมเมาใกล้ตัวชนิดเข้าถึงได้ง่ายที่สุด  สิ่งลามกอนาจาร การพนันออนไลน์ การล่วงละเมิดทางเพศจากคนรอบตัว บ้าน โรงเรียน  การลักพา การประทุษร้าย  การทำร้ายร่างกาย การ....ฯลฯ
เด็กหลายคนอาจกำลังเผชิญบางสิ่งโดยไม่กล้าบอกใคร

ในมุมของละครเราทุกคนคงอยากหาคำตอบให้หายสงสัย...เราคงหาต่อไป
หรือรอให้ผู้สร้างมาขีดเขียนต่อ โดยเรื่องราวคงมีร้อยพัน หรืออาจมีเพียงหนึ่งเดียวที่ซ่อนไว้อยู่แล้ว...ช่างมันเถอะ  ปล่อยให้เป็นเรื่องของการชมละครฉากใหม่

แต่ผมเชื่อนะครับว่า  ยังมีปุ่นในสังคมไทยอีกไม่น้อย ที่รอให้ผู้ใหญ่ที่พึงพาได้อย่างพวกท่านอยู่
(ไม่รวมถึงเด็กที่แสดงออกชัดเจนว่าอยู่ในจุดที่สมควรได้รับการช่วยเหลือ)
ณ เวลานี้  ได้มีทีมละครที่ออกวิ่ง  และกำลังส่งไม้ถึงพวกเราทุกคนให้ทำหน้าที่ต่อ...เราจะรับมันไว้แล้วสานต่อ  หรือ  จะเป็นเพียงผู้ชมข้างสนาม...สนามชีวิตจริงแห่งนี้


ปล. ขอบคุณละครคุณภาพ ผู้ที่เกี่ยวข้องทุกคนที่ทำให้มีละครคุณภาพนี้ออกมา ผมไม่ค่อยได้เขียนอะไรเวิ่นเว้อแบบนี้ยังอดไม่ได้  ขอบคุณจากใจจริงๆ ครับ