ระหว่างขยับกล้ามเนื้อมัดเล็กที่ปากพูดขอบคุณ
กับแบกท้อง เกร็งกล้ามเนื้อขายืนต่อไปหลายนาที
เราว่ามันใช้พลังงานต่างกันนะ  ก็แล้วแต่จะคิด

ตอบคำถามก่อน ทวงคงไม่ทวงหรอก
ของแบบนี้มันขึ้นอยู่กับกำพืด และการสั่งสอนของที่บ้านมากกว่า
คนประเภทนี้ขนาดพ่อแม่เค้ายังไม่สอนเลย เราจะไปสอนคงยากจะรับฟัง

คือส่วนตัว พ่อแม่สอนมาว่า ใครให้อะไร ต้องขอบคุณทุกครั้ง
ก็เลยคาดหวังการปฏิบัติจากคนอื่นในระดับเดียวกัน
เพราะว่าการให้ที่นั่งก็ถือเป็นการให้อย่างหนึ่งเหมือนกัน
ดังนั้นผู้รับในสังคมระดับเดียวกันควรต้องขอบคุณ ยิ้ม ก้มหัว
หรือแสดงอาการใดๆ ที่ตีความได้ว่าขอบคุณ  

และเมื่อเราไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ จากการให้
เราก็เรียนรู้ที่จะเลิกให้ และตีความได้ว่าอยู่ในสังคมคนละระดับกัน
ยึดถือคุณค่าที่ต่างกัน

ส่วนความคิดที่ว่าเป็นหน้าที่แล้วไม่ต้องขอบคุณ
เราว่าตรรกะมันเพี้ยนๆ ไปนะ ไม่น่าใช่
เพราะเราไปหาหมอ หมอมีหน้าที่รักษา เราก็ยังขอบคุณเลย
ไม่เกี่ยวกัน และการให้ที่นั่งบนรถไฟ ก็ไม่ใช่หน้าที่นะ
เป็นการขอความร่วมมือจากรถไฟฟ้าเท่านั้น จะทำหรือไม่ทำก็ได้
แต่หน้าที่คือยังไงก็ต้องทำไม่อาจหลีกเลี่ยง

สรุป ระหว่างขยับกล้ามเนื้อมัดเล็กที่ปากพูดขอบคุณ
กับแบกท้อง เกร็งกล้ามเนื้อขายืนต่อไปหลายนาที
เราว่ามันใช้พลังงานต่างกันนะ  ก็แล้วแต่จะคิด
เพราะเราก็ไม่เข้าใจพวก กลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก
เวลาพูดขอบคุณเหมือนกัน มาจากสังคมระดับไหนกันหรอ