เห็นกระทู้ ลุกให้คนท้อง คนแก่ คนพิการ นั่งแล้วไม่ได้คำขอบคุณเวลานั่งตามรถเมล์ รถไฟฟ้า จึงทำให้คิดค่ะ คือต้องบอกก่อนนะคะว่าสำหรับตัวเราเองแล้ว เราเป็นคนที่ชอบจิตอาสาอยู่แล้วค่ะ ทุกครั้งที่ทำอะไรเเบบนี้ บอกตรงๆนะคะ ว่าถ้าไม่ได้รับคำขอบคุณ ก็ไม่ได้เก็บมาคิดมากอะไร เพราะว่าใจอยากทำ ทำแล้วสบายใจ ถ้าไม่ได้ทำ จะไม่สบายใจมากกว่าค่ะ เราทำเพราะเรารู้สึกดี เหมือนเวลาทำบุญแหละค่ะไม่รู้บุญจะไปถึงไหม แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ทำ

หรือเวลาให้เงินคนจรจัด เราไม่รู้หรอกค่ะว่าเค้าจะเอาไปซื้อเหล้าหรือทำอะไร แต่เรารู้สึกดีที่ได้ให้ ก็เท่านั้น

สรุปคือเราทำเพราะเราอยากทำค่ะ เราสบายใจ หากเราไม่ได้คำขอบคุณ เราเชื่อว่าลึกๆแล้ว คนลุกให้นั่ง และคนที่ได้นั่ง คงมีความรู้สึกดีในใจลึกๆค่ะ เราคิดว่าบางคนอาจจะแค่ปากหนัก หรืออายก็ได้ เราคิดแบบนั้นจริงๆนะคะ ไม่ได้โลกสวยหรือมาจากลาเวนเดอร์

แต่เราก็เข้าใจคนที่ลุกใฟ้คนอื่นนั่งเเล้วต้องการคำขอบคุณนะคะ มันคงเป็นมารยาทอย่างนึงที่ทุกคนพึงกระทำ แต่หากไม่ได้รับคำขอบคุณ เราก็รู้สึกดีในใจอยู่แล้วไม่ใช่หรอคะ หรือว่าที่ลุก เพราะหน้าที่ เเต่จริงๆแล้วไม่ได้อยากลุกเลย