“ขอโทษนะ เรามีแฟนแล้ว เลิกโทรหาเราเถอะ เรากลัวเขาจะเข้าใจผิด”
เสียทุ้มๆของผู้ชายคนหนึ่งดังวนเวียนอยู่ในหัว
พราวนภาเอนหลังแล้วรูดลงมานอนคางชิดอกดัวยความห่อเหี่ยว
อีกแล้วเหรอ ...เธอคิด
เอาน่าๆ ก็เหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ ?
ทนได้เดี๋ยวก็หาย
สักพักพราวนภาก็ยกแลปทอปของเธอออกมา พิมพ์ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอรู้สึกลงไปแล้วใส่ลงไปใน blog ของเธอ
เป็นที่ที่ไม่น่าจะมีคนรอบตัวเธอมาอ่าน
อย่างมากก็เพื่อนๆที่ chat กันมานานจนสนิทกัน แต่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันในชีวิตประจำวัน
สบายใจละ ไปทำงานต่อได้
พราวภาลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว คว้าเสื้อนอกสีขาวซึ่งเป็นเสื้อของแพทย์แบบสั้นลงบันไดไป
โรงพยาบาลประจำจังหวัดอยู่ไกลจากหอของเธอประมาณหนึ่งกิโลเมตร อาจจะไม่ไกลนักพอเดินได้แต่ใช้เวลานานกว่าขับรถ
รถของเธอเสียพอดี เธอจึงตัดสินใจเดินไปเพื่อเข้าเวร
แต่เดินไม่เท่าไหร่ ฝนตกลงมา ลมแรงจนร่มปลิวไม่ช่วยบังฝนได้
ต้องเปียกฝนแถมผู้ชายที่เธอคุยกันทุกวันบอกเธอว่ามีแฟนแล้ว!
เดินไปน้ำตาไหลไป เหมือนในมิวสิกวีดีโอ
ถึงห้องพักแพทย์เธอถอดเสื้อกาวน์ที่เปียกออกตาก เผยให้เห็นเสื้อสีชมพูอ่อนลายคิตตี้ตรงกลาง
แต่พอใส่เสื้อกาวน์ทับจะเห็นเป๊นแค่เสื้อคอกลมสีชมพูอ่อนๆ
พราวนภานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟานุ่มๆสักพัก เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“อ้าก ริงโทนโรงพยาบาล”
....เป็นเพลงเปิดตัวของอาราชิ “Arashi Arashi for dream...” รอให้ถึงท่อนเด็ดที่เธอชอบก่อนค่อยรับ
“หมอคะ คนไข้วอร์ดชายแน่นหน้าอกมากค่ะ”
ได้ยินดังนั้น เธอสะบัดเสื้อกาวน์สองสามที วิ่งไม่คิดชีวิตไปดูผู้ช่วย
ลืมติดกระดุม รูปคิตตี้เลยโผล่ออกมา...!
“ไหนๆ เตียงไหนคะ”
พยาบาลรีบพาพราวนภาไปตรวจดูคนไข้
“เจ็บหน้าอกหรือคะ” เธอถาม
พราวนภาค่อนข้างแปลกใจ เนื่องจากคนไข้ยังหนุ่มอายุ 20 ปีไม่มีประวัติโรคหัวใจอะไร
นอนโรงพยาบาลด้วยท้องเสีย ทำไมถึงเจ็บหน้าอก เธอจึงถามเพิ่ม
“เจ็บตรงไหนคะ อาการเจ็บเป็นอย่างไรบอกได้ไหมคะ”
“ตรงนี้” คนไข้ชี้ที่หน้าอกข้างซ้าย
“เจ็บใจเหลือเกิน น้องหญิงมาทิ้งผมไป”
......ทุกคนนิ่งไปชั่วอึดใจ ยกเว้นคนไข้หนุ่มที่กำลังตีอกชกหัวอยู่
“อ่า เสียใจด้วยนะคะ พรุ่งนี้ถ้าเข้มแข็งขึ้นแล้ว...หมอให้กลับไปทำใจที่บ้านได้นะคะ”
หลอกดาว! เธอคิดในใจ
‘ดาวอุตส่าห์สิ่งมาด้วยความเร็ว 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ...แล้วนี่อาร้ายยยย!!’
เธอกะความเร็วในการวิ่งเกินจริงไปนิดหน่อย
หากเห็นความคิดของพราวนภาในตอนนี้ คงจะเป็นภาพที่เธอกำลังอาละวาด ล้มโต๊ะ เตะกระสอบทราย
เฮ้อ...
พราวนภากลับมานั่งๆนอนๆในห้องพัก มีเพื่อนสองคนที่อยู่เวรคนละแผนกกันมาสมทบ
สองคนคุยกันสนุกสนาน แต่เธอนั่งเงียบๆ ยิ้มบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่หัวใจไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย
โดยปกติแล้วแพทย์ใช้ทุนที่นี่จะไม่มีห้องพักส่วนตัวในโรงพยาบาลเนื่องจากหอพักกำลังก่อสร้าง
ทุกคนเลยมานอนรวมกันในห้องพักแพทย์ บนเตียงสองชั้นบ้าง บนโซฟาบ้าง
วันนั้นเธอโดนตามต้องเดินไปดูคนไข้ตลอดจนถึงห้าทุ่มจึงได้พักขาบ้าง
พราวนภาง่วงมากจนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เธอรู้สึกตื่นขึ้นมาตอนตีหนึ่งแล้วร้องไห้เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่าย ‘เรามีแฟนแล้ว’
เสียงนั้นยังก้องชัดในความทรงจำ
ยังไม่ทันจะเคลิ้มหลับ
เสียงริงโทนของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้นเนื่องจากโรงพยาบาลตามไปดูเคสที่วอร์ดที่เพื่อนดูแลอยู่
“ตกอยู่ในฤดูอกหัก ตกอยู่ในช่วงความรักที่มันเลวร้าย...”
วนไปวนมาแบบนี้หลายรอบกว่าเพื่อนเธอจะรู้สึกตัวตื่น
...อ้ากกก ดาวอินเข้าใจม้ายยย...พราวนภาร้องไห้หนักกว่าเดิม
“...Love of my life, you’ve hurt me
You’ve broken my heart and now you leave me…”
เสียงริงโทนของเพื่อนอีกคนดังขึ้นอีก
ว้ากกก!!! นี่จะฟังเพลงตื้ดๆสนุกสนานยิ้มแย้มกันไม่เป็นเหรออออ
พราวนภาเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นหงุดหงิดจนผลอยหลับไป
แสงดาวข้ามกาลเวลา
เสียทุ้มๆของผู้ชายคนหนึ่งดังวนเวียนอยู่ในหัว
พราวนภาเอนหลังแล้วรูดลงมานอนคางชิดอกดัวยความห่อเหี่ยว
อีกแล้วเหรอ ...เธอคิด
เอาน่าๆ ก็เหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ ?
ทนได้เดี๋ยวก็หาย
สักพักพราวนภาก็ยกแลปทอปของเธอออกมา พิมพ์ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอรู้สึกลงไปแล้วใส่ลงไปใน blog ของเธอ
เป็นที่ที่ไม่น่าจะมีคนรอบตัวเธอมาอ่าน
อย่างมากก็เพื่อนๆที่ chat กันมานานจนสนิทกัน แต่ไม่ได้ข้องเกี่ยวกันในชีวิตประจำวัน
สบายใจละ ไปทำงานต่อได้
พราวภาลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว คว้าเสื้อนอกสีขาวซึ่งเป็นเสื้อของแพทย์แบบสั้นลงบันไดไป
โรงพยาบาลประจำจังหวัดอยู่ไกลจากหอของเธอประมาณหนึ่งกิโลเมตร อาจจะไม่ไกลนักพอเดินได้แต่ใช้เวลานานกว่าขับรถ
รถของเธอเสียพอดี เธอจึงตัดสินใจเดินไปเพื่อเข้าเวร
แต่เดินไม่เท่าไหร่ ฝนตกลงมา ลมแรงจนร่มปลิวไม่ช่วยบังฝนได้
ต้องเปียกฝนแถมผู้ชายที่เธอคุยกันทุกวันบอกเธอว่ามีแฟนแล้ว!
เดินไปน้ำตาไหลไป เหมือนในมิวสิกวีดีโอ
ถึงห้องพักแพทย์เธอถอดเสื้อกาวน์ที่เปียกออกตาก เผยให้เห็นเสื้อสีชมพูอ่อนลายคิตตี้ตรงกลาง
แต่พอใส่เสื้อกาวน์ทับจะเห็นเป๊นแค่เสื้อคอกลมสีชมพูอ่อนๆ
พราวนภานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่บนโซฟานุ่มๆสักพัก เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
“อ้าก ริงโทนโรงพยาบาล”
....เป็นเพลงเปิดตัวของอาราชิ “Arashi Arashi for dream...” รอให้ถึงท่อนเด็ดที่เธอชอบก่อนค่อยรับ
“หมอคะ คนไข้วอร์ดชายแน่นหน้าอกมากค่ะ”
ได้ยินดังนั้น เธอสะบัดเสื้อกาวน์สองสามที วิ่งไม่คิดชีวิตไปดูผู้ช่วย
ลืมติดกระดุม รูปคิตตี้เลยโผล่ออกมา...!
“ไหนๆ เตียงไหนคะ”
พยาบาลรีบพาพราวนภาไปตรวจดูคนไข้
“เจ็บหน้าอกหรือคะ” เธอถาม
พราวนภาค่อนข้างแปลกใจ เนื่องจากคนไข้ยังหนุ่มอายุ 20 ปีไม่มีประวัติโรคหัวใจอะไร
นอนโรงพยาบาลด้วยท้องเสีย ทำไมถึงเจ็บหน้าอก เธอจึงถามเพิ่ม
“เจ็บตรงไหนคะ อาการเจ็บเป็นอย่างไรบอกได้ไหมคะ”
“ตรงนี้” คนไข้ชี้ที่หน้าอกข้างซ้าย
“เจ็บใจเหลือเกิน น้องหญิงมาทิ้งผมไป”
......ทุกคนนิ่งไปชั่วอึดใจ ยกเว้นคนไข้หนุ่มที่กำลังตีอกชกหัวอยู่
“อ่า เสียใจด้วยนะคะ พรุ่งนี้ถ้าเข้มแข็งขึ้นแล้ว...หมอให้กลับไปทำใจที่บ้านได้นะคะ”
หลอกดาว! เธอคิดในใจ
‘ดาวอุตส่าห์สิ่งมาด้วยความเร็ว 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ...แล้วนี่อาร้ายยยย!!’
เธอกะความเร็วในการวิ่งเกินจริงไปนิดหน่อย
หากเห็นความคิดของพราวนภาในตอนนี้ คงจะเป็นภาพที่เธอกำลังอาละวาด ล้มโต๊ะ เตะกระสอบทราย
เฮ้อ...
พราวนภากลับมานั่งๆนอนๆในห้องพัก มีเพื่อนสองคนที่อยู่เวรคนละแผนกกันมาสมทบ
สองคนคุยกันสนุกสนาน แต่เธอนั่งเงียบๆ ยิ้มบ้างเล็กๆน้อยๆ แต่หัวใจไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย
โดยปกติแล้วแพทย์ใช้ทุนที่นี่จะไม่มีห้องพักส่วนตัวในโรงพยาบาลเนื่องจากหอพักกำลังก่อสร้าง
ทุกคนเลยมานอนรวมกันในห้องพักแพทย์ บนเตียงสองชั้นบ้าง บนโซฟาบ้าง
วันนั้นเธอโดนตามต้องเดินไปดูคนไข้ตลอดจนถึงห้าทุ่มจึงได้พักขาบ้าง
พราวนภาง่วงมากจนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
เธอรู้สึกตื่นขึ้นมาตอนตีหนึ่งแล้วร้องไห้เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่าย ‘เรามีแฟนแล้ว’
เสียงนั้นยังก้องชัดในความทรงจำ
ยังไม่ทันจะเคลิ้มหลับ
เสียงริงโทนของเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้นเนื่องจากโรงพยาบาลตามไปดูเคสที่วอร์ดที่เพื่อนดูแลอยู่
“ตกอยู่ในฤดูอกหัก ตกอยู่ในช่วงความรักที่มันเลวร้าย...”
วนไปวนมาแบบนี้หลายรอบกว่าเพื่อนเธอจะรู้สึกตัวตื่น
...อ้ากกก ดาวอินเข้าใจม้ายยย...พราวนภาร้องไห้หนักกว่าเดิม
“...Love of my life, you’ve hurt me
You’ve broken my heart and now you leave me…”
เสียงริงโทนของเพื่อนอีกคนดังขึ้นอีก
ว้ากกก!!! นี่จะฟังเพลงตื้ดๆสนุกสนานยิ้มแย้มกันไม่เป็นเหรออออ
พราวนภาเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นหงุดหงิดจนผลอยหลับไป