ที่ผ่านมา ก็เป็นฝ่ายเริ่มรู้สึกดี เริ่มรู้สึกชอบกับใคร ก่อนทั้งนั้น

สิ่งที่ตามมาคือผิดหวังตลอดทั้งๆ ที่เลือกชอบคนที่นิสัยแล้วนะ ไม่มองที่หน้าตาและฐานะว่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุด  คือคิดว่าเป็นแบบธรรมดาที่สุดแล้วอะ

ทั้งๆที่เค้าก็ไม่มีแฟน  ทั้งๆที่ทุกๆอย่างดูเหมือนจะเป็นใจให้หมด สุดท้ายเค้าก็มองคนที่หน้าตา เค้าก็เลือกคนที่น่ารัก

การเป็นคนที่วิ่งตาม หรือ ทุ่มเท ให้ใครสักอย่างมาตลอด แม้รู้ว่าถึงยังไงเค้าก็ไม่มองมา

ถึงรู้ว่าปลายทางมันต้องเจ็บต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังอยากจะให้โอกาสตัวเองเป็นล้านๆครั้ง ในการลองใหม่ ลองชอบใหม่

พอถึงจุดๆหนึ่ง เราก็อยากจุดเดินตามสิ่งเหล่านี้ แล้วก็กลับมาคิดว่า

บางทีอาจจะมีใครสักคนที่วิ่งตามเราอยู่ก็ได้ เรารู้ว่าการแอบชอบมันทรมานแค่ไหน การถูกปฎิเสธมันเจ็บขนาดไหน คำว่าอกหักเพราะรักเค้าข้างเดียวมันเป็นยังไง หรือ การที่ต้องคอยเสแสร้งยิ้มให้กับความรักที่สวยงามของพวกเค้า มันบาดลึกหัวใจขนาดไหน เราเบื่อที่ต้องโหลดแต่เพลงอกหักมาฟังคนเดียว เบื่อที่ต้องระบายความในใจให้น้องหมาที่บ้านฟัง เราเหนื่อย... มีใครเคยรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ย

ต่อจากนี้ไป เราเลยสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ชอบใครอีก จะไม่ทำร้ายหัวใจตัวเองอีก จะไม่ทุ่มเทและคาดหวังกับคนที่ไม่เคยเห็นเราในสายตา จะไม่วิ่งหาความรัก จะไม่ยุ่งกับคนที่ไม่มีสถานะชัดเจน ไม่พูดคำว่ารักกับใครก่อน

แต่เรา จะรอคนที่เดินเข้ามาหาเราก่อน คนที่กล้าที่จะใช้สถานะที่ชัดเจน คนที่กล้าพูดคำว่ารัก คนที่รักในตัวเรา นิสัยเรา และรับข้อเสียเราได้

การเป็นคนที่ถูกรัก คงไม่รู้สินะ ว่าคนที่รักเค้ารักคุณมาแค่ไหน

เราจึวควรรักคนที่รักเรา เราจะได้ไม่เจ็บ ใช่มั้ย

ใครที่รักคนที่รักเรา เจ็บปวดหัวใจบ้างไหมคะ