ผู้หญิงเราไม่ได้อยากเป็นผู้นำ แต่ในเมื่อเรามาตกอยู่ในสถานะที่ต้องเป็นผู้นำ มันเหนื่อยนะ บอกตรงๆ เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ เราอยากได้คนที่เราสามารถพึ่งพาได้ ยามเหนื่อยล้า คอยปลอบโยน ให้กำลังใจ ยามมีปัญหา อยากได้คนที่คอยปรึกษากัน ของเรา พึงพาไม่ได้ แถมยังเป็นคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่แคร์ความรู้สึกคนรอบข้างอีก ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ไม่ว่าเราผิดหรือถูก เรามีหน้าที่เดียว คือ ต้องง้อ รู้มั๊ยทำไมเราถึงง้อ เราคิดเพียงว่า ทุกวันเราก็เหนื่อยพอแล้วกับภาระการเป็นผู้นำ เราไม่อยากมีเรื่องที่มาทำให้ไม่สบายใจเพิ่มเข้าอีก ทุกครั้งที่เราต้องการเขา ต้องการกำลังใจ ต้องการความรู้สึกดีๆ หรืออะไรก็แล้วแต่จากเขา เราไม่เคยได้ ทุกอย่างเราผ่านมันมาได้ด้วยตัวเราเอง กำลังใจจากตัวเราเอง จนวันนี้ วันที่เขาต้องเจอสถาณการณ์ที่เลวร้ายผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกัน นอนด้วยกันทุกคืน เรากลับรู้สึกเฉยๆ กับสิ่งที่เขาเจอ ถ้าเป็นเมื่อก่อน เราจะดูทุกใจ ร้อนใจ เป็นเดือดเป็นร้อนแทนเขา แต่ตอนนี้ไม่ เราก้ไม่รู้ว่าทำไมเป็นแบบนี้ หลายครั้ง เขาบอกว่าเราเปลี่ยนไป เราอาจจะเปลี่ยนไปจริงๆ แต่สาเหตุคงเป็นเพราะตัวเขาเอง ที่สอนให้เราเป็นคนแบบนี้