ลูกพี่ลูกน้องเราเอง เป็นลูกคนโตของป้า เรียนยังไม่จบ ม.4 แล้วก็หยุดเรียนเองอย่างถาวร ไม่ไปโรงเรียนมาได้สัก 2 ปีแล้ว
เห็นแม่เค้าบอกว่า น้องเค้าเลือกสายการเรียนผิด ยากเกินไป เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ทำนองนั้น หรืออาจมีเหตุผลอื่นๆที่เราคนนอกไม่รู้
ตอนนี้ก็นอนตื่นสายอยู่บ้าน ในขณะที่แม่ทำงานขายของ เราไม่รู้วันๆน้องเค้าทำอะไรบ้าง คิดว่าแม่คงบ่นแล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ไม่รู้ผิดที่แม่ หรือที่ตัวลูก
ปู่ย่าพูดยังไงก็ไม่ไป ด่าว่าก็แล้ว เราก็แปลกใจที่ผู้ใหญ่บังคับเด็กไม่ได้ จะว่าไปเราก็ไม่ได้เห็นหน้าน้องมาหลายปีแล้ว เลยไม่รู้เดี๋ยวนี้เป็นยังไง

เอาเข้าจริงคนในบ้านเราก็เป็นห่วงและสมเพชเวทนา เพราะตอนนี้น้องค่อนข้างดื้อมาก พูดจาไม่เพราะ บางครั้งได้ยินว่าด่าแม่ตัวเองว่า(เ-ี้ย) นอกจากไม่เรียนแล้ว ก็ยังไม่ช่วยทำงาน พูดง่ายๆคือขี้เกียจ ที่บ้านก็กังวลว่าต่อไปจะคบคนไม่ดี กลายเป็นสก๊อยเข้าสักวัน
เวลาคุยกันบนโต๊ะอาหาร ก็พาลนินทาไปถึงพ่อเค้าอีก เดี๋ยวๆก็จะมีคนพูดว่า เลือดพ่อแรง (เนื่องจากพ่อเป็นเคยติดพนัน งานการไม่ค่อยทำ แต่ก็เลิกกับป้าไปนานละ) แต่เราคิดว่าไม่เกี่ยวที่พ่อเค้าหรอก น่าจะเป็นการเลี้ยงดูมากกว่า หรืออาจตัวเด็กเอง เพราะลูกคนเล็กอีกคนก็เห็นไปเรียนตามปกติ ไม่เกเร

ตอนได้ยินครั้งแรกเราว่ามันแปลกมาก แปลกที่ป้าเราไม่จัดการขั้นเด็ดขาด(หรืออาจบังคับจนเหนื่อยแล้วไม่ได้ผล) และเราก็ไม่เคยได้ยินเรื่องมีเด็กไม่ยอมไปโรงเรียน ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นจริงกับคนใกล้ตัว
สมัยก่อน เรามักได้ยินว่าถ้าครอบครัวยากจน อยู่ต่างจังหวัด พี่คนโตมักต้องเสียสละออกจากโรงเรียน จบ ป.6 แล้วออกมาช่วยพ่อแม่ทำงานส่งเสียน้องๆเรียน (แต่นี่ครอบครัวไม่ใกล้เคียงคำว่ายากจนเลยค่ะ)

เราว่าการเลี้ยงดูมีส่วนมากๆ เพราะถ้าเทียบกับครอบครัวของลุง ที่ระหองระแหงกับภรรยาเค้าตลอดมา แต่ลูกๆของลุงทุกคนก็ขยันเรียนกันหมด สอบเข้าโรงเรียนดีๆได้ จึงไม่น่าจะเกี่ยวกับความอบอุ่นในครอบครัวรึเปล่า แต่อยู่ที่การสั่งสอน