พอช่วงหลังจากจบป.6 ตอนนั้นเป็นช่วงวัยที่มีความสุข เกรดเฉลี่ยค่อยข้างดีครับ ส่วนพ่อแม่แยกทางกัน ปัจจุบันอยู่กับป้าลุงและยาย ที่เลี้ยงมาตั้งแต่เล็ก  หลังจากนั้นเข้าใกล้ถึงช่วงสอบติวเพื่อเข้ารรเอกชนดังในภาคตะวันออก แต่ไม่คาดคิดดันสอบติดโรงเรียนครับ ติดต่อพ่อว่าผมสอบติดโรงเรียนแล้วเลยอยากให้พ่อช่วยใช้จ่ายค่าชุดกับค่าเทอม แต่เขาดันตอบกลับมาบอกป้าว่า ถ้าเลี้ยงดูไม่ได้ก็เอามา ผมถึงกับอึ้งในสิ่งที่เขาพูดมาในตอนนั้น ป้าก็เลยบอกให้ลุงยอมหาเงิน3,000 เพื่อมาจ่ายค่าเทอมให้ผมได้เรียน แต่สุดท้ายมันก็ถึงหลักหมื่น จากที่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้วผมก็เข้าเรียนมาวันแรกปกติ ในช่วงที่ยังไม่มีเงินตัดแว่นก็ถือว่าลำบากครับ นั่งหลังห้องโดนครูว่า ทั้งสายตาเอียงตาขี้เกียจ เลยทำให้เรียนไม่ได้ จึงต้องลาออกมาเรียนรรแถวบ้าน
พอวันแรกสังคมค่อนข้างที่จะไม่ดีเลยครับ  ทำให้เลยไม่อยากไปโรงเรียน สุขภาพร่างกายกับจิตใจแยะไปหมด ทำร้ายตัวเองกินยาเกิดขนาดไม่บอกใคร จึงหยุดไปในช่วงเดือนธันวาจนถึงปีใหม่ ช่วงนั้นโทรหาป้าบ่อยจนเขาความดันขึ้นเพราะไม่อยากให้ผมคิดมาก เลยตัดสินใจเรียนกศนครับ
ในตอนนี้เก็บตัวไม่อยากไปไหน ฝังใจกับสิ่งที่คนอื่นเคยทำตลอด เคยเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นเยอะทั้งที่ตัวเองไม่เคยได้รับสิ่งนั้น  เคยภาวนาให้ตัวเองเรียนให้จบ
ปัจจุบันได้แว่นแล้วครับ แต่รู้สึกผิดมากที่ตัวเองไม่ได้เรียนแล้ว แต่ครอบครัวหาเงินส่งเรียนเพื่อให้มีอนาคตที่ดี รู้สึกผิดที่สุดในชีวิตครับ