เราเป็นผู้หญิงที่ยังไม่มีลูก แต่งงานมาแล้วเกือบ10ปีก็ยังไม่มีลูก พยายามที่จะมีนะ แต่ก็ไม่มี
แรกๆก็เสียใจแหละ แต่ตอนนี้ทำใจได้แล้ว (ออกไปในทางไม่อยากมีให้ลำบากแล้ววะ)
แต่อย่างไรก็โดนทำร้ายจิตใจมาตลอดๆ ก็รู้อะนะว่าสังคมไม่ได้ตั้งใจกัน แต่มันเหมือนโดนกรีดที่หัวใจทุกทีวะ
- ประจำเดือนมาทุกเดือน ก็เสียใจเป็นประจำทุกเดือน อยู่แล้วปะวะ
- ไปงานรวมญาติทีไรก็เจอคำถามแทงใจดำทุกที
  "เมื่อไรจะมีลูก" ก็ยิ้มแห้งๆตอบกลับ แล้วถอยหลังเดินหนีไป
  "จะคุมไว้ทำไม อายุมากแล้วปล่อยให้มีไปเถอะ" นั้น...รู้ดีด้วยว่ากุคุม 555 กุไม่ได้คุ๋ม มันไม่มีเอง
  "ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวคลอดเมื่อไรจะเอาไปให้เลี้ยงเลย" สัส กุเห็นหลุดกันกี่คนต่อกี่คน ก็ไม่เคยเห็นหัวนะ อย่ามาปากดี
  "มาๆ มาเอาไปเลี้ยงสัก อาทิตย์ไหม วุ่นวายมากที่บ้าน" ถามกุยัง ว่ากุอยากได้ไหม คงไม่มีเวลาอยู่กะผัว2ต่อ2ซินะ ยะ
  "โชคดีมีชัยน่าาา รวยๆ เฮงๆ แหม.....ไม่มีลูกสักทีเนาะ" แหม ยายๆ ป้าๆ เกือบดีแล้วเชียว ทำไมคำลงท้ายมันสมเพช แปลกๆ ฟะ
นี้คือบางส่วน ที่สังคมทำร้ายจิตใจ แบบที่เค้าไม่ได้ตั้งใจ (ฉันคิดงั้นนะ เพราะถ้ากุคิดมาก กุคงหาคำว่า ความสุข ไม่ได้ในชาตินี้แน่ๆ)

.....แต่....เมื่อวาน บอกได้คำเดียวว่า "จุก" มันเป็นการโดนทำร้าย เเบบโดน ตบหน้าหัน เหมือนหนังช่อง 8
สามีเล่าให้ฟัง ว่า ญาติเค้าพลาด เกิดท้องขึ้นมา (นางอายุเท่าเราเลยนะ) แล้วนางให้มาถามว่าเรา2คนต้องการรับเลี้ยงลูกนางไหม เพราะไม่อย่างนั้นก็จะเอาออก      เหยดดดดดดดดดด มั่นใจ ว่านี้คือ choice ให้กุเลือกแล้ว ว่างั้น
คือเหมือนวิ่งมา บีบคอ กุชัดๆ ถ้ากุไม่รับ คือ เด็กตาย โอ้ย...ชีวิตกุเนาะ โดนทำร้าย ซ้ำซากแท้ วะ
เลยถามสามีกลับไปว่า "แล้วเธอจะเอายังไง"
สามีตอบน่ารัก อะ "พูดถึง ถ้าเธอพลาดมีลูกขึ้นมา ฉันก็เลี้ยงได้อะนะ แต่ก็คงต้องให้แม่เธอเลี้ยงที่ ตจว" (เออ...สามีใช้คำว่า พลาดวะ ฟังดูดี 555)
สรุป....เราเลยตัดสินใจ ตอบปฎิเสธ ญาติสามีไป แล้วเก็บรอยแผลนี้ไว้อีก 1 แผล เช่นเดิม หึหึ (รึ...ควรทำไงดี คะ)