วันนี้มีเรื่อง feel good มาเล่าให้ฟังแต่เช้า ปกติตื่นเช้ามาทำงานอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงมาที่โรงจอดรถวางกระเป๋าไว้ที่ท้ายรถด้านบน แล้วก็ไปหยิบรองเท้าในตู้มาใส่พอใส่เสร็จก็ไม่ได้หยิบกระเป๋าเข้ามาในรถกระเป๋ายังคงวางอยู่ที่ท้ายรถขับรถออกมาเลยจากบ้านถึงปากซอยลาดพร้าว 101 ระยะทางประมาณ 1 กิโลเมตรขับมาด้วยความเร็ว
                 พอรถติดไฟแดงปากทางจึงจะหยิบโทรศัพท์มาดูแต่ปรากฏว่า เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้หยิบกระเป๋าเข้ามาในรถตายล่ะสิ!!!!!!ในนั้นมีโทรศัพท์สองเครื่องกระเป๋าสตางค์ของมีค่าอื่นๆกำลังจะลงไปดูที่ท้ายรถก็มีรถ mazda2 สีเงิน มาจอดต่อท้ายเพื่อรอไฟแดงมีผู้หญิงคนหนึ่งอายุ 20 กลางๆหน้าตาน่ารักแต่งตัวดีสไตล์เกาหลีๆเดินลงมาจากรถแล้วหยิบกระเป๋าท้ายรถมาเคาะกระจกบอกว่า

                 "พี่คะพี่ลืมกระเป๋าหรือเปล่าคะ"

                ผมนี่แบบไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงคิดตลอดว่ากระเป๋าคงคงกระเด็นกระดอนไประหว่างที่ผมขับรถมาจากบ้านกว่าจะถึงปากซอยลาดพร้าว 101 คงคิดว่าไม่ได้คืนคงต้องนั่งมอไซต์ตามหามันว่าหล่นที่ไหน คือเธอจะไม่ลงจากรถก็ได้เพราะตอนนั้นเช้ามากฟ้ายังไม่สางเลยประมาณตี 5. 45 น.แต่ธอก็มองเห็นแล้วก็ยังลงมาเคาะกระจกเรียก
                  ที่เล่ามาทั้งหมดเนี่ยก็คือกำลังจะบอกว่าสังคมจะน่าอยู่ถ้าคนเรารู้จักเอื้อเฟื้อและมีน้ำใจต่อกันขอบคุณเธออีกครั้งนะครับนางฟ้าเช้านี้