กระทู้แรกผิดยังงไงขอโทษด้วยน้า มาเข้าเรื่อง เรามีแฟนเราคบหาดูใจกันมา9จะ10เดือนแล้วเขาไม่เคยมีแฟนมาก่อนเราเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาเริ่มคบหาแบบจริงจังเราและเขาต่างพากันไปพบพ่อแม่ของเราทั้งคู่แล้ว เขาเป็นคนไม่โรแมนติกเทศกาศกาลหรือวันพิเศษวันสำคัญไม่เคยมีของขวัญหรือคำพูดหวานๆอะไรมีแต่เราที่ทำและไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่ตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไรเพราะคิดว่าคงเป็นเพราะเขาอ่อนประสบกาของการมีแฟนแล้วเราก็มีความสุข ที่เราได้ทำอะไรให้เขาแต่พอมาถึงวันวาเลนไทน์ที่ผ่านมาเราเคยบอกเขาว่าเราขอเสื้อเขาตัวนึงได้ไหม เอาไว้เวลาห่างกันจะได้เอาไว้กอดเวลาคิดถึง เขาบอกว่าได้เราดีใจเพราะมันจะเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ได้จากเขาถึงเราจะเป็นคนขอเองก็เถอะแต่พอถึงวาเลนไทน์เข้าจริงก็มีแค่เราที่ให้ของขวัญเขาคนเดียวเหมือนเดิม เราเฟลและน้อยใจมากแต่ก็ไม่ได้พูดไป แต่ใจเราเริ่มคิดถึงอะไรหลายๆอย่างเริ่มมองเขาไม่ดี คือตอนเขาป่วยไม่สบายเราก็พยายามไปหายามาให้เขากินทุกครั้งขนาดเรายุในโรงเรียนห้องพยาบาลมันปิด เรายังพยายามไปขอยืมมอไซจากอาจารย์เพื่อไปซื้อยาให้เขากินทั้งๆที่ตอนนั้นเรากับเขาทะเลาะกันอยู่แต่เราไม่เคยไม่ห่วงไม่เคยสนใจเขาเลย แต่พอเราไม่สบายนอนฟุบไปกับโต๊ะเขาไม่เคยมาถามเราเลยว่าไหวรึป่าวกินยาไหม โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากยุ่งเพราะทะเลาะกันอยู่เห็นว่านอนอยู่เดี๋ยวเราจะโมโหใส่คนรักกันมันก็ต้องถามต้องห่วงกันไม่ใช่เหรอตอนเขาลำบากเราไม่ใช่เหรอที่ซื้อขนมปังไปกินกับเขาซื้อขนมให้เพื่อนเขาเอาไปให้ตอนนั้นก็ทะเลาะกันอยู่ทำไมเราถึงทำแบบนั้นล่ะ เพราะเราห่วงเขาจนไม่สนว่าทะเลาะอยู่หรือป่าว มีอีหลายๆเรื่องไม่ว่าจะในเฟสบุ๊คไม่เคยตั้งสถานะไม่เคยโพสหาไม่เคยลงรูปคู่ถ้าเราไม่สั่ง ตอนแรกก็คิดว่ามันไม่สำคัญแค่เราครอบครัวเขาเราเพื่อนเขาเรารู้ก็พอ เราคบกับเขามาจะ10เดือนเรานับครั้งที่โทรคุยกันได้ไม่เกิน30ครั้ง ช่วงหลังเราทะเลาะกันบ่อยมากสาเหตุมากจากความน้อยใจสะสมของเราทำให้เราเริ่มงี่เง่ากับเขาเรากับเขา พอทะเลาะกันจะหายไปไม่คุยกันวัน2วันเป็นแบบนี้มาตลอด จนมันค่อยๆเกิดช่องว่างทีละนิดแบบไม่รู้ตัว พอครั้งสุดท้ายทะเลาะกันเขาหายไปเราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะทุกครั้งก็เป็นแบบนี้ สรุปเขามีคนอื่น พอเราให้เลือกเขาบอกเขาเลือกไม่ได้เรารู้ทันทีว่าเราหมดความหมาย เราตบหน้าเขาไปนึงครั้งมาจากเหตุผลนึงที่มีคนมาบอกเราเพื่อนของเขาเองมันเกินกว่าที่เราจะรับได้ พอเราหายโมโหเราจึงเรียกเขามาคุยเรายอมขอโทษเขาขอโอกาสให้เราแต่เขาบอกเราทำกับเขาแรงเกินไปเรากอดเขาทั้งน้าตาแต่เราได้แค่ความเฉยฉากลับมา เราถามถึงสถานะของเรา'เพื่อน' คือคำตอบที่เราได้มาจากเขา มันกลายเป็นครั้งสุดท้ายที่ทะเลาะกัน หลังจากนั้นก็ห่างกันมาเรื่อยๆ เราไปคบกับคนอื่นแต่ใจเรายังอยู่ที่เขาตลอด วันนึงเรากับแฟนกลับมาคุยกันอีกครั้ง แต่ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม เรารู้สึกอึดอัด ห่างเหิน และรู้สึกได้ถึงการไม่เอาใจใส่ ทั้งเราและเขา มันเหมือนกับเราทั้งคู่ไม่ได้แคร์ อะไรกับการที่อีกคนจะหายไปจากกันแล้ว จนวันนี้เราบอกเลิกเขาไปเพราะเขาไม่เคยคิดจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเราเลย เขาทำเหมือนทุกอย่างเป็นเรื่องเล่นๆ เราน้อยใจมาก เราหวังว่าเขาจะยื้อหรือขอโอกาสเราเหมือนที่ผ่านๆมา แต่เขากลับยอมไปง่ายๆ ไม่ขอโทษไม่ถามและบล็อคเราทุกช่องทาง เขาเลือกที่จะตัดเราออกทุกช่องทางการติดต่อ เราไม่เคยคิดตัดเขาไปจากชีวิตเลยทั้งตอนเลิกและยังไม่เลิก แต่เขาเลือกจะตัดเราออกตั้งแต่ยังไม่เลิก ตอนนี้เรายังร้องไห้อยู่ทุกคืน คิดถึงเรื่อราวต่างๆที่ทำด้วยกันมา เราตื่นกลางดึกทุกวันยังฝันถึงเขา ตื่นมาก็ยังคิดถึงเขา เรายังรักเขาอยู่ เราควรทำยังไงดี ควรไปง้อเขาไหมรึป่าว?