คือแฟนเราเขาก็เรียนจบแล้วมีหน้าที่การงานที่มั่นคง แต่เรายังเรียนอยู่ ปี2 เองอ่ะ ยอมรับนะว่าเรางี่เง่าก็ตามประสาผู้หญิงอ่ะ ขี้งอล ขี้น้อยใจ เราคิดมาตลอดนะว่าอยากได้แฟนที่รับตัวตนของเราได้ซึ้งพี่คนนี้เราคิดว่าเขาใช่สำหรับเราเลยแหละ จนคบกันมาได้สักระยะนึ่งมันคงเป็นช่วงหมดโปรอะไรหลายๆอย่างมันก็เริ่มเปลี่ยนไป เราเริ่มทะเลาะกันมากขึ้นอารัยที่เคยได้มันก็ไม่เหมือนก่อน เราบอกเลิกเขาหลายรอบนะแต่เขาก็ง้อมาตลอด
จนมีครั้งล่าสุดเขาไม่ง้อเราจนเราต้องเป็นฝ่ายกลับไปหาเขาเอง คือเราก็ผิดด้วยมั้งพี่เขารักเราและเราก็รักเขามากด้วย จนยอมทำอะไรหลายๆอย่าง ยอมเปลี่ยนตัวเองนะจากที่เคยงี่เง่ามากๆก็ใช้เหตุผลมากขึ้น ...พี่เขาบอกว่าเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องคุยกันทุกวัน คนเป็นแฟนกันไม่ได้คุยกันเป็นเดือน เป็นปีก็ยังเป็นแฟนกัน... ตอนนั้นไม่เข้าใจนะที่เขาบอกเราแบบนั้น เราทำไม่ได้แน่ๆ เราก็มีเหตุผลเหมือนกันเลยบอกพี่เขาไปว่าเราเจอกันคนละครึ่งทางไหม พี่เขาโอเคเราก็โอเค เราเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนคงไม่มีใครไม่น้อยใจแฟนหลอก ยิ่งแฟนเป็นคนบ้างานเอามากๆๆๆๆๆ เราต้องการเขา เราอยากมีคนดูแล เอาใจใส่ แต่ครั้งนี้เราเลือกที่จะเงียบ เก็บมันเอาไว้ มันเจ็บมากๆนะ เราไม่อยากให้เขามองเราเป็นเด็กกลัวเขารำคาญ จนวันนี้เราเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่เขาแล้วอ่ะ แต่เราไม่ได้มีคนอื่นนะแค่เหมือนมันชิน ชินจนไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้ว แล้วเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าเราเริ่มออกห่าง เขากลับมาทำดี เอาใจใส่ ห่วงหวง เหมือนพึ่งคบกัน
เขาคงรักเรา แต่เราว่า..เราไม่ได้รักพี่เขาแล้วอ่ะ.. ความรู้สึกดีๆมันหมดไปแล้ว
เราคิดจะบอกเลิกนะแต่ไม่กล้า เราคิดถูกแล้วใช่มั๊ย เราดูใจร้ายไปป่ะ ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกเลย มันสับสน เราควรทำยังไงดี T^T