พูดกันเลยนะค่ะ ไม่ต้องอ้อมค้อม!!
พอดีเราเป็นคนขี้เหงา ขี้น้อยใจ  อยากมีแฟนที่เอาใจใส่ดูแล แต่แฟนเราต้องดูแลและเอาใจใส่คนอื่นๆ โดยเฉพาะลูกของเขา
ตอนแรกเราคิดว่าเราเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่เขาเป็นได้ แต่พอมาถึงตอนนี้เราว่าเรายอมรับไม่ได้แล้วล่ะ ว่าเราจะต้องมานั่งน้อยใจทุกครั้งเวลาที่เขาไม่มีเวลาให้เราเลย ถ้าจะว่าเราเป็นคนใจแคบก็ไม่ใช่ เพราะที่ผ่านมา เราอดทนและเข้าใจในตัวเขามากๆ ยอมเสียสละอะไรให้หลายๆ ครั้ง ยอมน้อยใจ ยอมแอบร้องไห้ และรู้สึกเสียใจ เพือแฟนเรามาตลอด แต่บางครั้งเราก้อยากได้ความรักและการเอาใจใส่กันมากกว่านี้ อีกอย่างเรากับแฟนเราอยู่ห่างไกลกันมาก
บางทีเราคิดถึงแฟนเรา เราโทรหาแต่ก็คุยกันได้ไม่นาน บางทีไม่มีเรื่องอะไรที่จะคุยกันด้วยซ้ำ (เพราะอะไรก็ไม่รู้)  แต่เราก็เข้าใจนะว่าเราก็เครียดกับปัญหาหลายๆ อย่างที่เข้ามารุมถาโถมจนแฟนเราเขาก็รับไม่ไหว เราก็พยายามจะไม่งี่เง่า เอาแต่ใจ แต่บางทีเราก็เป็นผู้หญิงคนนึงที่มีอาการน้อยใจบ้าง เราไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เราว่าเราจะถอยออกมาดีมั้ย? แต่พอเราเคยบอกแบบนี้กับเขา เขาก็ไม่เคยจะยอมบอกเลิกราเราเลย มีแต่พูด และอธิบายให้เราฟัง และอยากให้เราเข้าใจ แต่เราคงต้องการมากกว่านี้มั้ง เราเลยรู้สึกแบบนี้ เราต้องเข้าใจเขามากๆๆ ใช่มั้ย? ทีผ่านมาเราไม่เข้าใจเขาเลยหรอ?? - -*

** เราห่างกับแฟนเรา 12 ปี แฟนเราเป็นพ่อหม้ายลูกติด 1 คน ส่วนเราเป็นคนโสด ไม่เคยมีครอบครัว
** อาจจะอ่านไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เรามันพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง **แต่แค่อยากจะระบาย ** เพราะเราพูดอะไรกับใครไม่ได้ T.T