ลุงกับป้าแบ็คแพ็ครอบโลก ตะลุยหิมะญี่ปุ่น นั่งรถไฟ 15 วัน จากเหนือสุดถึงใต้สุด
ตอนที่ 5 ฮาโกดาเตะ เกาะฮอกไกโด
                                   
                                   
สิ่งที่เรากังวลก็คือ ถ้าไปถึงดึกเกิน ก็จะหาโรงแรมไม่ได้ รถไปถึง Hakodate เวลา 21.20 น. ที่สถานีมีป้ายโฆษณาโรงแรม Sun City บอกราคา 5,000 เราไม่แน่ใจว่าต่อห้องหรือต่อคน เราขอให้หนุ่มยุ่นช่วยดูแผนที่ให้ เขาไม่แน่ใจ พาเราไปถามจนท. ตรงทางออก เขามีแผนผังเมือง ชี้ให้เราดูว่า ตรงออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย แต่เราเลือกเลี้ยวขวา เพราะเห็นมีโรงแรมอยู่ถัดจากโรงแรมใหญ่อยู่รอบสถานี
                                   
                                   
เดินผ่าน Hakofate Morning Market ข้ามไปที่โรงแรม New Othe ท่าทางจะถูกที่สุด เดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 เจ้าของบอกว่าเต็มแล้ว เราจึงข้ามไปฝั่งตรงข้ามเป็นโรงแรมในเครือโรงแรมโตเกียว แต่อ่านชื่อไม่ออก ถ้าเป็นสมาชิกจะได้ลด 10% ถ้าสมัครและจ่ายค่าสมัคร 1ม500 จะได้ลดทันที เราไม่ได้สมัครเพราะไม่คิดว่าจะคุ้มค่า จ่ายค่าโรงแรมไป 5,780 เยน ประมาณ 1,850 บาท เป็นห้องราคาประหยัด มีทุกอย่างให้
                                   
                                   
เสาร์ 5 มีนาตม 2559 เวลา 06.00 น. ออกจากโรงแรมไปตลาดเช้า ตลาดเริ่มเปิด แต่ยังไม่พร้อมที่จะขาย เดินลัดไปออกหลังตลาด เดินต่อไปที่ท่าเรือ เจอหนุ่มจากมิจิ ขอให้ช่วยดูแผนที่ทำให้รู้ทิศทางเพราะมีภูเขาเป็นจุดสำคัญ เดินต่อไปที่ภูเขาถึงสถานีกระเช้าที่เขาเรียกว่า Rope Station ไม่ไกลจากบริเวณนั้นมีวัดพุทธ โบสถ์คริสต์ และมัสยิดอิสลาม
                                   
                                   
                                   
                                   
                                   
ถนนในฮาโกดาเตะไม่มีหิมะแล้ว มีแต่บนฟุตบาทต้องเดินบนหิมะ คนญี่ปุ่นมีวินัยมากแม้จะต้องเดินบนหิมะพวกเขาก็ไม่ลงไปเดินบนพื้นถนนที่ไม่มีหิมะ การข้ามถนนก็เช่นเดียวกันพวกเขาจะข้ามเฉพาะที่มีม้าลาย และรอสัญญาณก่อน แม้จะไม่มีรถพวกเขาก็รอ ที่นั่นเราเพิ่งถึงบางอ้อ ว่าทำไมถนนในย่านที่มีผู้อยู่อาศัยหนาแน่นจึงต้องปูด้วยหิน เพื่อกันลื่นตอนหิมะเริ่มละลายนี่เอง
                                   
                                   
                                   
                                   
เราเจอคุณยายอายุไม่น่าจะน้อยกว่า 80 เดินออกกำลังกาย แม้จะไม่รู้ภาษาอังกฤษแต่ดูแผนที่เป็นเธอพยายามบอกเส้นทางที่จะไปซิตี้ฮอลให้กับเรา ขากลับก่อนถึงโรงแรม เรางงเล็กน้อย ว่าเราเลี้ยวถูกหรือผิด พอดีเจอสาววัยรุ่นตัวเล็กจึงถามหาตลาดเช้า เราเดินไปพร้อมกับเธอ แวะที่ตลาดอาหารทะเล ราคาไม่แพงมากแต่เป็นของสดสำหรับซื้อไปประกอบอาหาร เราซื้อปลาหมึก หยองติดราคา 500 แต่ขายแค่ 400 ประมาณ 128 บาท นับว่าไม่แพง
                                   
                                   
                                   
หนุ่มคนขายนับเหรียญจากมือป้าแบบอี่ เอ๋อ ซาน ซื่อ ป้าถามว่าเป็นคนจีนเหรอ เขาบอกว่าเป็นญี่ปุ่น เรากลับไปอาบน้ำแล้วเช็คเอ๊าท์ เดินไปสถานี JR ขอตั๋วไป Aomori เวลา 10.21 น. ซื้ออาหารที่ 7-11 ในสถานี เป็นแซนด์วิช พาย ขนมปัง อาหารประเภทข้าวแพงมาก ข้าวปั้นก้อนเล็กๆ ราคาอย่างต่ำ 278 เยน ป้าเป็นคนแพ้อาหารญี่ปุ่นไม่กล้าซื้อเพราะกลัวเสียของ เคยกินซูชิแล้วอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงเพราะทนกลิ่นคาวไม่ได้ และไม่ชอบวาซาบิ เวลาเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นต้องเลือกเมนูที่ควันฉุยจึงจะไปรอด และไม่เคยใฝ่ฝันว่าจะไปญี่ปุ่นเลย
                                   
                                   
แต่พอได้ไป ประทับใจในความสะอาด มีวินัย และห้องน้ำฟรีทุกที่ มีกระดาษชำระ น้ำอุ่น น้ำเย็น โรงแรมทุกแห่งที่นอนมาแล้ว 3 คืน มีสิ่งของที่จำเป็นต้องใช้ในการอาบน้ำ สระผม แปรงฟัน โกนหนวด ถ้าเราไม่เรื่องมากก็ไม่จำเป็นต้องพกพาให้หนักเป้ กระดาษชำระก็เช่นกัน มีให้เหลือเฟือทั้งในห้องน้ำและหน้ากระจก การเดินเที่ยวในญี่ปุ่นคค่างจากยุโรป ตรงที่ไม่ได้กลิ่นฉี่เลย เพราะมีห้องน้ำฟรีให้ใช้ตามสถานีและสถานที่สาธารณะ
                                   
                                   
ไม่มีคนไร้บ้าน หรือวัยรุ่นออกไปอยู่ตามถนน เด็กแว้นกับสะก๊อยตัดไปได้เลย พวกเขาชอบคนเก่ง เราไม่เห็นคนสวย หล่อ อย่างมากก็แค่ดูดี เท่ น่ารัก ใส่บิ๊กอาย ไม่เห็นมีคนเกะกะระราน คนญี่ปุ่นดูสุภาพมาก ตลาดอาหารทะเลไม่มีกลิ่นคาว ตลาดแห้ง ไม่เฉอะแฉะ ดูไม่เหมือนขายของสด ผลไม้ในตลาดแพงมาก แอ๊ปเปิ้ลลูกละเกือบ 100 บาท รอบๆ ตลาดมีร้านขายปูบริการนึ่งให้ด้วย ผู้คนสุภาพ และยังไม่เห็นคนไร้บ้านเลย