เคยทำเรื่องนี้สัมภาษณ์คุณหมอเเละนักโภชนาการมามาก
สิ่งหนึ่งที่เราเห็นตรงกัน คือ
การปนเปื้อนที่มากขึ้นของวัตถุดิบต่างๆ เเละสิ่งเเวดล้อม โดยมีเเม่เป็นผู้ถ่ายทอดค่ะ
นั่นหมายถึงพ่อแม่อาจจะไม่ได้เเพ้อะไรเลย เเต่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมลผิษ
อุปโภคบริโภควัตถุดิบที่เป็นสารเคมีที่เกิดการสะสมอยู่ในร่างกาย
ซึ่งผลกระทบมันจะไม่เหมือนไข้หวัดหรืออาการท้องเสีย ที่เป็นพิษเเก่ร่างกายเเล้วเเสดงอาการทันที
เเต่จะได้รับการถ่ายทอดไปยังลูก เเละเนื่องจากลูกยังมีร่างกายที่อ่อนเเอระบบต่างๆ ยังทำงานได้ไม่เต็มที่
ทำให้ร่างกายต่อต้านสิ่งที่ร่างกายคิดว่าเป็นพิษ

ตัวเราเองโชคดี ที่ลูกชายไม่เเพ้อาหารอะไรเลย กินได้ทุกอย่าง
เเต่เขาก็เเพ้อากาศ เเพ้ฝุ่นควัน เเพ้ไรฝุ่น มีน้ำมูกตลอด จนลามเป็นไซนัสอักเสบ
เรื่องอาหารการกิน เอาจริงๆ คือหลีกเลี่ยงยากมากๆ ยิ่งถ้าไม่ได้กินวีเเกน
พวกอาหารทะเลกินไปมีโลหะหนัก เนื้อหมูวัวไก่เป็ดทั้งหลายเเน่นอนว่าถ้าไม่ปนเปื้อนตอนเลี้ยงก็ปนเปื้อนตอนชำเเหละ
หรือถ้าไม่ปนเปื้อนเลย เเต่มันก็มีฮอร์โมนที่หลั่งออกมาตอนโดนฆ่าอยู่ดี

สมัยปู่ย่าตายายเด็กๆ สมัยที่ยุคอุตสาหกรรมไม่เฟื่องฟู
กินอาหารไทยง่ายๆ เเบบผักจิ้มน้ำพริก เเกงผักเยอะๆ กับเนื้อปลา
หลักๆ ก็มีเเค่เนื้อปลาที่กินประจำ เเล้วมันก็ไม่ใช่ปลาเลี้ยงด้วย เเต่เป็นปลาจับจากเเม่น้ำลำคลอง
เราไม่ได้บ้าเศรษฐกิจเเบบทุกวันนี้

เเต่จะโทษใครได้ มนุษย์เป็นผู้ก่อ สิ่งที่ทำมันก็เป็นบูมเมอเเรง กลับมาทำร้ายมนุษย์ด้วยกันเอง อย่างที่เห็นได้ชัดทุกวันนี้