เหตุการณ์ต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว "เตือนคนที่ไว้ใจเพื่อน"
เพื่อนA ยอมทำหนังสือสัญญากู้ยืมเงินแล้ว ในตอนนี้ จะเรียกว่า ลูกหนี้ แทน

หนังสือสัญญาฯ กลายเป็นเพียงกระดาษฉบับหนึ่ง เพราะลูกหนี้ไม่ทำตามที่ตกลงกันว่าจะต้องผ่อนให้ทุกเดือน
คุณหญิง รอจนกระทั่งเวลาผ่านไป 6 เดือน โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอพยายามขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ยังพอมีคนที่มีน้ำใจอยู่บ้าง
ที่แนะนำทางช่วยเหลือ แนะนำคนที่น่าจะช่วยได้
แต่เขาเหล่านั้น ต่างก็มีธุระมากมาย จึงไม่มีใครยื่นมือ ออกมาจริง ๆ

จนเธอได้พบผู้ใหญ่ที่ยอมช่วย ยอมสละเวลาอันมีค่าของท่าน
รับฟังปัญหา และได้ช่วยนำทางไปยื่นเรื่องที่ศาลจังหวัด
คุณหญิงทั้งกลัว และเครียด ด้วยเธอเป็นคนรักสงบ แต่ก็ต้องอดทน
ทำตามที่ผู้ใหญ่แนะนำจนถึงขั้นตอนของการประนีประนอมยอมความ
ได้เอกสารที่ออกโดยศาลจังหวัดมาอีกฉบับ ซึ่งข้อตกลง ก็ไม่ได้ต่างจากเดิม
คราวนี้ได้เงินผ่อนรายเดือนตามที่ตกลงไว้

จนกระทั่ง ถึงกำหนดต้องชำระที่เหลือทั้งหมด แต่คุณหญิงก็ยังได้เป็นเงินผ่อน
เธอตัดสินใจติดต่อหาภรรยาของลูกหนี้ (ซึ่งเขาก็มีฐานะ)
ให้ช่วย (อะไรก็ได้) เพื่อให้เป็นไปตามคำสั่งศาล
หลังจากการติดต่อ ลูกหนี้ก็หยุดผ่อนรายเดือน

คุณหญิง ต้องกลับไปรบกวนผู้ใหญ่ให้ช่วยเหลืออีกครั้ง เล่าถึงความเป็นไปให้ทราบ
ผู้ใหญ่จึงช่วยนำทางดำเนินการยึดทรัพย์
ฝ่ายลูกหนี้ให้ญาติที่เรียนกฏหมายออกหน้าเคลียร์ปัญหา และติดต่อหาคุณหญิง
เพื่อจะเอาเปรียบทุกวิถีทาง ไม่มีความสงสารหรือเห็นใจ ผู้หญิงตัวคนเดียว
นอกจาก พวกเขาไม่รู้บุญคุณในการที่คุณหญิงเคยให้ความช่วยเหลือแล้ว ยังแสดงวาจา...
(ตอนที่คุณหญิงให้ความช่วยเหลือนั้น หนึ่งในค่าใช้จ่ายที่ลูกหนี้อ้างถึง
มีค่าการศึกษาของญาติด้วย แต่จะมีใครที่รู้)

เสียดายเพียงว่า จำนวนเงินที่ได้คืนไม่ครบตามที่สูญเสียไป
ยังขาดไปหลายหมื่นบาท แต่ก็ทำได้เพียงเท่านี้
อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร