วันนี้จะคุยกันถึง สำนวนญี่ปุ่น บทหนึ่งที่ว่า “ห้าสิบก้าวหัวเราะเยาะหนึ่งร้อยก้าว”

สมัยจั้นกั๋ว เจ้าครองแคว้นหนึ่ง

มีความภาคภูมิใจในการปกครองบ้านเมืองของตนเองว่า...
"ช่างดีมีศีลธรรมซะเหลือเกิน" ในขณะเดียวกันก็ดูแคลนเมืองข้าง ๆ ว่า
"ปกครองไม่ดี สู้ตนไม่ได้" แต่ก็สงสัยว่า แล้วทำไมพวกราษฎรจากเมือง
นั้นจึงไม่หนีอพยพมาเมืองของตนเพื่อพึ่งบารมีเลยนะ

จึงไปถามท่าน “เมิ่งจื้อ” ว่า เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น

ท่านเมิ่งจื้อจึงกล่าวว่า...

“มันก็เหมือนกับตอนที่มีศึกสงคราม เวลารบแพ้ ทหารที่ขี้ขลาดกลัวตาย
ก็จะวิ่งหนี คนที่วิ่งหนีไปได้หน่อย (ห้าสิบก้าว) ก็จะหัวเราะเยาะคนที่วิ่ง
หนีไปไกลแล้ว (หนึ่งร้อยก้าว) ว่า ขี้ขลาดตาขาว ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็วิ่ง
หนีมาเหมือนกัน”

(ท่านเมิ่งจื้อแอบจิกเจ้าครองนครนั่นอยู่เหมือนกันว่า ท่านก็ไม่ได้ปกครอง
บ้านเมืองดีไปกว่าเพื่อนบ้านสักเท่าไหร่หรอก อย่า “ห้าสิบก้าวหัวเราะเยาะ
หนึ่งร้อยก้าว” เลย)

                           .............................

แต่เอ๊ะ! จขกท ตั้งใจจะว่าอะไร เกี่ยวกับการทำงานบริหารบ้านเมืองเหรอ
ไม่ใช่หรอกนะ แค่อยากจะพูดถึง ล็อคอินๆนึงว่า ตัวเองที่สักแต่ว่าคนอื่น
ไปหลบซ่อนอยู่มุมใหนมารึเปล่า หายไปนานเพิ่งจะกลับมา ดังนี้ว่า

ตัวเขาเอง ก็ไม่ได้ต่างอะไรจาก ที่ไปกล่าวหาดูหมิ่นเค้าไว้เลยแถมยัง
น่าอายกว่าด้วยซ้ำ แค่ร่างของเค้าตอนนี้ก็มีนับไม่ถ้วนแล้ว หลายๆคนก็
รู้ไส้รู้พุงดีหมดแล้ว แต่ก็ยังมีตัวตนใหม่ๆออกมาอยู่ตลอดๆ

ระวังนะ จะสลับล็อคอินผิดขึ้นมา แล้วจะหาว่าไม่เตือน