รุ่งเช้า เมื่อท้องฟ้าเริ่มสว่าง ดาวเดินลงมาจากชั้นสองของบ้านพี่แก้มอย่างเร่งรีบ แต่ภูที่นั่งทำงานอยู่ในส่วนของร้านได้ฉวยมือเอาไว้ สีหน้าของดาวดูไม่ค่อยดี แววตาสั่นกลัว ใบหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

"นี่นายจะรั้งฉันไว้ทำไมปล่อยนะ" ดาวพยายามสะบัดมือ แต่ภูก็ยิ่งจับไว้แน่น

"เธอเป็นอะไรไปดาว จู่ๆก็จะกลับ...."แต่ยังไม่ทันที่ภูจะพูดจบน้ำตาก็ค่อยไหลออกมาจากดวงตาของดาวที่เต็มไปด้วยความกลัว

"ฉันกลัว ฉันไม่ไหวแล้ว เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ เมื่อจะหลับตาภาพมันก็ตามมาหลอกหลอนอยู่ตลอด ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันไม่ทำแล้วแล้ว"ดาวระบายความรู้สึกออกมาเป็นชุดกับน้ำตาที่ไหลออกมาราวเขื่อนแตก ภูดึงร่างอันสั่นเทาของเด็กสาวมากอด ใบหน้าของดาวซบลงบนหน้าอกภู เธอร้องไห้อย่างไม่มีกั๊ก มือของชายหนุ่มตระกองกอด ส่วนอีกข้างก็ลูบหัวของเด็กสาวอย่างแผ่วเบา

"ฉันขอโทษนะ" เป็นคำพูดที่แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

พอร้องไห้ได้ซักพัก ดาวก็ตั้งสติได้ พร้อมกับที่พี่แก้มตื่นนอน เมื่อพี่แก้มเห็นหน้าดาวก็ตกใจรีบมาถามไถ่เป็นการใหญ่ ดาวก็ได้แต่บอกปัดว่าไม่เป็นไรพร้อมกับขอตัวไปอาบน้ำอาบท่าที่บ้าน

"ดาวเดี๋ยวเสร็จแล้วไปกับฉันหน่อยนะ วันหยุดฉันอยากพาเธอไปรู้จักกับคนๆหนึ่ง" ดาวพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป จากนั้นพี่แก้มก็รีบมาถามเรื่องราวกับภูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ภูก็มีท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้ ว่าจะเล่าให้พี่แก้มดีหรือเปล่า

"พี่แก้มรับได้จริงๆใช่มั้ยครับถ้าผมจะเล่า"ภูทำหน้าจริงจังจนพี่แก้มตกใจ จนพี่แก้มบอกไปว่ายังไม่ต้องก็ได้ เพราะดูเหมือนเธอก็พอจะรู้ๆอยู่ว่าเกิดอะไรขึ้น

"จริงๆเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าผมเจอข้อสรุปของเหตุการณืทั้งหมด ผมคิดว่าน่าจะแก้ปัญหาได้ครับ" เมื่อได้ยินถึงคำว่าแก้ปัญหาพี่แก้มก็หันมาถามด้วยความสนใจ

"ตกลงบ้านพี่มีผีจริงๆใช่มั้ย"พี่แก้มถาม แต่ภูก็ทำได้เพียงแต่พยักหน้า พี่แก้มดูเหมือนจิตตก แต่เหมือนว่าแกทำใจไว้แล้วว่าอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

"จากเหตุการณ์เมื่อคืน ทั้งอาการของดาว ภาพถ่ายจากกล้อง และหลักฐานสนับสนุนทั้งหมด ผมยืนยันว่าบ้านนี้มีผีครับ"ภูตอบอย่างจริงจัง จนทำให้พี่แก้มรู้สึกกลัว

"แต่ถ้ายังไง ตอนเย็นถ้าลุงดาบกลับ ผมอยากจะคุยรายละเอียดอย่างจริงจังอีกครั้งหนึ่ง เพราะเดี๋ยวผมจะต้องพาดาวไปหาคนรู้จักของผมไม่อย่างนั้นงานนี้อาจจะล่มได้ครับ แล้วก็..." ภูค้นหาอะไรบางอย่างในโทรศัพท์จากนั้นก็ยื่นให้พี่แก้มดู

"สมศรี  พงษ์ประไพ ใครเหรอคะ?" พี่แก้มสงสัยเมื่อได้เห็นชื่อนี้

"เจ้าของบ้านหลังนี้คนแรกครับ ผมเห็นชื่อในโฉนด ก่อนที่จะจำนองกับธนาคารจากนั้นก็เปลี่ยนมือมาจนถึงลุงดาบ ซึ่งคนก่อนหน้าลุงดาบเหมือนจะเป็นญาติ นามสกุลเดียวกัน น่าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่เจ้าของบ้านคนแรกนี่แหละที่ผมสงสัย ก็เลยอยากฝากให้พี่แก้มลองไปถามคนแถวๆนี้ที่อยู่มาตั้งแต่สร้างหมู่บ้านได้มั้ยครับ"

"จะลองดูนะคะ แต่ถ้าพูดถึงคนที่อยู่มาตั้งแต่สร้างหมู่บ้าน ที่ฉันรู้จักก็คงจะมีแต่พ่อของดาวค่ะ" เมื่อได้ยินชื่อของดาว ภูก็สนใจขึ้นมาทันที

"พ่อของดาวเหรอครับ"ภูถามย้ำไปอีกครั้ง

"ค่ะ ได้ยินมาว่าพ่อของดาวเค้ามาสร้างหมู่บ้านนี้ แต่ไม่ได้ย้ายไปกับกลุ่มคนงาน เจ้าของหมู่บ้านเลยยกบ้านหลังท้ายหมู่ พ่อของดาวก็เลยอยู่มาตลอดทำงานรับจ้างซ่อมนั้นซ่อมนี้และก็เป็นยามด้วยค่ะ"พี่แก้มเล่า

"ถ้าอย่างนั้นก้ดีเลย ถ้าพ่อของดาวไม่ลืมไปซะก่อนเราน่าจะไขปริศนานี้ได้ครับ"

"ปริศนาอะไรเหรอคะ"พี่แก้มยังคงสงสัย

"เอาไว้บอกตอนเย็นดีกว่าครับ" ภูยิ้ม

.......................................................

"เดี๋ยวหนูไปก่อนนะคะพ่อ" ดาวที่แต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ดูทะมัดทะแมงได้ลาพ่อขอเธอเพื่อจะออกไปธุระกับภู

"จ้า รักษาตัวด้วยนะ ว่าแต่ดาวเมื่อคืนไปนอนกับแก้มเค้าเป็นไงบ้างล่ะ" จู่ๆพ่อของดาวก็ถามเมื่อเห็นสีหน้าของแก้มดูแปลกๆไป

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะพ่อ พ่อสบายใจได้นะคะ"ดาวยิ้มให้ แต่รอยยิ้มนั้นดูเหมือนฝืนๆจนพ่อของเธอสังเกต

"ถ้าอย่างนั้นก็ระวังตัวด้วยนะ อย่าฝืนมากนักล่ะ พ่อเป็นห่วง"

"ขอบคุณค่ะพ่อ"ดาวกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ปั่นจักรยานออกไป เมื่อพ่อเห็นดาวลับตาไป พ่อจึงพูดอะไรบ้างอย่างออกมาคนเดียว

"ฝากดูแลลูกของเราด้วยนะแม่"

........................................

ตอนเช้าในวันหยุดในกรุงเทพ ถนนดูโล่งกว่าเดิมนิดหน่อย แต่ก็ถือว่าติดเอาการ ภูกับดาวนั่งหน้าหน้ารถตู้สองคน บรรณยากาศในรถดูอึดอัดโดยเฉพาะกับดาว เธอไม่รู้จะเริ่มประโยคสนทนายังไง จึงได้แต่นั่งเกร็งๆอยู่อย่างนั้น เมื่อภูหันมามองเค้าก้ได้แต่ยิ้ม

"ไม่เคยนั่งรถหรือไง นั่งตัวแข็งทื้อเชียว"ภุพูดหยอก

"เคยสิบ้านฉันก็มีรถนะ แต่นั่งกับนายมันรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูก"เหมือนว่าอาการของดาวจะเริ่มดีขึ้นถึงสามารถต่อปากต่อคำกับภูได้

"รู้มั้ยฉันจะพาเธอมาเจอกับใคร" คำถามที่ภูถามขึ้นมาลอย ทำให้ดาวรู้สึกว่าเขากำลังกวนโมโหเธออยู่

"ฉันจะรู้กับนายมั้ยหะ แต่ถ้านายพาฉันไปทำมิดีมิร้ายได้เห็นดีกันแน่" ดาวพุดพร้อมกับทุบไปที่ต้นขาภูทีหนึ่ง

"โอ๊ย! ทำอะไรของเธอเนี้ย"ภุโวยขึ้นมา ดาวก็เชิดใส่พร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"อันที่จริงที่ฉันพาเธอมาหาเค้า ก้เพราะเรื่องของเธอเมื่อคืนนั่นแหละ" น้ำเสียงของภูเริ่มเปลี่ยนไป จนทำให้ดาวเริ่มคิดถึงมันอีกครั้ง

"นี่นายหมายถึงที่ฉันโดนผีหลอกเหรอ" ดาวถาม

"เปล่า ฉันหมายถึงเธอกำลังกลัวต่างหาก"คำพูดของภูทำให้ดาวประหลาดใจ

"กลัวงั้นเหรอ"ดาวเอ่ยขึ้นมาเบาๆแต่เหมือนภูจะได้ยิน

"เค้าเรียกว่าอาการ sleep paralysis หรือผีอำนั่นแหละ แต่เป็นแบบที่เกิดขึ้นจากผีของจริง" ดาวนั่งเงียบตั้งใจฟังในสิ่งที่ภูพูด

"ปกติการถูกผีอำเป็นความผิดปกติของการสั่งงานของสมองคือ คือไม่สามารถขยับตัวได้ แต่ฝันว่ากำลังตื่นอยู่ และมีอาการหลาดกลัวร่วมด้วย แต่ถ้าถูกผีอำจริงคือ การเกิดความกลัวจากภูติผี ทำให้เกิดกระบวนการย้อนกลับ ทำให้สมองไม่สามารถสั่งการให้ขยับร่างกายได้ และมันคือสั่งที่เกิดขึ้นกับเธอ"พอภูพูดจบ ก้ทำให้ดาวอึ้งไปพักหนึ่ง

"ฉันกลัวงั้นเหรอ" คำพูดที่แผ่วเบาของดาว มันวนเวียนซ้ำๆอยู่ในหัวของเธอ ไม่ใช่เพราะเะอกลัว แต่เธอรู้สึกว่าเธอไม่อยากอ่อนแอกับความกลัวอีกต่อไป
..............................................................

คำผิดทักมาได้ครับจะแก้เรื่อยๆถ้ามีคนอ่านจะมาต่อให้

ตอน1-1 http://ppantip.com/topic/34830541

ตอน1-2 http://ppantip.com/topic/34839276

ตอน1-3 http://ppantip.com/topic/34847169

ตอน1-4 http://ppantip.com/topic/34854680

ตอน1-5 http://ppantip.com/topic/34858760

ตอน1-6 http://ppantip.com/topic/34870989

ตอนต่อไป http://ppantip.com/topic/34953801


หายไปหลายวันพอดีต้องปรับแก้พล็อตก็เลยไม่ได้เขียนซักที ยังไงถ้ายังมีคนอ่านอยู่ก็ขอเม้นให้หน่อยนะครับ