ผมมีความรู้สึกที่ว่า ผมไม่เคยรักแม่กับพ่อ หรือยายของผมเลย ไม่เคยคิดห่วงเขาด้วยซ้า
พ่อทิ้งผมไปเมื่อผมยังเด็ก เจอกันเป็นครั้งเป็นคราว เลยเฉยๆทุกครั้งเวลาเจอกัน
ส่วนแม่ก็เดียวดีเดียวร้าย พอผมดีด้วยท่านก็ด่า พอผมเงียบก็หาว่าผมมึน แต่พอผมพูดว่า ให้คุยกับผมดีๆครับแม่ แม่ก็บอกผมก้าวร้าวและเถียง
ส่วนยาย เขาเลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็ก แต่ยอมรับว่าแกเลี้ยงดีมาก แต่เวลาแกด่า แกไม่เคยถนอมน้ำใจเลยครับ แล้วก็ชอบเห็นคนอื่นดีกว่าจนบางทีผมแอบน้อยใจด้วยซ้ำแต่ก็ไม่พูดอะไร โดนมาตั้งแต่ยังเด็กจนโต พยายามคิดแล้วครับ ว่าแกเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก ตั้งใจไว้ว่ามีงานทำดีๆจะเลี้ยงแก เลี้ยงแม่
แต่พอทั้งสองคนนี้ด่า ผมแค่บอกว่าให้พูดกับผม กับน้องชาย -น้องสาวดีๆ แกกลับด่าหาว่าผมก้าวร้าว ( อีกแล้ว ) ชอบเถียงผู้ใหญ่ ?
กำลังใจสักนิดก็ไม่เคยมี แต่ผมมีความรู้สึกว่า ผมรักลูก รักเมีย รักเพื่อนมาก แต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกรัก " คนในบ้าน " ที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆก็ไม่รู้
ผมจะต้องทำไงดีครับ กำลังใจส่วนใหญ่ก็ได้จาก เพื่อน คนรอบข้าง คลิปวีดีโอคนสู้ชีวิต แค่นั้นเอง ผมอยู่บ้านผมไม่เคยมีความสุขเลยครับ
แต่ก็ต้องทนอยู่ เพราะสงสารแก แต่รู้สึกว่าความรักความห่วงใย มันไม่มีเลย ผมกลายเป็นคนด้านชาต่อทุกสิ่ง อยากอยู่คนเดียว เวลาอยู่บ้าน
เปิดใจคุยก็แล้ว ใจเย็นก็แล้ว จนตอนนี้ผมเป็นเหมือนโรคซึมเศร้าไปแล้วครับ ไม่มีความสุขเลย ผมควรหนีออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นดีใหม
ผมปกติใหม ผมควรทำอย่างไรดีครับ ตอนนี้บ้านมีปัญหามาก ผมเลย ปรึกษากับเมียว่าจะเอาไง เช้ามามีแต่คำด่าหยาบคายตลอด กลัวลูกจะจำ เลยตกลงกันว่า ให้เขาไปอยู่ที่อื่นก่อน ตอนนี้มีผมสู้อยู่คนเดียว เงินก็ไม่มี แม่มีผัวใหม่ ก็ขี้เหล้า ขี้เมา เงินที่ผมทำงานได้ก็เอาไปกินเหล้า แม่ก็ด่า ยายก็ว่า
โอ้ยยย ผมจะทำอย่างไรดีครับ ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ที่สำคัญเขาจะเอาแต่เงินเงินเงินเงิน .. ผมก็ต้องซื้อนมให้ลูก หากินกับเมีย ผมก็เฉลี่ยๆ จนตัวเองไม่มีเงินเก็บแล้วครับ ผมจะต้องทำไงดีครับผมจะบ้า ตายอยู่แล้ว ช่วยผมด้วยย